Ιστορίες για τις μικρές ώρες της νύχτας

Διαβάζω πάντα με ενδιαφέρον τις συλλογές διηγημάτων με νέους ή και πρωτοεμφανιζόμενους συγγραφείς, γιατί σε αυτές βρίσκει κανείς τα σπέρματα της λογοτεχνίας του αύριο, παίρνει δηλ. μία καλή ιδέα για το πώς εξελίσσονται τα πράγματα, ενώ παράλληλα γνωρίζει αυτούς τους συγγραφείς «στην ώρα τους, με τα πρώτα ελπιδοφόρα διηγήματά τους» όπως σημειώνει στην εισαγωγή της παρούσας συλλογής ο συγγραφέας Περικλής Μποζινάκης που έχει κάνει την ανθολόγηση: το ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι ότι το βιβλίο αυτό είναι αποτέλεσμα της συμμετοχής των εννέα συγγραφέων στο εργαστήριο για τη συγγραφή του Φανταστικού, που ο Περικλής Μποζινάκης συντονίζει από το 2013, είναι δηλ. εκτός από προσωπικές δημιουργίες τους και ένα είδος ομαδικής δουλειάς μέσα από ένα λογοτεχνικό εργαστήρι.

Στο «Νυχτερινό Ανθολόγιο», οι εννέα συγγραφείς που ανθολογούνται από τον δάσκαλό τους, κινούνται στον χώρο της φαντασίας, του τρόμου, της επιστημονικής φαντασίας, της δυστοπίας και του ψυχολογικού θρίλερ, αν θέλουμε να δώσουμε ένα στίγμα για το αναγνωστικό κοινό. Ιστορίες ζοφερές ως θεματολογία και βαριές ψυχολογικά ως αίσθηση, που μέσω της μυθοπλασίας, πρωτότυπης και επιτυχημένης σε όλες, μιλούν για τα δύσκολα και τα σκοτεινά των καιρών μας, όχι τόσο ως προς την πλοκή τους, αλλά κυρίως ως ψυχολογική ατμόσφαιρα και «αποτύπωμα». Και νομίζω ότι τίτλοι τους είναι ενδεικτικοί των παραπάνω: «Εκδρομή» της Έλενας Ηλία, «Τυμβωρύχος» του Γιώργου Στάμου Καββαδά, «Απώλεια» της Ιλέην Ρήγα, «Όταν Εξαφανίστηκαν οι Τοίχοι μας» του Μανόλη Κωνσταντάκη, «Dona ei(s) Requiem» του Γιώργου Πρέκα, «Μοβ Ελέφαντας» του Μιχάλη Σαββίδη, «Συντήρηση Κύκλου Ζωής» του Στέλιου Λυσίμαχου Παραβάντη, «Ζεστός Αέρας» του Γιώργου Λαγκώνα, «Ο Άντρας που Λάτρευε Ποτήρια» του Διονύση Καπράλου.

Κάποιους από τους συγγραφείς τους είχα ήδη διαβάσει σε άλλα κείμενά τους, τους περισσότερους όμως τους γνώρισα μέσα από την παρούσα συλλογή και σημείωσα τα ονόματά τους στο μυαλό μου, γιατί θεωρώ ότι έχουμε να περιμένουμε πολλά από εκείνους. Συνολικά, εκτιμώ ότι η συλλογή δικαιώνει τις ελπίδες του ανθολόγου και δασκάλου των συμμετεχόντων: οι ιστορίες της είναι πρωτότυπες ως προς τη σύλληψη, πολύ διαφορετικές μεταξύ τους ως όφειλαν αφού πρόκειται για εννέα διαφορετικές φωνές και οπτικές, καλά δουλεμένες, και «εγκυμονούν» εκείνα που θα διαβάσουμε στο μέλλον. Και σίγουρα δικαιώνουν το όνομα της συλλογής, αφού διαβάζονται ιδανικά τις μικρές νυχτερινές ώρες, όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με τους φόβους σου, αλλά και με εαυτό σου…