Σπανίως απολαμβάνω την ποιοτική λογοτεχνικών αξιώσεων γραφή πανεπιστημιακών δασκάλων όταν επιδίδονται με εμβρίθεια και ακαδημαϊκή σχολαστικότητα στον δοκιμιακό λόγο. Το μελέτημα αυτό του καθηγητή Νεοελληνικής φιλολογίας και Ιστορίας του γλωσσικού ζητήματος στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο είναι τόσο συναρπαστικό σαν αφήγημα, αναδεικνύει τόσο ανάγλυφα τα παρατιθέμενα και σχολιαζόμενα αποσπάσματα από το ποιητικό έργο του Στέλιου Θ. Μαφρέδα που νιώθω μεγάλη αναγνωστική περιέργεια τόσο για τα περαιτέρω όσο και για να εμβαθύνω στην ποίηση του μελετώμενου. Κι αυτό δεν πρέπει να είναι το αίτημα κι ο στόχος κάθε παρόμοιου μελετήματος; Μόνο που για κάτι τέτοιο απαιτείται γενναιότητα και τόλμη, ένα είδος κριτικής αναδημιουργίας-συνδημιουργίας και οπωσδήποτε η δεξιότητα εκείνη (για να μην πω «ταλέντο» και φανώ ετεροχρονισμένος)… η δεξιοτεχνία εκείνη που κάνει την αφήγηση έργο τέχνης και τον αφηγητή μάσκα μέσα από την οποία κρύβεται ο μελετητής προκειμένου να ακούγεται η φωνή του και να προβάλλεται η Αλήθεια του τίμιου ερευνητή. Όσο για την αμεροληψία, πώς μπορεί να επιτευχθεί η πολυπόθητη αντικειμενικότητα όταν η κριτική της Λογοτεχνίας, του Θεάτρου και όλων των πολιτισμικών φαινομένων είναι αναγκαστικώς κι εξ ορισμού δι-υποκειμενική; Ακριβώς για αυτό απόλαυσα την προσεκτική κι έντεχνη συνύφανση του προσωπικού-επιστημονικού λόγου του Θεοδόση Πυλαρινού σε έναν ιδιότυπο διάλογο με το γνωστό σε μένα, αλλά δελεαστικόν ως πρωτόγνωρον, έργο του Στέλιου Θ. Μαφρέδα. Φαίνεται ότι το Ιόνιο Πανεπιστήμιο είναι ζωντανή κοιτίδα Πολιτισμού και δημιουργικό κύτταρο πνευματικής ανάπτυξης… Στην Ελλάδα της Κρίσης οι πνευματικοί άνθρωποι εργάζονται πυρετωδώς για ένα καλύτερο αύριο εκπαιδεύοντας τους νέους στις νέες ανοικτές πολυπολιτισμικές κοινωνίες με την Τεχνολογία ως σύμμαχο κι εργαλείο τους.

Τα εύσημα τα κατέκτησε ο εμβριθής καθηγητής με το σπαθί του. Δεν τον γνωρίζω, αλλά θα είναι τιμή μου να διδαχθώ κάτι από αυτόν. Συχνά-πυκνά σε διαλέξεις και παρουσιάσεις βιβλίων απολαμβάνω «ψαγμένους» ανθρώπους να μεταλαμπαδεύουν τη σοφία τους συμπυκνωμένη κι απεσταγμένη σε 500-1.000 λέξεις.

Από τη βάση της biblionet αντιγράφω το βιογραφικό του: «Ο Θεοδόσης Πυλαρινός είναι αναπληρωτής καθηγητής στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο (Κέρκυρα), όπου διδάσκει νεοελληνική φιλολογία και ιστορία του γλωσσικού ζητήματος. Έχει δημοσιεύσει μελέτες στα περισσότερα σύγχρονα λογοτεχνικά περιοδικά. Είναι σύμβουλος έκδοσης και επιμελητής του λογοτεχνικού περιοδικού “Πόρφυρας” και επιστημονικός υπεύθυνος των “Κερκυραϊκών Χρονικών”. Επιμελήθηκε διάφορους αφιερωματικούς τόμους και ειδικά τεύχη των περιοδικών “Πόρφυρας” και “Πάροδος”. Για το βιβλίο του “Μεθιστορία, μύθος και ιστορία στην ποίηση” του Κυριάκου Χαραλαμπίδη τιμήθηκε στην Κύπρο με το Κρατικό Βραβείο Δοκιμίου».