Θα χορεύατε έναν χορό με όψιμο τέλος την αυτοκαταστροφή;

Θα ξεκινήσω το παρόν κείμενο με μια προσωπική μαρτυρία. Αρχές της δεκαετίας του ’90 είχα πάρει μια Amiga 500 (τύποις υπολογιστής, στην ουσία παιχνιδομηχανή). Ένα από τα παιχνίδια που έπαιζα διαρκώς –και θυμάμαι ακόμα μέχρι σήμερα– ήταν το Lemmings, όπου έπρεπε να οδηγήσεις σωστά μια ομάδα Lemmings χτίζοντας γέφυρες κ.ά. ώστε να μην αυτοκτονήσουν ένα ένα πέφτοντας στο κενό.

Τα λέμινγκς είναι είδος τρωκτικού που ζει κυρίως στις περιοχές της Αρκτικής. Μύθος θέλει τα λέμινγκς σε κάποια φάση της ζωής τους, ακολουθώντας μια ανεξήγητη βιολογική παρόρμηση, να οδηγούνται μαζικά στην αυτοκτονία (από τις πρώτες σελίδες του βιβλίου). Το βιβλίο του Κωσταντή Σταυρόπουλου με τον εξαίρετο τίτλο «Ο χορός των λέμινγκς» είναι ένα αστυνομικό μυθιστόρημα με πολλές προεκτάσεις.

Ο ντετέκτιβ Ντάριο Γκρούμο έχει όλα τα στοιχεία για να είναι ντετέκτιβ: καπνίζει, πίνει, είναι μοναχικός, δύσκολα τα βγάζει πέρα και δυσκολεύεται να φροντίσει ακόμα και τον γάτο του. Ενώ παρακολουθεί την όμορφη σύζυγο ενός πλούσιου γέρου, τον επισκέπτεται στο γραφείο του μια γυναίκα με μια φωτογραφία κι ένα τεράστιο ποσό. Αναζητά τον άντρα της φωτογραφίας και αφήνει τα χρήματα στον Ντάριο. Δεν του ζητά να βρει τη λύση, απλά ήθελε να έχει τη συνείδησή της ήσυχη. Το αν θα λύσει ή όχι ο Ντάριο την υπόθεση είναι κάτι που αφορά αποκλειστικά τον ίδιο.

Παράλληλα η σύζυγος του πλούσιου γέρου θα βρεθεί νεκρή και ο γερός τού ζητά να αφήσει την υπόθεση δίνοντάς του τα διπλά απ’ όσα είχαν συμφωνήσει. Ξαφνικά ο Ντάριο βρίσκεται με αρκετά χρήματα στην τσέπη, τόσα που δεν μπορούσε να ονειρευτεί, αλλά και με δυο υποθέσεις που δεν πρέπει να λύσει.

Όμως η συνείδηση του Ντάριο δεν τον αφήνει ήσυχο να πάρει τα λεφτά και να εξαφανιστεί. Προσπαθώντας να βρει την άκρη στις δύο υποθέσεις θα μπλεχτεί στον σκοτεινό κόσμο των λιμανιών, στο ποτισμένο μίσος του εθνικισμού, στην αναζήτηση της γης της επαγγελίας για τους μετανάστες, αλλά και στον ερωτικό μανδύα μιας γυναίκας. Πιασμένος σε δίχτυα όπου η διέξοδος μοιάζει μακρινή και κάθε κίνησή του τον αιχμαλωτίζει περισσότερο στον ιστό, ο Ντάριο θα παλέψει ενάντια σε κάθε λογική για να διαλευκάνει τις δυο υποθέσεις. Μέχρι τη στιγμή που θα αντιληφθεί ότι οι δυο ιστορίες συνδέονται και τότε όλα θα ανατραπούν.

Το αστυνομικό είδος τα τελευταία χρόνια κερδίζει ολοένα και περισσότερο τους Έλληνες συγγραφείς. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο και οι εκδόσεις Κριτική, με το άνοιγμά τους σε νέους Έλληνες πεζογράφους, μας παρουσιάζουν το συγκεκριμένο αστυνομικό μυθιστόρημα του Κωσταντή Σταυρόπουλου. Το κείμενο είναι γραμμένο σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση με λιτή και μεστή γλώσσα. Οι μικρές, κοφτές προτάσεις και η γρήγορη ροή παρασύρουν τον αναγνώστη στη δίνη της πλοκής, ενώ και τα μικρά κεφάλαια με την εναλλαγή σκηνικών ενισχύουν την απνευστί ανάγνωση.

Ο ρεαλισμός και ο αυτοσαρκασμός είναι τα πιο θετικά στοιχεία του βιβλίου, κάνοντας τους χαρακτήρες καθ’ όλα πειστικούς και ανθρώπινους. Ένα πολύ καλό νουάρ μυθιστόρημα, που φτάνει στον αναγνώστη με την ιδιαίτερα καλαίσθητη έκδοση του εκδοτικού οίκου.