Η Απειλή των ήχων και του μυαλού μας.

Ο Κώστας Παπαγεωργίου, γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Νομικά και Φιλολογία. Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα το 1966 και έκτοτε δημοσίευσε ένδεκα ποιητικά βιβλία, πέντε πεζογραφήματα και πέντε τόμους δοκιμίου και κριτικής. Το 2001 του απονεμήθηκαν το Κρατικό Βραβείο Ποίησης και το Βραβείο ποίησης του περιοδικού Διαβάζω για την ποιητική συλλογή του «Κλεμμένη ιστορία». Ενώ το 2009 βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών (Ίδρυμα Πέτρου Χάρη) για το σύνολο του ποιητικού του έργου. Από το 2008 διδάσκει Δημιουργική Γραφή και Ανάγνωση ως αναπληρωτής καθηγητής στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Στο βιβλίο του με τον τίτλο «Νερό», ο ήρωας είναι αποκλεισμένος στο διαμέρισμά του από τους ήχους των σωματικών του υγρών και τους ήχους του νερού που διατρέχει εσωτερικά τους τοίχους του σπιτιού του. Ταυτόχρονα το νερό είναι και η μόνη σύνδεσή του με τους υπόλοιπους ενοίκους της πολυκατοικίας όπου ζει μόνος. Αφουγκράζεται τους ήχους της ζωής των άλλων και απειλείται από τη συγχρονισμένη χρήση του νερού, μαζί του. Σαν να μην υπάρχει στο μυαλό του το κοντινό χθες, οι σκέψεις του σήμερα και τα σχέδια του αύριο, περιγράφει μόνο την κοινωνία του τότε. Με φόντο τις παιδικές του αναμνήσεις, με δεσπόζουσα την πατρική θυμωμένη και αυταρχική παρουσία, ερμηνεύει ταυτόχρονα τη δική του συνεσταλμένη και φοβισμένη συμπεριφορά αποτυπώνοντας και τα πρώτα σημάδια αγοραφοβίας με τους εκ των υστέρων συνεχείς ήχους τρεχούμενου νερού στο μυαλό του. Με αποτέλεσμα τώρα, οι υδραυλικές εγκαταστάσεις του σπιτιού να φαντάζουν σαν ένα θηρίο που διακλαδίζεται στο εσωτερικό των τοίχων, βρυχάται και είναι έτοιμο κάθε στιγμή να σπάσει τους τοίχους και να τον πνίξει. Έτσι όπως μπορούν να κάνουν και τα σωματικά του υγρά. Ο θάνατος, έντονα παρών, περιφέρεται στο κείμενο άλλοτε σαν ένα φέρετρο, άλλοτε πάλι σαν επιμνημόσυνη τελετή εστίασης χωρίς όμως ούτε ο θάνατος σαν γεγονός να τον απομακρύνει από τους ήχους του νου του ούτε να επανέρχεται στην πραγματικότητα. Το μυαλό του, εστιασμένο στο νερό που τρέχει υπόγεια, στο εσωτερικό των τοίχων, στα δάπεδα και στα ταβάνια, τον απειλεί πως αν όλα τα νερά ενωθούν θα τον πνίξουν. Τέλος έπνιξε ο ίδιος τον εαυτό του στη ροή του νερού που δεν έχει γυρισμό. Την τρέλα.

Ο Κώστας Παπαγεωργίου, στο βιβλίο αυτό με ένα θέμα γνωστό αλλά με τρόπο ευφυή και ασυνήθιστο, πραγματεύεται μια πνευματική “δυσλειτουργία”, αυτή του αποκλεισμού. Με μέσο το στοιχείο του νερού που άλλοτε είναι ανακούφιση και άλλοτε πάλι θανατική απειλή, αποδεικνύει τη ρευστότητα και το απροσδιόριστο της διαχωριστικής γραμμής που μπορεί να μετατρέψει την παραξενιά από εμμονή σε υστερία και να οδηγήσει στη μοιραία κατάληξή της, την παράνοια. Με εξαιρετικό τρόπο γραφής αποτυπώνει τους δαιδαλώδεις συλλογισμούς του ήρωα γεμάτους από φόβους, άγχη, φανταστικές απειλές και μοναξιά. Οι προτάσεις, τεράστιες σαν ενότητες, αφήνουν άφωνο τον αναγνώστη όχι μόνο από την ποιητική έκφραση, αλλά περισσότερο από την ποιητική οικονομία των λέξεων από τις οποίες δεν περισσεύει τίποτα. Ενώ, με ορμητικό τρόπο, απειλητικό, μεστό και ζωντάνια καταγράφει τις πνευματικές δυσλειτουργίες του, με αποτέλεσμα ο αναγνώστης να άκουει την ανάσα του ήρωα, όταν τον πιάνει πανικός, φόβος ή απομονώνεται σε μια αρρωστημένη ηρεμία. Το χιούμορ πικρό παγώνει το χαμόγελο στα χείλη, ενώ τα κείμενα ξεκινούν διστακτικά για να γίνουν τέλος χείμαρροι λέξεων και συναισθημάτων. Σαν κύμα νερού που ελευθερώθηκε.

Τι προκαλεί αυτόν τον αποκλεισμό; Η αστική απομόνωση; Αυτή που ζουν οι άνθρωποι, έγκλειστοι μέσα στα σπίτι τους, όταν διάφανοι τοίχοι παραβιάζουν και απειλούν την καθημερινότητά τους; Ή μήπως η κοινωνική απομόνωση του ατόμου οδηγεί με αρρωστημένες σκέψεις στη δημιουργία ενός εξωπραγματικού κόσμου εντός του οποίου ζει, καταλήγοντας στην τρέλα.

Πόσο ανάγκη έχει ο άνθρωπος να ζει εντεταγμένος στην κοινωνία για την ψυχική του ισορροπία; Αυτήν την ερώτηση θέτει ο Κώστας Παπαγεωργίου στο βιβλίο του αυτό δίνοντας παράλληλα σιωπηρά και την απάντησή του.

Το «Νερό» είναι ένα βιβλίο με κέντρο τον άνθρωπο και τρόπο γραφής ποιητικό, που θα γοητεύσει και τον πιο δύσκολο αναγνώστη.