«Ο κόσμος βαθαίνει κάθε αυγή»

Μικρή το δέμας η νέα ποιητική συλλογή του Παναγιώτη Τζαννετάτου, στο ίδιο όμως κλίμα και ατμόσφαιρα με την έως τώρα ποιητική του: ποίηση χαμηλόφωνη, εσωτερική, της νοσταλγίας, της απώλειας, της ελπίδας που μένει ωστόσο ζωντανή, σαν σπίθα μέσα στις στάχτες των χαμένων στιγμών. Ποίηση εν τέλει τρυφερή και ανθρώπινη, που επιχειρεί την παραμυθία: «Μα ήρθε πια ο καιρός όπως λεν’ τα παραμύθια/και θα ζήσουν τα όνειρα καλά κι εμείς ποιος ξέρει…» (Το παραμύθι της νεφέλης).

Κυρίαρχο εδώ το συναίσθημα του έρωτα, πιο πολύ ως χαμένος παράδεισος παρά ως παρόν που βιώνεται, δίνει το στίγμα των περισσότερων ποιημάτων, με καλύτερες στιγμές, κατά την εκτίμησή μου, τα πιο μικρά, ίσως και τα πιο γλυκόπικρα, της συλλογής, όπως η «Βροχή» και ο «Χαρταετός» που ξεχώρισα στην πρώτη ανάγνωση.

Προσωπικά αγαπώ πάντα στην ποίηση την απλότητα, τον λιτό λόγο, που δεν επιχειρεί εντυπωσιασμούς για να τραβήξει την προσοχή, γιατί πιστεύω πως ο πυρήνας της ποίησης πρέπει να είναι η ανθρώπινη αλήθεια, η βιωμένη ανθρώπινη εμπειρία. Και εκτιμώ ότι η ποιητική του Παναγιώτη Τζαννετάτου συγκινεί, ακριβώς γιατί δεν προσπαθεί να κρύψει το ανθρώπινο συναίσθημα κάτω από λεκτικά τερτίπια και στολίδια. Άλλος είναι ο δρόμος του: εκεί στη μοναξιά και την ησυχία τις ώρες πριν ξημερώσει, που «ο κόσμος βαθαίνει» και γεννιέται η ποίηση…

Για το κλείσιμο, διάλεξα ένα απόσπασμα από το «Χιόνι», ένα ακόμα από τα ποιήματα της συλλογής που ξεχώρισα: «Έξω πέφτει παγωνιά/φιλντισένιο το χιόνι στέκεται/στην άκρη της στέγης μας/στον φοβισμένο κήπο μας/στης αυλής μας τις κρυφές γωνιές./Έξω πέφτουν όνειρα./ Έλα είναι ζεστά εδώ».