Στη χώρα της προχειρότητας, της λογοκλοπής, του ωχαδερφισμού του στιλ «σιγά, βρε αδερφέ, όλοι δικοί μας είμαστε!», στην ιλαροτραγική χώρα της «φαιδράς πορτοκαλέας» σχεδόν σοκάρομαι μελετώντας εδώ και μήνες τον κατατοπιστικό και διαυγή τόμο, έργο σημαντικό μιας τόσο εμβριθούς καθηγήτριας Θεωρίας της Λογοτεχνίας και του Θεάτρου που ξέρει να εκστομίζει τον δικό της πρωτότυπο λόγο χωρίς να αδικεί τις πηγές και χωρίς να κρύβει κάτω από το χαλί τις διακειμενικές αναφορές της. Είναι τέτοιος ο σεβασμός για το ποιητικό κι ερευνητικό της έργο που δεν μπορώ να εκφραστώ όπως επιβάλλει ο νηφάλιος αποστασιοποιημένος στοχασμός, γι’ αυτό συνθέτω εν βρασμώ ένα ποίημα και της το αφιερώνω:
Στην ποιήτρια Ζωή Σαμαρά με άπειρο σεβασμό…
«Le langage des dieux» sommes-nous?
Le langage des lieux sommes nous!!!
Ζωή Σαμαρά, «είδες τις λέξεις να χορεύουν»,
τις ακολούθησες, πέρασε μέρα πάνω στη μέρα
«κι είναι πολύ μακριά η Δύση», γιατί στον δρόμο
που πορεύεσαι τον πνευματικό, στο δρολάπι
της ενδόξου Αρετής, εξοχότατος Ήλιος
Κι ανέσπερος Ανατολή …
26/4/2017.
Επανερχόμενοι όμως σε αυτόν τον διακριτικό τόμο που θα έπρεπε να έχουν στη βιβλιοθήκη τους όλοι όσοι θέλουν να λέγονται «επαρκείς αναγνώστες», λογοτέχνες, καλλιτέχνες, κριτικοί (και άλλα είδη εισαγόμενα ή «εδώδιμα-αποικιακά»!), θα σας επισημάνω το κεφάλαιο (σελ. 81-95) που αναφέρεται στα περίφημα «Δοκίμια» του Montaigne και ειδικά το υποκεφάλαιο 3. Esthétique de l’obscurité με το οποίο συμφωνώ χίλια τοις εκατό κι άνευ επιφυλάξεως υπερεθεματίζω. Ο χώρος κι ο χρόνος περιορισμένος γι’ αυτό παραθέτω για τους γαλλομαθείς και γαλλοτραφείς, προς τους οποίους απευθύνεται αυτό το πολύτιμο βιβλίο, το καταληκτικό απόσπασμα αυτού του υποκεφαλαίου:
«Et comme “Les paroles redictes ont, comme autre son, autre sens”, chaque nouveau lecteur qui redit le texte ajoute un pas au rite de la lecture, une goutte à la profondeur du texte et donc augmente l’obscurité qu’il voulait faire dissiper. Je termine, comme j’ai commencé, par une phrase tirée de “De l’experience”, et qui s’appliquerait à cette exposé:
Qui ne diroit que les glosses augmentent les
Doubles et l’ignorance…?» (σελ. 95).
Αναζητείστε το και κρατήστε το ως κόρην οφθαλμού. Φυλάξτε το για τα εγγόνια σας. Είναι διαχρονικό και ισχυρό ανεξάρτητα από τα συγκεκριμένα χωροχρονικά συμφραζόμενα. Και κυρίως, μην το δανείζετε! Κανένας φανατικός βιβλιόφιλος δεν θα το αποστερηθεί ξανά. Δεν σας επιστραφεί ποτέ, ιδίως αν έχει ιδιόχειρη αφιέρωση από την ίδια τη Δασκάλα που έχει περάσει στην Αθανασία διά του έργου της χωρίς να έχει ανακηρυχθεί και τυπικώς «αθάνατη». Ξέρετε, η Αθανασία είναι μια κατάσταση του μυαλού, όταν υπερβεί τα συνήθη όρια και προλάβει να ολοκληρώσει το έργο του στα όρια του εφικτού, πάντα!
Δηλώνω ανυπόκριτος θαυμαστής κι ακόλουθος της ποιήτριας Ζωής Σαμαρά.
