Τη φύση πρέπει κανείς να την αντιμετωπίζει επιστημονικά, για την ιστορία πρέπει να κάνει ποίηση
Όσβαλντ Σπένγκλερ
Η Μαρία Λαμπαδαρίδου-Πόθου γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Μύρινα Λήμνου. Η μητέρα της ήταν από τη Λήμνο και ο πατέρας της πρόσφυγας από τη Μικρά Ασία. Είναι πτυχιούχος της Παντείου και της Σορβόνης, όπου με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης σπούδασε αισθητική και ιστορία θεάτρου. Στο Παρίσι γνωρίστηκε με τον Samuel Beckett και διατήρησε πολύχρονη αλληλογραφία μαζί του. Έγινε μεταφράστριά του και έγραψε το δοκιμιακό βιβλίο Samuel Beckett – Η εμπειρία της υπαρξιακής οδύνης. Έχουν εκδοθεί 17 μυθιστορήματά της, 11 ποιητικές συλλογές, διηγήματα και δύο βιβλία δοκιμίου. Επίσης έχει γράψει θέατρο. Τα βιβλία της έχουν τιμηθεί με τα βραβεία: της Ομάδας των Δώδεκα (1966) για το σύνολο του έργου της, της Ακαδημίας Αθηνών (1987) για το μυθιστόρημα «Η Μαρούλα της Λήμνου» και του Ιδρύματος Ουράνη (1993) για το μυθιστόρημα «Με τη λάμπα θυέλλης».
Ο ήρωας στο μυθιστόρημα «Με τη λάμπα θυέλλης» περνά διαδοχικά όλα τα στάδια της αθλιότητας και της λήθης. Μαθαίνει ξαφνικά ότι του απομένει ένας χρόνος ζωής και αποφασίζει να απομονωθεί σ’ ένα νησί. Απαρνιέται όλη την προηγούμενη ζωή του, τα χρήματα, την καλοπέραση, την πολυτέλεια και το χλιδάτο τρόπο ζωής και έρχεται σε βαθιά επαφή με τον εαυτό του και με τη φύση. Η αλλαγή αυτή διαρκεί μέχρι τη στιγμή που η γυναίκα του τού αποκαλύπτει ότι η ιατρική διάγνωση ήταν λάθος. Ο ήρωας μόλις αντιλαμβάνεται την αλήθεια παύει αυτόματα να ασχολείται με την ψυχή του και την ανάτασή της και βυθίζεται στις σωματικές ηδονές και στις κάθε είδους απολαύσεις. Υπερβαίνει κάθε μέτρο. Μεταλλάσσεται σ’ έναν υπερφίαλο και αλαζόνα άνθρωπο που δεν σέβεται και δεν εκτιμά τη ζωή γενικότερα. Αυτό τον οδηγεί τελικά στη φυλακή, όπου προσπαθεί μέσω της προστασίας που παρέχει σ΄ έναν φυλακισμένο νεαρό να εξιλεωθεί από το αμαρτωλό παρελθόν του στο νησί. Στη φυλακή γνωρίζει την Αύρα, νοσοκόμα, την οποία ερωτεύεται και αφήνει έγκυο. Κατόπιν νέα στοιχεία που προκύπτουν τον βοηθούν να δικαιωθεί και να αποφυλακιστεί. Η Αύρα χάνει το παιδί και ο ίδιος γυρνά πίσω στο νησί του, όπου αργότερα μαθαίνει ότι η Αύρα αυτοκτόνησε. Απομονώνεται πάλι στο νησί και μέσα στο κτήμα του βρίσκει ένα άγαλμα-πουλί το οποίο είναι η προσωποποίηση ενός αρχαίου θεού. Στο σημείο που το βρίσκει είχαν σκοτωθεί δύο στρατιώτες κατά την αποναρκοθέτηση. Με τον έναν από τους δύο ο ήρωας έχει μια ιδιαιτέρως ιδιάζουσα σχέση και μια εμμονή. Η κάθαρση ακολουθεί. Η προφητική του σκέψη να χτίσει το σπίτι του στο νησί με πυρίμαχη ασπίδα θα λυτρώσει τον ίδιο και τους συγχωριανούς του, προστατεύοντάς τους από τον ηλιακό άνεμο που θα διαπεράσει τη γήινη ατμόσφαιρα και θα καταστρέψει τη χλωρίδα και την πανίδα του νησιού. Ο νεαρός συγκρατούμενός του τού φέρνει στο νησί τα απομνημονεύματα που είχε γράψει όταν ήταν στη φυλακή. Αυτά του δίνουν την ώθηση να γράψει την πραγματική ζωή του ιδωμένη από την άλλη αλήθεια.
Η συγγραφέας είναι εμπνευσμένη ποιήτρια και χαρισματική συγγραφέας. Η ευρυμάθεια και η πνευματική της καλλιέργεια είναι εμφανής μέσα από το συγγραφικό της έργο. Εισάγει το υπερφυσικό στοιχείο μέσα στην καθημερινότητα. Είναι τελετουργική και μυσταγωγική. Το σύνολο του έργου της είναι διαποτισμένο με συνειδητές ή ασυνείδητες αναφορές στην ιδιαίτερη πατρίδα της, τη Λήμνο. Χαρακτηρίστηκε από τον Λακαριέρ υποστασιακή ποιήτρια, μυημένη στη μεταφυσική των πραγμάτων. Τη μύηση τη βιώνει ως απόλυτη προσωπική εμπειρία. Στο μυθιστόρημά της αυτό μας πείθει ότι υπάρχει μια απόλυτη γνώση και μας προσκαλεί μέσα από την ταύτισή μας με τον ήρωά της να ενωθούμε μαζί της. Η αφηγηματική πορεία μοιάζει σαν μια πρωτότυπη ψυχαναλυτική διαδικασία που προχωρά ώς τα βάθη του εγώ μας. Ο άνθρωπος , τα πάθη του, η αναζήτηση του νοήματος της ζωής και γενικότερα της ύπαρξης, το μεταφυσικό στοιχείο στη ζωή του ανθρώπου, είναι μερικά από τα κεντρικά νοήματα του μυθιστορήματος.
