Και μόνον η αφιέρωση «Στους φίλους / που πάντα αγωνίζονται» αρκεί για να μας δώσει το στίγμα αυτής της χαμηλόφωνης, σεμνής κι υπερ-επαρκούς ποιήτριας με το αξιοπρόσεκτο καλλιτεχνικό όνομα Δάφνη-Μαρία Γκυ που ενέχει όλη την αρχαία απολλώνεια δόξα αλλά και το πνεύμα των Χριστουγέννων. Αυτή ακριβώς η αντίφαση, το πάντρεμα του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού (χωρίς το πρόθεμα ρωμαϊκός) σηματοδοτεί και θεματολογικά και υφολογικά κι αισθητικά το όλον ποιητικό εγχείρημα. Νησιώτισσα εκ γενετής κι εκ πεποιθήσεως, αφουγκράζεται τα κύματα του Αιγαίου και νοσταλγεί όχι μια παιδική ηλικία εξιδανικευμένη, αλλά τη χαμένη (για την Ανθρωπότητα) Παράδεισο (με θηλυκό άρθρο, απότοκο της μητριαρχίας του αιολικού πολιτισμού, που έδωσε κορυφαίο πνευματικό ορόσημο τη Σαπφώ, αλλά και τον Αλκαίο).

Το «ωκεάνιο συναίσθημα» ξεχειλίζει από τις γραμμές αλλά κι από τα κενά των στίχων, τους επιμελημένους διασκελισμούς, τροχασμούς κι αποσιωπήσεις, εκεί που ακούγεται η πραγματική ποιητική φωνή, όχι εκείνη που μιλάει, αλλά η άλλη που ανασαίνει λουλούδια, άστρα και κοχύλια (με αυτή τη σειρά).

Είμαι ιδιαίτερα δεκτικός απέναντι σε αυτή τη «θηλυκιά» ποίηση που ξέρει να δέχεται, να αποδέχεται και να χωράει τα πάντα διυλίζοντάς τα όμως με έναν τρόπο μοναδικό κι αναγνωρίσιμο, επιτακτικό θα έλεγα αφού το στοιχείο γιν δεν είναι αποκομμένο από το γιανγκ και τα δύο μαζί συνθέτουν ένα μεσογειακό ειρηνικό όραμα με πανανθρώπινες απαιτήσεις.

Ποίηση σαν αυτή λειτουργεί σαν βάλσαμο στις αισθήσεις, τερψι-ψύχιον για τους κουρασμένους πλέον από τον καταιγισμό τόσων μα τόσων πληροφοριών νόες μας. Η Ποίηση είναι η πρώτη Τέχνη και σ’ αυτήν επιστρέφουμε διαρκώς κουρασμένοι από τα επιτεύγματα του τεχνολογικού πολιτισμού μας. Μέτρο των πάντων ο άνθρωπος. Κι ο άνθρωπος είναι το κέντρο, το επίκεντρο, ο στόχος κι η εστίαση της ποιήτριας με το παραμυθένιο ρομαντικό αλλά και νεοκλασικιστικό όνομα και όραμα.