«Με χτυπά ο ήλιος στα μάτια και δακρύζω»

Σόνια Ζαχαράτου (Madre Dolorosa)

Αν έπρεπε να καταλήξουμε στο τι είναι εκείνο που προκαλεί τα μεγαλύτερα συναισθήματα, τι είναι εκείνο που αναδιαμορφώνει την προσωπικότητα του ατόμου, μπροστά σε τι ο άνθρωπος νιώθει πιο ευάλωτος, τότε νομίζω ότι οι περισσότεροι θα καταλήγαμε στο εξής: ο έρωτας.

Στην ποιητική συλλογή της Σόνιας Ζαχαράτου που τιτλοφορείται «Madre Dolorosa» και φέρει τον υπότιτλο «ο Έρωτας», θα περιδιαβούμε τις ζώνες του κορυφαίου συναισθήματος και των αλυσιδωτών αντιδράσεων που δημιουργεί. Από την πρώτη στιγμή, το βλέμμα, την έκρηξη που πλησιάζει, την ανασύνθεση του ενδότερου κόσμου. Κι έπειτα, τη λύπη της χαράς, τη μοναδικότητα του αγγίγματος, τη λύτρωση του φιλιού, παραδεισένιες εικόνες μιας εκρηκτικής πλήρωσης. Ωστόσο, δεν αποφεύγουμε τις στιγμές εκείνες της διαρραγείσης ένωσης, του ατομικισμού, του κλεισίματος –και πάλι– στον ίδιο τον εαυτό. Και τέλος, η αναζήτηση των αιτιών, καθώς ο πόνος, που δύσκολα κρύβεται, θεριεύει και κυριαρχεί.

Οι στίχοι της Σόνιας Ζαχαράτου, δομημένοι προσεκτικά, συνθέτουν μια συμπαγή ποιητική συλλογή, ακέραια και ιδιαίτερη, που σπιθαμή προς σπιθαμή, καθώς διαβάζεις, απλώνεται όλο και περισσότερο στον ψυχικό σου κόσμο. Άλλωστε, παρουσιάζεται και διαβάζεται ως ενιαίο κείμενο. Το ύφος της είναι ιδιαίτερο, από τη μία ορθά επιμελημένο, αλλά από την άλλη αφήνοντας εντέχνως τα συναισθηματικά κομμάτια να σημάνουν την έκρηξη που έχει ανάγκη το συναίσθημα. Η γλώσσα, συνοδοιπόρος του ύφους, στο ίδιο μήκος κύματος: άρτια και δοτική, χείμαρρος μιας συναισθηματικής ανάσας, που,  ίσως, για καιρό έχουμε ξεχάσει. Και τέλος, η ροή των στίχων σε παρασέρνει στη δίνη της δικής της ταχύτητας, πλημμυρίζοντας με λέξεις και έννοιες τη μεστότητα και το ρεαλισμό του υπέρτατου, όπως είναι ο Έρωτας.

Αυτή, λοιπόν, η ιδανική ισορροπία ανάμεσα στη λογική και στο συναίσθημα είναι το θετικότερο στοιχείο στην ποιητική συλλογή της Σόνιας Ζαχαράτου. Μια συλλογή που αποτελεί έξοχο ανάγνωσμα ως υμνωδία στον Έρωτα και σε όλες τις εκφάνσεις του. Τη διάβασα αρκετές φορές –κάτι που δεν κάνω πολύ συχνά– και σε κάθε ανάγνωση είχε κάτι καινούργιο να μου πει, είχε να μου ψιθυρίσει την ουσία μέσα από στίχους που μου είχαν ξεφύγει, είχε να ακουμπήσει στα χέρια την εικόνα του Έρωτα που σε κάθε διάβασμα ολοκληρωνόταν και πιο πολύ.

Ακόμα κι αν δεν είστε θιασώτες της ποίησης, προτείνω να διαβάσετε τη συγκεκριμένη συλλογή, σίγουρα θα βρει τον τρόπο να συνομιλήσει με την ψυχή σας. Αν αγαπάτε την ποίηση, τότε νομίζω ότι θα έπρεπε ήδη να την έχετε διαβάσει…