Ζωές με θεμέλια στην άμμο
Δυο αδερφές μεγαλώνουν ευτυχισμένες μέχρι το απόγευμα της 6ης Σεπτεμβρίου του 1955, ένα απόγευμα που θα σημαδέψει τη ζωή των Ελλήνων της Πόλης. Τότε οι δρόμοι τους χωρίζουν. Η μία, η Άννα, βρίσκεται πάνω σε ένα πλοίο με προορισμό τον Πειραιά τραυματισμένη, έχοντας χάσει τη μνήμη της και χωρίς να θυμάται το παραμικρό από το παρελθόν της. Φτάνοντας στην Αθήνα ξεκινάει τη ζωή της από το μηδέν και με νέα ταυτότητα χτίζει ένα καινούριο ευτυχισμένο μέλλον. Η άλλη, η Μαρίκα, κακοποιημένη σωματικά και ψυχικά εκείνο το απόγευμα, αναγκάζεται, ενώ αγαπάει άλλον άντρα, να παντρευτεί έναν Τούρκο για να καταφέρει να επιβιώσει και να ορθοποδήσει ύστερα από την ολοκληρωτική της καταστροφή η οικογένειά της.
Το μυθιστόρημα «Μνήμες χαμένες στην άμμο» ξεκινάει ως μια ιστορία που κατόπιν γίνονται δύο ακολουθώντας παράλληλες τροχιές. Αυτή είναι και η ραχοκοκαλιά του. Γύρω της όμως κάνουν την εμφάνισή τους και άλλα πρόσωπα – είτε για να παίξουν καθοριστικό ρόλο στη ζωή των πρωταγωνιστριών, είτε ως κομπάρσοι. Η Ελίζ, η Νεχίρ, ο Αλέξης, ο Αντρέας, ο Χιλμί, η Έσρα είναι μερικοί από αυτούς. Όλοι τους κουβαλούν τις δικές τους ιστορίες, το δικό τους παρελθόν, που αποκαλύπτεται στους αναγνώστες από διαφορετικές οπτικές, όσες και των ατόμων που εμπλέκονται σε αυτές, φωτίζοντας σκοτεινές πτυχές, δικαιολογώντας παγερές και αυταρχικές συμπεριφορές και εξηγώντας τα πώς και τα γιατί.
Με άμεση αφήγηση, απλό λεξιλόγιο και ολόκληρες κυρίως λέξεις –η Τέκου δεν είναι οπαδός αφαιρέσεων και εκθλίψεων–, εναλλάξ, παρακολουθούμε τις ζωές τους. Με ένα διαρκές μπρος πίσω –πότε στο χθες, πότε στο αύριο και πότε στο σήμερα– ξεδιπλώνεται η κάθε ιστορία αποσπασματικά κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Αποτέλεσμα; Με φόντο την Ιστορία και τον κατατρεγμό και ξεριζωμό των Ρωμιών της Πόλης παρουσιάζονται οι ζωές των ανθρώπων ενός ολόκληρου γενεαλογικού δέντρου που ξεκινάει από τους γονείς και καταλήγει στα εγγόνια.
Τελειώνοντας το βιβλίο οι δύο ιστορίες έχουν γίνει πάλι μία και τα κομμάτια του παζλ έχουν τοποθετηθεί στη σωστή τους θέση. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι οι ταλαιπωρίες των Ρωμιών έχουν τελειώσει.
