Χρόνος, ματαιώσεις, αναμονές και ελπίδα

Η Μαρία Κουλούρη γεννήθηκε στη Χαλκίδα το 1975. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα ως λογοθεραπεύτρια, σύμβουλος ψυχικής υγείας και εμψυχώτρια θεατρικής ομάδας ενηλίκων με αυτισμό και νοητική υστέρηση. Θεατρικά της μονόπρακτα έχουν παρουσιαστεί σε μορφή θεατρικού αναλογίου από το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου της Αθήνας. Το «Μουσείο άδειο» είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή.

Στη συλλογή των εικοσιοκτώ ποιημάτων του βιβλίου της «Μουσείο άδειο», αποτυπώνει το σύμπαν της. Ο χρόνος πρωταγωνιστεί, με αφετηρία τα αγάλματα της αρχαιότητας, ενώ άλλοτε παραμένει εντός του παρόντος και της έμπνευσης. Ταυτόχρονα, ο ρόλος της γυναίκας προβάλλει πρωταγωνιστικός, με γραμμική εξέλιξη ζωής, απεικονίζοντας τη βιάση της νιότης για συντροφικότητα από νωρίς και με την εκ των υστέρων συνειδητοποίηση των ματαιώσεων, ονείρων και ελπίδων. Αλλού, ιστορίες μισές, με οπτασίες και φαντάσματα να αιωρούνται με απτό πάντα σαν ανδρικό πρότυπο τον πατέρα.

Στη γραφή της υπάρχει επίσης και η σύνδεση με τη θεϊκή δύναμη σαν λατρευτικό, σαν εικόνα του Χριστού, άλλοτε σαν παράκληση και άλλοτε σαν οργή, ή σαν μια χρονική/ ιστορική απαρχή και τοποθέτηση, με εκφρασμένα όλα τα συναισθήματα που μπορεί να νιώσει ο πιστός για τον Θεό. Καίτοι πολλάκις αντί αναστάσεως έρχεται η αναμονή, ταυτόχρονα η θυσία προβάλλει πρόθυμη και για τον αμνό, με την οργή να γεννά μια προσευχή. Να χαθείς!

Ο έρωτας έχει επίσης μια δυναμική παρουσία που έρχεται και παρέρχεται όταν η λήθη έρχεται, έχοντας μόνο τη φθορά του να επιδείξει. Ενώ η αγάπη, δοτική χωρίς μέτρο, τα ξοδεύει όλα, ακόμη και το χρόνο. Συγχρόνως, ο πόνος παρών, με το φορτίο των επιθυμιών να μετατρέπεται σε ένα μικρό βαγόνι ενός τρένου το οποίο δεν έρχεται ή προσπερνά. Και τότε το σπίτι και η αγκαλιά των γονιών προβάλλει σαν το μόνο καταφύγιο. Εκεί ξεκουράζονται οι πληγές. Όταν γύρω οι ιδέες προδίδονται, τα κορμιά στοιχίζουν, η νίκη δεν έρχεται ποτέ και για απολογισμό δεν υπάρχει χρόνος. Έτσι, η ιστορία επαναλαμβάνεται δυστυχώς. Η Ζωή μοιάζει σαν ένα θέατρο σκιών. Σκοτάδι, φως, σκιές, ήχοι, αποχώρηση, μέχρι την επόμενη αυλαία. Ζωή, μια θεατρική παράσταση που χάνεται όπως ο ύπνος.

Και όσο και αν ο άνθρωπος μετρά τις μέρες σαν κεριά, το φως πάντα φεύγει, κι αυτός ντυμένος με ελπίδα περιμένει το αύριο. Και ο δρόμος της επιστροφής, μπροστά. Επιστροφή στην ίδια χώρα, στο ίδιο χώμα. Οικία, σώμα ή χώμα; Και τέλος το κενό που αφήνει ο θάνατος!

Η ποιητική συλλογή της Μαρίας Κουλούρη είναι ένας κόσμος που προβάλλει την πληρότητά του μέσα από ευφάνταστες παρομοιώσεις και εμπνευσμένες ανατροπές, οι οποίες εκφρασμένες με οικονομία λόγου τονίζουν τη βαρύτητα των λέξεων. Σπανίζουν τα κτητικά, αφήνοντας χώρο και ελευθερία όχι μόνο στις λέξεις αλλά και στα νοήματα να απλωθούν στο σύμπαν. Στο σύμπαν του ανθρώπου, όπου μέσα σε ένα αφαιρετικό πλαίσιο δίνει νοήματα/εικόνες χωρίς κορνίζα και αλλού οι εικόνες χτίζονται γύρω του. Τέλος, θα έλεγα πως υπάρχει πόνος για αυτό το περαστικό του ανθρώπου από τη ζωή αλλά και από τη ζωή των άλλων. Σε πολλά ποιήματά της αφήνει το τέλος «ανοιχτό», δίνοντας ευρυχωρία στον αναγνώστη να εισχωρήσει και αυτός και να γράψει/ δώσει το δικό του τέλος.

Μια ενδιαφέρουσα ποιητική γραφή, όπου αντιπαλεύει το φως με το σκοτάδι, η νίκη με την ήττα, η ζωή με το θάνατο. Ωστόσο, αν και στα ποιήματα υπάρχει ο πόνος για την περιπέτεια της ζωής, υπάρχει και η πληρότητα που δίνουν οι ρωγμές της ελπίδας, του έρωτα, της αγάπης και της επιστροφής, οι οποίες επιτρέπουν στο φως να μπει και να γιατρέψει ήττες και πληγές.