Μια νύχτα πέρα από το Τείχος

Στο δεύτερο βιβλίο της τριλογίας του ”Δάσους με τα Χέρια και τα Δόντια” της Carrie Ryan, τα ζόμπι που έχουν κατακλύσει τη γη στον μετα-αποκαλυπτικό κόσμο της έχουν πλέουν εξελιχθεί σε κυρίαρχο είδος, τους Μούντος. Οι απομονωμένες αγροτικές κοινότητες δεν υπάρχουν πια, μόνο κάποιες πόλεις όπου έχει συγκεντρωθεί ο πληθυσμός που δεν έχει μολυνθεί, προστατευμένες με ψηλά τείχη.

Σε μια τέτοια πόλη, στην ακτή του ωκεανού, ζει η Γκάμπι: η μητέρα της ήρθε κάποτε από το δάσος, αφήνοντας πίσω το παρελθόν της και όσους αγαπούσε για να επιβιώσει. Ζουν στο φάρο και επιβλέπουν την ακτή: γιατί κάθε μέρα με την παλίρροια, οι Μούντος αναδύονται από το νερό και δική τους δουλειά είναι να τους εξοντώνουν πριν πλησιάσουν στην πόλη. Δεν μοιάζει με φυσιολογική ζωή για μια έφηβη, αλλά στον κόσμο της Γκάμπι είναι η καθημερινή ρουτίνα. Ώσπου παρασύρεται από την κολλητή της φίλη και το αγόρι που της αρέσει σε μια βραδινή βόλτα έξω από το Τείχος. Φυσικά οι Μούντος θα τους επιτεθούν και μια αλυσίδα γεγονότων θα οδηγήσει την Γκάμπι πίσω στο δάσος, εκεί όπου όλα όσα φοβάται περιμένουν, πεινασμένα…

Η μεγαλύτερη επιτυχία και η μεγαλύτερη δυσκολία σε ένα βιβλίο του φανταστικού είναι η πειστικότητα του κόσμου που δημιουργεί ο συγγραφέας. Η Ryan κατορθώνει να μην αναρωτιέται ή να προβληματίζεται στιγμή ο αναγνώστης για την αληθοφάνεια όσων περιγράφει, το σύμπαν της είναι στέρεο και αληθινά τρομακτικό – ειδικά ο τρόπος που παρουσιάζεται η απελπισμένη πείνα των Μούντος σε κάνει ν’ ανατριχιάζεις. Οι ανατροπές και οι αποκαλύψεις από το παρελθόν, που εμπλουτίζουν την πλοκή, κρατούν το ενδιαφέρον αμείωτο, ενώ η κινηματογραφική φόρμα της γραφής λειτουργεί άψογα.

Έχω μόνο μία αντίρρηση, ως προς την εμμονή της συγγραφέως στην εξαντλητική περιγραφή της εφηβικής συμπεριφοράς και του τρόπου σκέψης. Κατανοώ ότι οι έφηβοι αποτελούν το βασικό κοινό της, άρα πρέπει να μιλήσει με τους δικούς τους κώδικες, αλλά θεωρώ ότι υπερβάλλει σε αρκετά σημεία, μειώνοντας τη δύναμη και τον τρόμο του σκοτεινού κόσμου του βιβλίου. Πάντως, αν και δεν είμαι έφηβη, το βιβλίο με κράτησε ξάγρυπνη δύο βράδια για να το τελειώσω – και ορισμένες σκηνές είναι αληθινά creepy για να τις διαβάζεις βράδυ! Ίσως γιατί δεν υπάρχει κανενός είδους μεταφυσικός τρόμος στην τριλογία της Ryan, ο κόσμος της πείθει ως ένα πιθανό, ζοφερό μέλλον για την ανθρωπότητα…