Για το πρώτο μυθιστόρημά της η Μαριλένα Παπαϊωάννου επιλέγει μια ιστορία που ξεκινά από τη Μικρασιατική Καταστροφή, διαδραματίζεται όμως κυρίως την  περίοδο της Αντίστασης και του Εμφυλίου που ακολούθησε. Μετά την εκτέλεση του άντρα της από τους Γερμανούς σε ένα χωριό της Ηπείρου, τα ίχνη της Ελένης χάνονται και όλοι τη θεωρούν νεκρή. Η 20χρονη κόρη της, Καίτη, ανεβαίνει στο βουνό μαζί με τον μικρότερο αδελφό της, Αργύρη, που αργεί να συνέλθει από το σοκ. Από την Ήπειρο και τη Θεσσαλία η Καίτη και ο Αργύρης φυγαδεύονται από τους αντάρτες στη Μυτιλήνη. Εκεί η Καίτη γνωρίζει τον Νικήτα, ένα ορφανό που έφερε η Λιλή μαζί με την κόρη της, Διδώ, από τη Σμύρνη το 1922. Ο Νικήτας είναι ένα ήσυχο, άβουλο παιδί που γράφει ιστορίες και αφιερώνεται εξ ολοκλήρου στη δυναμική Καίτη ακολουθώντας την σε όλη τη δράση της στην Αντίσταση και στον Εμφύλιο.

Η πλοκή διαμορφώνεται μέσα από τις αφηγήσεις διαφορετικών προσώπων προς την (απούσα;) Ελένη: της Λιλής, του Σταύρακα, παιδικού της φίλου και τοπικού αρχηγού των ανταρτών, της Μαρίνας∙ της Χρύσας, του Χρόνη, του Μηνά. Αναδεικνύονται έτσι σε κύριους ήρωες του μυθιστορήματος μαζί με τα κεντρικά πρόσωπα, κυρίως την Καίτη, και δευτερεύοντες χαρακτήρες, όπως ο Αντρής, ο Βασίλης, αλλά και η Πελαγία, που συμβάλλουν  καθοριστικά στη δράση. Δίνεται επίσης ολοκληρωμένα η ιστορία και μάλιστα έχει ένα κάποιο σασπένς, καθώς η αλήθεια για τον θάνατο –εκτέλεση της Καίτης αποκαλύπτεται μόλις λίγο πριν από τέλος. Το μυθιστόρημα κλείνει όπως άρχισε: με ένα όνειρο.

Η ιστορία είναι στέρεα δομημένη στον χρόνο και στον χώρο, καθιστώντας και το κεντρικό του μήνυμα (που είναι, πέρ’ από τον έρωτα του Νικήτα και της Καίτης, ο αδελφοκτόνος πόλεμος) αξιόπιστο.

Η Μαριλένα ΠαπαΪωάννου γεννήθηκε το 1982 στην Αθήνα. Σπούδασε Μοριακή Βιολογία και Γενετική στην Αλεξανδρούπολη και στη Γενεύη. Έζησε στη Φιλαδέλφεια και αργότερα στη Νέα Υόρκη, όπου και εργάστηκε ως μεταδιδακτορική ερευνήτρια. Ασχολήθηκε παράλληλα με τον σύγχρονο χορό.