Ο πρίγκιπας του σκότους

«Στις 6 Απριλίου 2012, στην εικοστή επέτειο από την έναρξη της πολιορκίας του Σεράγεβο από τις σερβοβοσνιακές δυνάμεις, τοποθετήθηκαν 11.541 καρέκλες κατά μήκος των οχτακοσίων μέτρων του κεντρικού δρόμου της πόλης. Μία κενή καρέκλα για κάθε κάτοικο του Σεράγεβο που έχασε τη ζωή του στη διάρκεια των 1.425 ημερών πολιορκίας. Οι 643 μικρές καρέκλες αντιπροσώπευαν τα παιδιά που σκοτώθηκαν από τα πυρά ελεύθερων σκοπευτών και από το βαρύ πυροβολικό που ήταν ακροβολισμένο στα γύρω βουνά.» σελ. 9

Το μυθιστόρημα της Edna O’Brien «Μικρές κόκκινες καρέκλες» ενώ αρχικά φαίνεται να είναι ένα βιβλίο για έναν «κατατρεγμένο» άντρα, σιωπηλό και μυστηριώδη, που φτάνει από το πουθενά στην Κλουνόιλα, ένα χωριό της Ιρλανδίας, στην πραγματικότητα είναι ένα βιβλίο που μιλάει για μια γυναίκα, που λαχταρούσε όσο τίποτε άλλο να γίνει μάνα και που υπέκυψε στη μοιραία έλξη του άντρα αυτού. Με απρόβλεπτες, καταστροφικές και πέρα από κάθε φαντασία συνέπειες για την ίδια, ψυχή τε και σώματι, για εκείνον και για όλους τους κατοίκους του χωριού.

Διότι ο μυστηριώδης αυτός άντρας, που συστήνεται ως εναλλακτικός θεραπευτής και σύντομα, μέσω μιας σειράς επιτυχημένων θεραπειών, γίνεται αγαπητός στην τοπική κοινωνία, είναι καταζητούμενος εγκληματίας πολέμου από τα Βαλκάνια. Και όταν μια ωραία πρωία συλλαμβάνεται, στη μικρή κοινωνία όλα καταρρέουν.

Το μυθιστόρημα «Μικρές κόκκινες καρέκλες» μιλάει για τον πόλεμο, για τις φρικαλεότητές του, για το αίμα τόσων χιλιάδων αθώων ανθρώπων που χύθηκε χωρίς λόγο και αιτία, μέσα από τα μάτια του πρωτεργάτη όλων των παραπάνω, του αρχηγού. Αλλά και μέσα από τις τρομακτικές ιστορίες των επιζησάντων, μέσα από τις μικρές ιστορίες του καθενός, που τους κατατρύχουν σε κάθε τους βήμα. Βία, ξεριζωμός, βασανιστήρια, εκτελέσεις, φόβος, αίμα, αίμα, αίμα – προς τι;

Και η πορεία του αίματος συνεχίζεται ακόμα και πολλά χρόνια αργότερα, όταν ο άντρας αυτός συλλαμβάνεται μια μέρα, όπως όλες τις άλλες, στο μικρό ιρλανδικό χωριό οπού έχει καταφύγει, και οδηγείται στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για την πρώην Γιουγκοσλαβία  ως κατηγορούμενος για εγκλήματα πολέμου. Ο χορός των αντιποίνων ξεκινάει από τη Φιντέλμα, τη γυναίκα που, αφού προέβη σε απιστία, ενώθηκε μαζί του και τώρα περιμένει το παιδί του. Θα κακοποιηθεί βάναυσα, θα χάσει το έμβρυο, μαζί και την ψυχή της. Και η περιπλάνησή της ξεκινάει. Από την Ιρλανδία στο Λονδίνο, μόνη, κατατρεγμένη από τον εαυτό της, μακριά απ’ όλους και απ’ όλα, χωρίς χρήματα, άστεγη, ξένη μεταξύ ξένων, προσπαθεί να ορθοποδήσει, να κατανοήσει τι της συνέβη και για ποιον λόγο, να ξαναβρεί την ψυχή της: δύσκολη και επίπονη η πορεία της.

Επίσης, το μυθιστόρημα αυτό παρουσιάζει την άλλη πλευρά της ζωής, τη δύσκολη, τη γεμάτη αγωνία και φόβο. Σκληρό, αδυσώπητο, άγριο, εφιαλτικό, ρεαλιστικό, μιλάει για την αγάπη, για τις εκφάνσεις του κακού, για την ελπίδα, που πάντα σιγοκαίει στο στήθος, για τη δικαιοσύνη. Και, εντέλει, για τη δικαίωση και τη γαλήνη αυτών που επέζησαν.