ΣΩΜΑΤΑ, ΛΕΞΕΙΣ, ΤΟΠΟΙ και ΧΡΟΝΟΙ αναζητούν το δικαίωμά τους στη Μνημοσύνη, ενόσω η νοσταλγία ποτίζει με τρισχαριτωμένα δάκρυα χαράς αισθήματα κι αντικείμενα προ πολλού λησμονημένα, τα οποία όμως δεν ήσαν –φευ– χαμένα μόνο περίμεναν το Σκότος και τις σκιές, τη μάνα Νύκτα ίσως προκειμένου ν’ αποφύγουν το ανελέητο Φως της μεσημβρίας και ν’ ανακτήσουν κάτι από τη χαμένη αλήθεια κι ομορφιά τους.
Καβαφικός κι ενίοτε καρυωτακικός λόγος, βαθιά διδακτική γραφή, με έντονη προφορικότητα και δραματικότητα, αλλά και με ανάλαφρο χορευτικό βηματισμό που μόνον η αποδοχή των πεπραγμένων κι η παραδοχή του επερχόμενου ισοζυγίου μπορούν να επιφέρουν.
Χάρισμα ο γραπτός λόγος όταν είναι στοχαστικός και φιλοσοφικός, κρουστός και πεποικιλμένος, αλλά φαντάζει αίφνης σαν να προφέρεται πρώτη φορά μπροστά στα έκπληκτα μάτια σου, συνδημιουργέ αναγνώστη.
Αν δεν ήξερα ποιος είναι ο Γιάννης Μεταξάς –και μόλις τώρα αρχίζω να συνειδητοποιώ το ύψος και το διεθνές μεγαλείο του–, θα αρκούσε αυτή η εύθυμη ποιητική συλλογή για να αποκτήσω μεγάλη ιδέα για το άτομό του και το πνευματικό του παράστημα.
Τελικά, η ποίηση μας ξεγυμνώνει [επίτηδες δεν έβαλα τόνο στο «μας», όπως το συνηθίζω]. Και κάποιοι, όπως ο Γιάννης Μεταξάς, είναι τυχεροί γιατί αυτή η «έκθεση» στον ήλιο τον ανελέητο του κριτικού επαρκούς αναγνώστη όχι μόνον δεν τους αδικεί αλλά και τους κολακεύει ενδεχομένως, αφήνοντας ίσως σε δεύτερη μοίρα εκείνα που θα θέλαμε να είχαμε καλύτερα καμωμένα.
Διακριτικές λεπτές παρηχήσεις κι εκλεκτές σποραδικές ομοιοκαταληξίες. Ιδιόλεκτος λογία αλλά και ευλογοφανής. Μέσα από την εκλεπτυσμένη περιστασιακή ελαφρότητα κάποιων διατυπώσεων εντέχνως εκπεφρασμένων σκέψεων, στοχασμών και διϋλισμένων συναισθημάτων επιτυγχάνεται η καίρια στόχευσις του κοινωνουμένου νοήματος.
Η αυτογνωσία εμφανίζεται δυνατή μόνο στο όνειρο όταν απαλλασσόμεθα από τα δεσμά του πανδαμάτορα κι αφόρητου καταστροφέα Χρόνου, του οποίου η σχετικότητα στην Ελλάδα δεν είναι χαοτική αλλά επιθυμητή κατά το μάλλον ή ήττον.
Η μονομαχία Μνημοσύνης-Λήθης γέρνει ετεροβαρώς συν τω Χρόνω.
Τα παιχνίδια του ομιλούντος ποιητικού προσωπείου οδηγούν στην αμφισβήτηση της αθανασίας κάθε απόπειρας γραφής-καταγραφής-συγγραφής.
Ποιήματα προβληματικής των αναμνήσεων, θα μπορούσα να χαρακτηρίσω τα διαμάντια αυτής της ξεχωριστής συλλογής.
Ακόμα κι η απορία του ποιητή για τις σημειώσεις αγνώστων αναγνωστών στα περιθώρια των βιβλίων του δείχνει το ηθικό εκτόπισμα του ανδρός που αναζητεί την ουσία και δεν βαυκαλίζεται με φενάκες.
Ο διαρκής αόριστος με επιτηδευμένη αύξηση στον στίχο «από το Νόνο μου συχνά να ελέει» δημιουργεί ηθελημένη παρήχηση-συνήχηση-σύμφυση του «λέγω» με το «έλεος» και καταδεικνύει την ιαματικήν ισχύν αυτών των μυθοποιημένων από τη «νοσταλγία της ανάμνησης» λόγων (σελ 85).
Επίσης στην αμέσως επόμενη σελίδα η μεταφορική και ουσιαστική-κυριολεκτική χρήση της λέξης «λαβή» στον ΊΔΙΟ στίχο δείχνει και τόλμη και δεξιοτεχνία κι αυτοσαρκασμό και φιλοσοφική ειρωνεία. Μιλάει για ένα αποσαθρωμένο μπαστούνι της Νόνας: «Μετά όμως, χρόνια μετά, πήγα κι έφτιαξα εβένινο το ξύλο. / Σ’ αυτό που στον καιρό είχ’ υποκύψει / λαβή έδωσα έτσι, στην άλλη την ασημένια λαβή. / Να ξαναζήσει» (σελ. 86).
Υπέροχη η συμπύκνωση του νοήματος σε τρεις μόνον λέξεις στο ποίημα «Με λεκέδες άφωνους» (σελ. 87): «Άφησε η Κερκυραία Νόνα χαρτιά διάφορα. / Ίσως, μάλλον, άθελά της ξεχασμένα. / Ακούσιας ειλικρίνειας υπόλοιπα». Τέλειο. Σχεδόν καβαφικόν.
Και το γνωμικό στο οποίο καταλήγει το επόμενο ποίημα για τη γιαγιά που αρνιόταν να πεθάνει και «τους είχε κοροϊδέψει τόσα χρόνια» στο ποίημα της σελ. 88 με τίτλο «Την ώρα τη δική της»: «Έτσι όμως η λύπη αδικήθηκε. / Απέραντη κι ακέραια για να βγει / θέλει την ώρα τη δική της. / Άμα ο θάνατος αργήσει ν’ αφιχθεί / τής παίρνει κάτι από την ηθική της». Υπέροχο. Έτσι θα μιλούσε η Ποίηση αν δεν την είχαν απαξιώσει οι διάφοροι δοκησίσοφοι που δεν τολμούν να μιλήσουν απλά όπως ο Καθηγητής, Ακαδημαϊκός και καταξιωμένος, αναγνωρισμένος διεθνώς, αθάνατος πνευματικός άνθρωπος Γιάννης Μεταξάς. Υποκλίνομαι με σεβασμό και άκρα ταπεινότητα στο σεμνό μεγαλείο του. Οι ουσιαστικοί άνθρωποι δεν χρειάζονται παρά-βολα. Ακόμα και τα σύμβολα, τούς περιέχουν.
