Όταν κλείνουν οι πόρτες…

Πότε πρόκειται για τη σύζυγο, πότε για μία ηλικιωμένη που πιάνει κουβέντα με τους θαμώνες του ζαχαροπλαστείου στο Ζάππειο, πότε για τον νέο γείτονα που χτυπάει απροειδοποίητα το κουδούνι και αποδεικνύεται παλαβός, ή απλά απελπισμένος, πότε για το γειτονικό ζευγάρι που συνεχώς καυγαδίζει…

Η τρέλα, η μοναξιά, η απόγνωση πρωταγωνιστούν στη συλλογή διηγημάτων της Ζέτας Κουντούρη «Λίγο πριν βρέξει». Ενώ η βροχή, κυρίαρχη και παρούσα, σε όλες τις πιθανές φάσεις και μορφές της, δημιουργεί ατμοσφαιρικό background και κρατάει τις ισορροπίες. Λίγο πριν βρέξει, λίγο πριν ξεσπάσει η καταιγίδα μέσα στην οικογένεια, λίγο πριν το απόστημα ανοίξει και έρθει το αναπόφευκτο – μαζί με την ανακούφιση και τη λύτρωση.

Ο λόγος ρέει αβίαστος, η γραφή, υπαινικτική, με στοιχεία ειρωνείας και ρεαλισμού, αποκαλύπτει περισσότερα απ’ όσα «λέει». Το φινάλε, ανοιχτό και γεμάτο υπονοούμενα σε αρκετές περιπτώσεις, ανοίγει διάπλατα τις πόρτες στη φαντασία των αναγνωστών δίνοντάς τους το έναυσμα, αλλά και το δικαίωμα, να συνεχίσουν οι ίδιοι την ιστορία, όπως εκείνοι επιθυμούν.

Καλά κρυμμένα μυστικά, ενδοοικογενειακή βία, ύποπτοι θάνατοι. Και άνθρωποι-αφηγητές, ακούσιοι και σιωπηλοί παρατηρητές των όσων συμβαίνουν. Γιατί κανείς ποτέ δε γνωρίζει τι πραγματικά συμβαίνει, όταν κλείνουν οι πόρτες.