Κοσμοδρόμιο είναι το όνομα του διεθνούς διαστημικού σταθμού που βρίσκεται στη στέπα του Καζακστάν. Εκεί διαδραματίζεται μία από τις 21 σύντομες ιστορίες που περιλαμβάνονται σ’ αυτό το βιβλίο, καρπός μιας εξαιρετικής ιδέας αλλά και συστηματικής έρευνας που τιμά τον χώρο της εφηβικής και νεανικής λογοτεχνίας.

Παιδιά και έφηβοι από χώρες όλων των ηπείρων αφηγούνται επεισόδια από τη ζωή τους. Μικρά επεισόδια που συμπυκνώνουν μια ολόκληρη κοινωνία σε κρίση. Από το παιδί που ζει στην έρημο του Ιράκ και γύρω του σκάνε βόμβες έως το υπέρβαρο παιδί από τον Καναδά που αρρωσταίνει επειδή ανάμεσα στις τεράστιες δίπλες της κοιλιάς του έχει χαθεί ένα τηλεκοντρόλ, το ταξίδι αυτό διαφέρει πολύ από αυτά που προσφέρουν τα γραφεία ταξιδιών.

Κίνα: μια παρέα παιδιών που ζει στις χωματερές ηλεκτρονικών υπολογιστών.

Αγγλία: ένα κορίτσι που πέφτει θύμα ανελέητης βίας στο σχολείο του.

Ρουμανία: τα άστεγα παιδιά που ζούνε στους υπονόμους του Βουκουρεστίου.

Σαχάρα: τα αγόρια που πρέπει να μάθουν «τα μυστικά της ερήμου» βιώνοντας δύσκολες συνθήκες.

Παρίσι: οι μετανάστες από τις χώρες του Μαγκρέμπ που ζούνε στα γκέτο των προαστίων του Παρισιού και βιώνουν την εξαθλίωση αλλά και τον ρατσισμό.

…Και το ταξίδι συνεχίζεται. Ζωές δυσκολεμένες όπου η επιβίωση, σε υλικό ή ψυχολογικό επίπεδο, είναι το βασικό ζητούμενο.

Οι περισσότερες ιστορίες βασίζονται σε πραγματικά παραστατικά, όπως αναγράφεται στα σύντομα σημειώματα που παρατίθενται στο τέλος κάθε ιστορίας μαζί με λίγα αλλά εύστοχα στοιχεία για τις κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες που επικρατούν σε κάθε χώρα.

Η ματιά της συγγραφέως είναι διεισδυτική και ισορροπημένη. Αποφεύγει την εύκολη συγκίνηση. Με γλώσσα κοφτή και μερικές φορές σκληρή ανατέμνει με ακρίβεια χειρούργου τα αδιέξοδα του σύγχρονου κόσμου. Δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις. Η βία γεννά βία. Ο πόλεμος, η φτώχεια, η ανισότητα, ο ρατσισμός, ο εκφοβισμός, μια ουσιαστικά απούσα οικογένεια είναι καταστάσεις που γεννάνε βία. Ακόμη και η αφθονία και η κατανάλωση μπορεί να γίνουν φυλακή. Χέρσο έδαφος είναι τελικά τόσο η Γη μας όσο και η Σελήνη στην οποία ταξίδεψε ο πρώτος τουρίστας του διαστήματος, ο μεγιστάνας του πλούτου Τσάρλς Σιμόνι. Από τη στέπα του Καζακστάν έως τη Σελήνη η απόσταση εκμηδενίζεται από το γεγονός ότι ο άνθρωπος παραμένει ίδιος, όπου κι αν βρεθεί.

Υπάρχει καμιά ελπίδα τελικά; Η ανθρωπιά και τα γνήσια αισθήματα που αποτυπώνονται στις ιστορίες είναι ίσως το πιο ισχυρό αντίδοτο στην απελπισία. Παρά το ζοφερό των καταστάσεων, υπάρχει ένα ζεστό βλέμμα, μια δύναμη για ζωή και κυρίως η δύναμη της γνώσης. Κλείνοντας το βιβλίο αισθάνεσαι ότι για λίγο είδες τον κόσμο και τη δική σου ζωή στα σωστά της μέτρα. Νιώθεις ότι οι ρίζες της αδικίας είναι κοινές, παντού. Κι αναρωτιέσαι τι θα γινόταν αν όλοι το καταλαβαίναμε αυτό και αν ξαφνικά ξυπνούσαμε αλληλέγγυοι με τους κατοίκους της χωματερής ηλεκτρονικών υπολογιστών στην Κίνα. Ίσως τότε να κάναμε μια πραγματική διαφορά σε σχέση με τη Σελήνη! Μέχρι τότε απλώς συνειδητοποιούμε ότι τα δελτία ειδήσεων είναι ένα πολύ μικρό μέρος της «επικαιρότητας».

Η Ελένη Κατσαμά σπούδασε δημοσιογραφία και υποκριτική και αρθρογράφησε σε περιοδικά και εφημερίδες. Από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορεί το βιβλίο της «Σαν τα χελιδόνια» που απέσπασε το 1ο Βραβείο της Ένωσης Συγγραφέων και Εικονογράφων Παιδικού και Εφηβικού Βιβλίου. Το 2007 βραβεύτηκε από το Διεθνές Ίδρυμα Ολυμπιακής Εκεχειρίας για το εφηβικό διήγημά της «Η ιστορία του Λύσανδρου» στην αγγλική γλώσσα. Άλλα της βιβλία είναι το «Τα σύννεφα κανείς δεν μπορεί να τα παίρνει στα σοβαρά», «Οι ωραίοι γκρεμοί» και «Χάδι στη ράχη ψαριού». Μαζί με τη Μυρτώ Δεληβοριά και τον Αντώνη Παπαθεοδούλου δημιούργησαν το ηλεκτρονικό περιοδικό «Παπάκι στην μπανιέρα». Έχει γράψει επίσης σενάρια για ταινίες μικρού μήκους.