Ακολουθώ σταθερά ως αναγνώστρια τη «βασίλισσα του ισλανδικού νουάρ» Yrsa Sigurdardottir, από το πρώτο της βιβλίο στα ελληνικά μέχρι σήμερα, και κανένα δεν με έχει απογοητεύσει, σε όλες τις διαφορετικές εκδοχές αστυνομικού που έχει επιλέξει στα μυθιστορήματά της. Το ίδιο ισχύει και για τη «Λύτρωση» που έχει στον πυρήνα της πλοκής το σοβαρό θέμα του bullying και των ακραίων ορισμένες φορές συνεπειών του, με μια μεγάλη έκπληξη στην πλοκή όπου ουσιαστικά η συγγραφέας προβλέπει από το 2016 ένα κοινωνικό φαινόμενο που συνέβη πολύ πρόσφατα (η ασάφεια προφανώς είναι σκόπιμη, για να μην επηρεάσω όσους θέλουν να διαβάσουν το βιβλίο).

Έφηβοι αρχίζουν να δολοφονούνται με ειδεχθείς τρόπους ενώ οι φίλοι τους λαμβάνουν φωτογραφίες και βίντεο τραβηγμένα με το δικό τους κινητό, με όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες του θανάτου τους. Ο ντετέκτιβ Χούλνταρ σε συνεργασία με την ψυχολόγο Φρέιγια, γνώριμοι ήρωες από προηγούμενα βιβλία της συγγραφέως, προσπαθούν να βρουν τον  serial killer πριν χτυπήσει ξανά, κάτι που αποδεικνύεται εξαιρετικά δύσκολο και περίπλοκο ενώ παράλληλα μαθαίνουμε σταδιακά ότι τα θύματα υπήρξαν θύτες πριν δολοφονηθούν, κακοποιώντας με κάθε δυνατό τρόπο συμμαθητές τους στο σχολείο, ισοπεδώνοντάς τους ψυχολογικά. Μέχρι το σκοτεινό φινάλε της αποκάλυψης του δολοφόνου, η συγγραφέας θέτει ξανά και ξανά στον αναγνώστη το ερώτημα: Η εκδίκηση είναι τιμωρία; Η αυτοδικία, όταν το κοινωνικό και νομικό σύστημα δεν μπορεί ή δεν θέλει να βοηθήσει εκείνον που αδικείται, μπορεί να σταθεί ηθικά ως αντίδραση σε ανάλογες περιπτώσεις;

Η Sigurdardottir δεν μασάει τα λόγια της και παρουσιάζει εις βάθος το πρόβλημα της συστηματικής κακοποίησης παιδιών και εφήβων από τους συνομηλίκους τους ως έχει: ως ένα συνεχιζόμενο, επί χρόνια κάποτε, βασανιστήριο, για το οποίο η κοινωνία δεν μπορεί να βρει λύση, κυρίως γιατί αρνείται να το εκλάβει σοβαρά. Το περίτεχνο αστυνομικό μυστήριο του ποιος αποφασίζει να γίνει ο τιμωρός των «νταήδων», προσφέρει βεβαίως το απαραίτητο για ένα βιβλίο του είδους σασπένς, ενώ η ανατροπή του τέλους είναι εξαιρετικά επιτυχημένη. Οι δύο πρωταγωνιστές έχουν φυσικά και τα δικά τους προσωπικά προβλήματα που προσπαθούν με κάποιο τρόπο να τα ισορροπήσουν με τη δύσκολη δουλειά τους, και αυτό τους κάνει απόλυτα ρεαλιστικούς χαρακτήρες: δεν είναι τέλειοι και πανέξυπνοι, δεν έχουν μια τακτοποιημένη ζωή, είναι όμως πείσμονες και βασίζονται στη σκληρή δουλειά για να φτάσουν στον σκοπό τους. Και κυρίως έχουν ένα σύστημα ηθικών αξιών, που ίσως είναι το μεγαλύτερο ατού τους.

Στο σύνολό της, η «Λύτρωση» είναι τόσο αστυνομικό όσο και ψυχολογικό θρίλερ, ιδιαιτέρως σκοτεινό μάλιστα, αλλά και μια ρεαλιστική απόδοση της σύγχρονης δυτικής κοινωνίας, ακριβώς όπως μας έχει συνηθίσει η Sigurdardottir. Και καθόλου τυχαία δεν είναι η διεθνής επιτυχία των βιβλίων της, που μεταφράζονται σε περισσότερες από είκοσι χώρες στον κόσμο.