Ένα βιβλίο που με ξάφνιασε ευχάριστα. Δομή πρωτότυπη – οι τίτλοι των κεφαλαίων παίζουν το δικό τους ξεχωριστό ρόλο στην αφήγηση, ενώ εμβόλιμες φράσεις ή μικροί διάλογοι προϊδεάζουν μυστήριο. Σύγχρονο θέμα, σύγχρονη πέρα για πέρα γραφή – απλή, γρήγορη, λαχανιαστή πολλές φορές. Η Νεφέλη, μια έφηβη που ετοιμάζεται ήδη για τις Πανελλήνιες, προσπαθεί να ανασάνει μέσα σε ένα οικογενειακό περιβάλλον, όπου λείπει η στοργή κι επιβάλλεται η πατρική βία. Σε ένα σχολείο, όπου εκπαιδευτικοί παίζουν διακοσμητικό ρόλο δημιουργώντας δυσπιστία στους μαθητές προς όσους θέλουν πραγματικά να τους βοηθήσουν. Οι φιλίες της ελάχιστες, οι νεανικοί της έρωτες μπερδεμένοι.

Η Δαρλάση δεν προσπαθεί καθόλου εδώ να περιγράψει με ροζ χρώμα τη ζωή των εφήβων. Επιτίθεται, μάλιστα, άγρια στο ροζ που η κοινωνία επιβάλλει προκλητικά στο γυναικείο φύλο. Μόνο προς το τέλος του βιβλίου γαληνεύει λίγο και, με περισσή μελαγχολία όμως, φωτίζει τη ζωή της ηρωίδας της με λίγη γονεϊκή τρυφερότητα και μεταμέλεια, με την ανατολή ενός εφηβικού έρωτα και με μια παλιά φιλία που επαναπροσδιορίζεται. Η Νεφέλη της Δαρλάση είναι χειμαρρώδης και απόλυτα αληθινή. Δε μασάει τα λόγια της και κοιτάζει τον κόσμο των ενηλίκων με καθαρό κριτικό μάτι και τους τα λέει με την εφηβική ορμή της, χωρίς να κολώνει σε τίποτε.

Η Δαρλάση έχει ντυθεί τέλεια την ψυχή της Νεφέλης και σε πρώτο πρόσωπο μιλάει στον αναγνώστη της σταράτα, με κείνη τη μελαγχολία του έφηβου που βλέπει ότι για να μεγαλώσει θα πρέπει να ενστερνιστεί τον κόσμο των μεγάλων – και αυτό την πληγώνει. Ένα βιβλίο με κείμενο που ρέει και μέσα στη ροή του κελαρύζει η ποίηση του Ελύτη.