Μια φορά κι έναν καιρό…

Μια χώρα χωρίς παρόν, και πιθανόν χωρίς μέλλον, χρεοκοπημένη κοινωνικά, ηθικά, οικονομικά, οικολογικά, τεχνολογικά… Μια δυστοπία με το όνομα Μοιρόλα3… Όλα μοιάζουν τελματωμένα, η εξαθλίωση και η διαφθορά είναι κανόνας, οι κάτοικοί της είναι παραδομένοι στη μοίρα τους. Όλοι, εκτός από τη νεαρή πριγκίπισσα της χώρας, που δεν μπορεί να δεχτεί την κατάσταση αυτή ως δεδομένη. Μη φανταστείτε μια πριγκίπισσα με πολυτελή φορέματα που τρέχει σε δεξιώσεις και φιλανθρωπικά γκαλά… Η πριγκίπισσα Έλλη αναζητά φαγητό και ελπίδα μέσα σε τεχνολογικά χαλάσματα ενός πρώην πολιτισμού, διασχίζοντας καμένα, στοιχειωμένα από τα κουφάρια των νεκρών δέντρων, δάση. Αλλά εκείνη δεν παραδίδεται στην επιδημία της μοιρολατρίας…

Ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος γράφει με τέχνη και φαντασία μια επαναφήγηση της κλασικής ιστορίας της Πηνελόπης Δέλτα «Παραμύθι χωρίς όνομα», ως μια μελλοντική δυστοπία που απευθύνεται σε εφήβους αλλά όχι μόνο. Δημιουργεί με υλικό από τη σημερινή πραγματικότητα ένα αλληγορικό, πολιτικό κείμενο που αναδεικνύει όλα τα προβλήματα της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας – ακριβώς όπως η Πηνελόπη Δέλτα έβαλε σε ένα «παραμύθι» όσα δεινά και κακώς κείμενα έβλεπε και ζούσε στη δική της εποχή. Και τα δύο κείμενα είναι ταυτοχρόνως σύγχρονα με τις κοινωνικές συνθήκες στις οποίες γράφτηκαν και διαχρονικά για όλες τις εποχές και τις κοινωνίες – ακριβώς εκεί συναντιούνται και επικοινωνούν. (Και θα ήταν μια καλή ιδέα, για τους νεαρούς αναγνώστες, να τα διαβάσουν κοντά χρονικά.)

Αλλά η απάντηση στις δυστοπίες, πραγματικές ή λογοτεχνικές, βρίσκεται πάντα στον αστάθμητο ανθρώπινο παράγοντα: σε έναν ήρωα που δεν πείθεται ότι τα πράγματα δεν αλλάζουν και αποφασίζει να δράσει και να αντιδράσει σε όλα όσα θεωρούνται δεδομένα, στάσιμα, αποφασισμένα από τη μοίρα. Η Έλλη μαζί με τον αδερφό της, τον Κάσσιο, παίρνουν τις τύχες τους στα χέρια τους και καταφέρνουν να αλλάξουν τη μοίρα τους και τη μοίρα της χώρας τους. Όχι μία φορά, αλλά όσες φορές χρειαστεί, αφού στο τέλος του βιβλίου η ηρωίδα, ενήλικη πια, θα αποφασίσει να παλέψει και πάλι για το μέλλον. Γιατί το μέλλον δεν είναι κάτι μακρινό και άγνωστο, «το μέλλον είναι τώρα», σύμφωνα με τη φράση που κλείνει το βιβλίο.

Η «Μοιρόλα3» είναι ένα βιβλίο επίκαιρο και παρά την επιφανειακή σκοτεινιά του, αληθινά αισιόδοξο: όχι με την επιπόλαιη ή μεταφυσική αισιοδοξία τού «όλα θα πάνε καλά», αλλά με την αισιοδοξία που γεννά η δράση, η αγωνιστικότητα και το πείσμα για ζωή.