Τρία λογοτεχνικά διαμάντια

Είναι πολύ όμορφο εκείνο το συναίσθημα της συγκίνησης και της γνήσιας λογοτεχνικής απόλαυσης, όταν ανακαλύπτεις, μέσα στο χάος τόσων εκδόσεων, κείμενα όπως οι τρεις νουβέλες του Γάλλου συγγραφέα Προσπέρ Μεριμέ. Γραμμένες μεταξύ των ετών 1829-1837, με λιτό ύφος και αριστοτεχνικό χτίσιμο της αφήγησης, είναι ιστορίες σκοτεινές και παράξενες που σε μαγνητίζουν μέχρι τέλους – γιατί τελικά αυτό είναι η ουσία της λογοτεχνίας, μια ιστορία που αξίζει να ειπωθεί και να διαβαστεί.

Στην ”Αφροδίτη της Ιλ”, ένα αρχαίο άγαλμα έρχεται στο φως σε μια γαλλική επαρχιακή πόλη: μια Αφροδίτη σκοτεινή στην όψη και τις προθέσεις, που θα ρίξει αυτό το σκοτάδι που φέρνει μαζί της, στις ζωές των θνητών που τόλμησαν να την ξυπνήσουν. Ο ”Ταμάνγκο”, πάλι, στην τρίτη ιστορία, είναι ένας γνήσιος αντιήρωας: ένας Αφρικανός φύλαρχος που πουλάει τα μέλη της φυλής του (ακόμα και τη γυναίκα του), στους λευκούς εμπόρους σκλάβων – ώσπου θα βρεθεί και ο ίδιος αιχμάλωτος σε ένα δουλεμπορικό πλοίο… Η δεύτερη νουβέλα, η ιστορία του Κορσικανού ”Ματέο Φαλκόνε”, είναι εκείνη που ξεχώρισα για τη δύναμη της γραφής της, την άγρια ομορφιά της Κορσικής που ο Μεριμέ αποδίδει εξαιρετικά, την ανατροπή με την οποία κλείνει αλλά και για τα ηθικά διλήμματα που θέτει στον αναγνώστη.

Εξαιρετική είναι η δουλειά των επτά μεταφραστών (Δημήτρης Αναγνωστόπουλος, Μαρία-Χριστίνα Γεωργάτου, Πέννυ Μέγγουλη, Αμαλία Σταθάκη, Ιωάννα Χόνδρου, Θεώνη Χρυσανθοπούλου) και το επίμετρο από την Τατιάνα Τσαλίκη-Μηλιώνη, όπου μεταφράζονται για πρώτη φορά στα ελληνικά οι ταξιδιωτικές εντυπώσεις του συγγραφέα από το ταξίδι του στην Ελλάδα το 1841.

Οι νουβέλες διαβάζονται απνευστί και παρά την απόσταση του χρόνου διατηρούν όλη την ομορφιά αλλά και την ιδιαιτερότητά τους, αφήνοντας στον αναγνώστη ν’ αποφασίσει για το τι είναι πραγματικότητα και τι όχι και κυρίως για το πόσο διαφορετική μπορεί να είναι η αλήθεια για τον καθένα. Διαβάστε το, θα το απολαύσετε.