Τα όμορφα χωριά, όμορφα καίγονται

Ο Φίλιππος Φιλίππου γεννήθηκε στην Κέρκυρα το Δεκέμβριο του 1948. Από το 1968 ως το 1982, με μικρά ή μεγάλα διαλείμματα, ταξίδεψε ως μηχανικός σε φορτηγά καράβια. Ζει στην Αθήνα κι έχει εκδώσει πάνω από δέκα βιβλία, εκ των οποίων τα δύο σχετίζονται με τη ζωή των ανθρώπων της θάλασσας: το αφήγημα “Οι εραστές της θάλασσας ή το βιβλίο του άγνωστου ναύτη” και η μελέτη “Ο πολιτικός Νίκος Καββαδίας”. Διηγήματά του, δοκίμια, βιβλιοκριτικές, βιβλιοπαρουσιάσεις και άρθρα για διεθνή θέματα, έχουν δημοσιευτεί σε εφημερίδες και περιοδικά της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης.

Στο συγκεκριμένο μυθιστόρημα του Φίλιππου Φιλίππου, ήρωας είναι ένας δημοσιογράφος, ο Τηλέμαχος Λεοντάρης, ο οποίος βρίσκεται να συνταξιδεύει με ανθρώπους του πνεύματος και της λογοτεχνίας σ’ ένα κρουαζιερόπλοιο στη Μαύρη Θάλασσα. Κατά το ταξίδι θα γνωρίσει μια διάσημη συγγραφέα βιβλίων «ελαφριάς» ή «ροζ» λογοτεχνίας, η οποία θέλει να κάνει στροφή στην καριέρα της. Αναπτύσσουν σχέση και περνούν αρκετές ώρες στην καμπίνα.

Επιστρέφοντας στην Αθήνα, μαθαίνουν για το πτώμα μιας γυναίκας που βρέθηκε σ’ ένα ξενοδοχείο κοντά στο κέντρο της πόλης. Ξεκινούν τις έρευνες για την ταυτότητα του δράστη. Σ’ αυτήν την περιπέτεια θα προστεθούν πρόσωπα, που άμεσα ή έμμεσα σχετίζονται με το παρελθόν και των δύο και η αναζήτηση της αλήθειας κάθε άλλο παρά ευχάριστη θα είναι τελικά…

Η αφήγηση γίνεται σε πρώτο πρόσωπο, αφού ο συγγραφέας υποδύεται τον ήρωα Τηλέμαχο Λεοντάρη, ενώ χαρακτηριστικό είναι ότι μερικά κεφάλαια έχουν τον χαρακτήρα δοκιμίου. Από την αρχή ο συγγραφέας προαναγγέλλει κάποια σημεία της ιστορίας που θα ακολουθήσει, καθώς σίγουρα η αφήγηση δεν έχει την στερεότυπη μορφή ενός αστυνομικού μυθιστορήματος. Η γραφή είναι χειμαρρώδης, παρασέρνοντας θετικά τον αναγνώστη, το λεξιλόγιο πλούσιο, ενώ διάσπαρτες σε διάφορα σημεία είναι οι διακειμενικές αναφορές, γεγονός που, εκτός από το ύφος του συγγραφέα, δίνει έναν πιο λογοτεχνικό τόνο στο κείμενο. Οι τίτλοι στα ολιγοσέλιδα κεφάλαια είναι αρκετά καλοί, όπως εξίσου καλός είναι και ο τίτλος του βιβλίου.

Το σαρκαστικό σε πολλά σημεία ύφος του αφηγητή – ήρωα – συγγραφέα κερδίζει μονομιάς τον αναγνώστη. Πρόκειται για ένα έργο όπου η αφήγηση υποβαθμίζει τρόπον τινά την υπόθεση και την πλοκή της ιστορίας και γι’ αυτό θα μπορούσαμε να πούμε ότι το κείμενο από αστυνομικής πλευράς έχει κάποιες ατέλειες ή «εύκολες» λύσεις, που μολαταύτα δεν «ασχημαίνουν» την ομορφιά του βιβλίου. Επίσης αξίζει να σημειωθεί ότι οι αναφορές σε πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις γίνονται ονομαστικά, κάτι που μου άρεσε ιδιαιτέρως, αφού ο συγγραφέας δεν αφήνει τίποτα να εννοηθεί ή να πέσει κάτω.

Το βιβλίο «Ο άντρας που αγαπούσαν οι γυναίκες» είναι ένα πολύ καλό έργο που κερδίζει τον αναγνώστη ευθύς εξ αρχής με το λογοτεχνικό – αφηγηματικό ύφος του συγγραφέα, ενώ παραδίδει μαθήματα σαρκασμού, αλλά και αφοπλιστικής ειλικρίνειας.