Με δύναμη από το Χαλάντρι

Ο Θοδωρής Μπαντουβάκης, 15 χρονών το 1978, ταξιδεύει με την οικογένειά του προς την Παψολύπη της ορεινής Αρκαδίας με το ολοκαίνουριο Ρενό 10 του πρωτόπειρου στην οδήγηση πατέρα του. Στη διάρκεια του πολύωρου ταξιδιού, «ανασταίνεται» η Ελληνική Μυθολογία μέσα από τις αφηγήσεις, εν είδει εξέτασης στον πίνακα, των εκπαιδευτικών (δασκάλων) γονέων και τις σιωπές του πρωτότοκου Πέτρου. Στο χωριό ζει η γιαγιά Γιαννού, πηγή σοφίας και παρηγοριάς. Στη διάρκεια των ολιγοήμερων καλοκαιρινών διακοπών θα αναβιώσουν οι ιστορίες του θείου Γιώργη –μπλεγμένες με των άλλων χωριανών στον τόπο και το χρόνο-, και θα γεννηθεί ο πρώτος έρωτας με τη Βάσω. Πίσω στην Αθήνα, η νέα σχολική χρονιά θα ξεκινήσει με την πολιτική ένταξη στον «Ρήγα» και θα φθάσει έως το πρώτο επίσημο σκασιαρχείο-επανάσταση στην καθεστηκυία τάξη, που είναι ταυτόχρονα και απελευθέρωση από τα δεσμά της εικόνας του «καλού παιδιού» και του επιμελούς μαθητή και πράξη ανεξαρτησίας.

Διαβάζοντας τον «Νοματαίο» του δικηγόρου Βασίλη Κουνέλη (γενν. 1964), ξαναπηγαίνεις πίσω, στην Ελλάδα του τέλους της δεκαετίας του ’70, στις γειτονιές του Χαλανδρίου (ή Χαλαντρίου, όπως το λένε οι ντόπιοι) αλλά και στα δρομάκια και τις πλατείες ενός χωριού και στα ατέλειωτα ελληνικά σόγια. Θείοι, ξαδέλφια, συντοπίτες και κοντοχωριανοί, συναποτελούν τη μικρή κοινωνία στην οποία εντάσσεται αυτός ο έφηβος, ο οποίος μεγαλώνει προστατευμένος μεν στα όρια της οικογενειακής νομιμοφροσύνης, έτοιμος δε να ξανοιχτεί στο πέλαγος της μεγάλης κοινωνίας της Αθήνας, της Ελλάδας γενικότερα, για ν΄αφήσει το (όποιο) στίγμα της γενιάς του.

Χειμαρρώδης και πνευματώδης ο λόγος, διανθισμένος με λέξεις της τοπικής διαλέκτου, παρασέρνει κι εμάς σ΄ένα (κάποτε) νοσταλγικό ταξίδι, σε μια εποχή που νομίζαμε πως είχαμε αφήσει πίσω μας, όμως παραμένει αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας.