Ένας ύμνος στην αφήγηση
«Οι λέξεις είναι σαν τις πέτρες, χρειάζεται να σμιλευτούν, να ειπωθούν σωστά, γιατί αν δεν ειπωθούν σωστά, ακόμα και η καλύτερη ιστορία μπορεί να αφήσει τους πάντες αδιάφορους»
Χρήστος Χωμενίδης
Ο Χρήστος Α. Χωμενίδης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1966. Έχει τελειώσει τη Νομική Σχολή Αθηνών. Το 1993 εξέδωσε το μυθιστόρημα «Το σοφό παιδί», το 1995 το μυθιστόρημα «Το ύψος των περιστάσεων» και το 1997 τη συλλογή διηγημάτων «Δεν θα σου κάνω το χατίρι». Το 1998 εκδόθηκε «Η φωνή», το 2003 «Ο Υπερσυντέλικος», το 2005 «Το σπίτι και το κελί» και το 2009 το «Λόγια-φτερά». Όλα τα βιβλία του είχαν μεγάλη εκδοτική επιτυχία. Ως πεζογράφος, ο Χωμενίδης ανήκει στην πιο πρόσφατη γενιά Ελλήνων πεζογράφων οι οποίοι έκαναν την εμφάνισή τους στη δεκαετία του 1990. Τα θέματα των βιβλίων του τα αντλεί από τη σύγχρονη πραγματικότητα, ενώ τους ήρωες των ιστοριών του τους συναντάμε καθημερινά.
Στο βιβλίο του «Λόγια-Φτερά» ο συγγραφέας μάς πάει στον 8ο αιώνα π.Χ. Αφηγητής είναι ο αοιδός Τήνελλος Ανθρωπίωνος Απολλωνιεύς, ο υποτιθέμενος παππούς του Ομήρου, ο οποίος φτάνοντας στο τέλος της ζωής του αποφασίζει να εξιστορήσει τη ζωή του στον εγγονό του. Ξεκινά ως δούλος στο παλάτι του βασιλιά της Απολλωνίας στα παράλια της Ιωνίας, μέχρι που τον παίρνει μαζί του ο διάσημος αοιδός Αναβάτης. Έτσι αρχίζει η περιπέτειά του. Όταν πεθαίνει ο Αναβάτης, ο Τήνελλος αρχίζει την καριέρα του ως αοιδός. Πηγαίνει από άκρη σε άκρη στον τότε γνωστό κόσμο. Παρακολουθούμε το πέρασμά του από τις Μυκήνες και από τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Καταφέρνει να γίνει διάσημος αοιδός, αλλά αποφασίζει να ζήσει στο Λευκαντί της Εύβοιας μαζί με τη γυναίκα του. Ωστόσο, ανατρέπονται τα πάντα και ναυαγεί σε ένα μέρος που δεν υπάρχει. Το νησί με το όνομα Γαρίδα είναι άγνωστο σε όλους και λέγεται ότι δεν υπάρχει ζωή πέρα από αυτό. Καθώς δεν μπορεί να επιστρέψει πίσω, αποφασίζει να φτιάξει εκεί τη ζωή του. Οι έρωτες του Τήνελλου, τα ταξίδια του, τα πάθη του, οι προδοσίες του, οι συμφορές του, ξεδιπλώνονται από τον συγγραφέα με ιδιαίτερη αφηγηματική δεινότητα.
Ο Χωμενίδης, μετρ της αφήγησης, όπως έχει χαρακτηρισθεί, ξετυλίγει το κουβάρι του μύθου και ταξιδεύει τον αναγνώστη σε μέρη και τόπους αληθινούς και φανταστικούς, του γνωρίζει χαρακτήρες και πρόσωπα διαφόρων ειδών. Ο συγγραφέας αφήνει ελεύθερη τη φαντασία του και μας παρασύρει στα μονοπάτια της.
Η αφήγηση γίνεται με ζωντάνια, με αισιοδοξία, με ευρηματικότητα. Το ανατρεπτικό χιούμορ είναι διάχυτο και η γλώσσα που χρησιμοποιεί είναι σύγχρονη και τολμηρή. Η αφήγηση είναι πρωτοπρόσωπη και διανθίζεται με διαλόγους. Ο λόγος του είναι μεστός και πληθωρικός. Ο αναγνώστης διαβάζοντας τα «Λόγια φτερά» δονείται και κυριεύεται από την υπέρτατη δύναμη της αφήγησης.