Επιστροφή στα παιδικά μου χρόνια

Το βιβλίο «Μια μικρή καλοκαιρινή ιστορία» της Ευγενίας Φακίνου εκδόθηκε για πρώτη φορά από τον Κέδρο το 1986 και είναι από τα βιβλία που αγάπησα ιδιαιτέρως, όταν ήμουν παιδί. Πρόσφατα το ξαναδιάβασα –στη 17η έκδοσή του–, με τη ματιά του ενήλικου αναγνώστη πια, και ήταν σαν να μην είχε περάσει ούτε μία ημέρα από την πρώτη εκείνη «παιδική» ανάγνωση. Η κάνουλα άνοιξε, οι αναμνήσεις ξεχύθηκαν σαν ποταμός, ενώ η συναισθηματική φόρτιση συναγωνιζόταν τα δάκρυα, που με κόπο συγκρατούσα.

Ένας ολόκληρος αθώος και ξέγνοιαστος κόσμος ξεδιπλώθηκε μπρος στα μάτια μου. Ένας κόσμος γεμάτος ανεμελιά, καλοπέραση, χαρά. Με βόλτες, μυστικά μεταξύ φιλενάδων, ατελείωτο παιχνίδι με κουζινικά, τρεχαλητά στις αλάνες και στους δρόμους. Ένας παιδικός κόσμος που στην πλειονότητά του έχει πια χαθεί ανεπιστρεπτί.

Ξαναβρήκα την εννιάχρονη Μαρία, τη μικρή, αλλά πανέξυπνη και πολύ ώριμη για την ηλικία της, ηρωίδα του βιβλίου, που αφηγείται τις καλοκαιρινές διακοπές της μαζί με τα ξαδέρφια της, τον Κωστή και τον Φάνη, στο σπίτι της γιαγιάς της στη Ναύπακτο. Ένα καλοκαίρι κατά το οποίο όλα, τα παιχνίδια, οι αταξίες, οι συνήθειες, οι βόλτες, η ευτυχία, είναι ίδια όπως κάθε καλοκαίρι. Κι όμως όλα έχουν αλλάξει, καθώς ο παππούς των παιδιών δεν βρίσκεται πια εκεί…

Με στέρεα, ρεαλιστική γραφή, απλό, κατανοητό λεξιλόγιο και «έξυπνη» γλώσσα, που περνάει μηνύματα, όπως η απώλεια, ο σεβασμός, οι καλοί τρόποι, και χωρίς διδακτισμούς, η Ευγενία Φακίνου γράφει και εικονογραφεί μια όμορφη, καλοκαιρινή ιστορία που διαβάζεται ευχάριστα από μικρούς και μεγάλους αναγνώστες.