Η αποχώρηση του ελληνικού στρατού το 1922 από τη Θράκη και ο προδοτικός ρόλος του βασιλιά Κωνσταντίνου, όπως τα κατέγραψε στις ανταποκρίσεις του ο Έρνεστ Μίλερ Χέμινγουεϊ

Ο Έρνεστ Μίλερ Χέμινγουεϊ, ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς του 20ού αιώνα, γεννήθηκε το 1899 στο Oak του Ιλινόις.. Το 1917 προσλήφθηκε ως ρεπόρτερ στην εφημερίδα Αστέρας του Κάνσας Σίτυ. Τον επόμενο χρόνο δέχτηκε να πάει ως εθελοντής οδηγός ασθενοφόρου στο ιταλικό μέτωπο, όπου πληγώθηκε άσχημα και παρασημοφορήθηκε δύο φορές. Γύρισε στις ΗΠΑ το 1919 και παντρεύτηκε το 1921. Το 1922 ήταν ανταποκριτής στο ελληνοτουρκικό μέτωπο και δύο χρόνια αργότερα εγκατέλειψε τη δημοσιογραφία για να αφιερωθεί στη λογοτεχνία. Εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου ανανέωσε τις πρώιμες φιλίες του με Αμερικανούς αυτοεξόριστους, όπως τον Έζρα Πάουντ και τη Γερτρούδη Στάιν.. Τα δύο πρώτα βιβλία του ήταν οι “Τρεις ιστορίες και δέκα ποιήματα” και το “Στον καιρό μας” (1925). Ευρύτερα, όμως, έγινε γνωστός με τη σατιρική νουβέλα “Οι χείμαρροι της άνοιξης” (1926), με την οποία και καθιερώθηκε. Η διεθνής του φήμη επιβεβαιώθηκε με τα επόμενα τρία βιβλία του : “Φιέστα” (1926), “Άντρες χωρίς γυναίκες” (1927) και “Αποχαιρετισμός στα όπλα” (1929). Αναμίχθηκε με πάθος στις ταυρομαχίες, “Θάνατος στο απομεσήμερο” (1932), στο κυνήγι άγριων ζώων στην Αφρική, “Οι πράσινοι λόφοι της Αφρικής” (1935), και στο ψάρεμα στην ανοιχτή θάλασσα, “Ο γέρος και η θάλασσα” (1952). Στο κλασικό μυθιστόρημα “Για ποιον χτυπά η καμπάνα” (1940) καταγράφονται οι εμπειρίες του από την παραμονή του στην Ισπανία κατά τον Εμφύλιο Πόλεμο. Το 1954 τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ. Ο Χέμινγουεϊ αυτοκτόνησε το 1961 στο Αϊντάχο.

Το χρονικό διάστημα 1920-1922 ο Χέμινγουεϊ βρισκόταν στη Θράκη, απ΄ όπου μας μεταφέρει με συγκλονιστικές περιγραφές την αποχώρηση του ελληνικού στρατού. Μουρατλί, ανατολική Θράκη: το τέλος της σπουδαίας ελληνικής στρατιωτικής περιπέτειας, καθώς οι Έλληνες στρατιώτες οπισθοχωρούν. Με τη συνθήκη των Μουδανιών η Θράκη δίνεται ως δώρο στον Κεμάλ. Ο Χέμινγουεϊ καταγράφει μια συγκλονιστική μαρτυρία του λοχαγού του ινδικού ιππικού: «Πιστεύω ότι οι Έλληνες θα καταλάμβαναν την Άγκυρα αν δεν είχαν προδοθεί.» Ρίχνει την ευθύνη στο βασιλιά Κωνσταντίνο, ο οποίος μόλις ανέλαβε την εξουσία αντικατέστησε όλους τους έμπειρους αξιωματικούς του στρατού με δικούς του, οι οποίοι όμως ήταν ανίκανοι και δεν είχαν καμία απολύτως εμπειρία στον πόλεμο. Αυτό ήταν το κύριο αίτιο της ελληνικής ήττας. Στον πρώτο αυτό τόμο των δημοσιογραφικών του κειμένων περιέχονται οι ανταποκρίσεις που έγραψε την περίοδο 1920-1922.Το βιβλίο αυτό αποτελεί την έκδοση των αντιπροσωπευτικότερων δημοσιογραφικών του κειμένων. Αποδεικνύει τη συνάφεια ανάμεσα στη δημοσιογραφική και λογοτεχνική γραφή.

Το βιβλίο αυτό αποτελεί ένα ντοκουμέντο που ως Έλληνες μας αφορά άμεσα. Ο δημοσιογράφος-συγγραφέας εκφράζει αυτά που βλέπει με τρόπο απροκάλυπτα καθαρό και ανεπιτήδευτα αποκαλυπτικό. Κυριαρχεί το άμεσο και φαινομενικά απλό ύφος της γραφής του. Αυτό που δίδαξε η δημοσιογραφία στον Χέμινγουεϊ είναι η πειθαρχία και η οικονομία του λόγου, και αυτό είναι εμφανές στον τρόπο γραφής του. Επίσης η δημοσιογραφία του προσέφερε άφθονα ερεθίσματα και εμπειρίες. Στα κείμενα του βιβλίου αυτού η θεματική ποικίλλει. Περιλαμβάνονται ρεπορτάζ για πληρωμένους δολοφόνους, κείμενα με θέμα το ψάρεμα, δημοσιογραφικές αποστολές σε μεγάλες διασκέψεις και βέβαια ο πόλεμος κατά κύριο λόγο.