«Όταν οι δίκαιοι παίρνουν μια ανάσα, οι φαύλοι παίρνουν μύριες»
Σε πείσμα εκείνων που ισχυρίζονται (εντελώς λανθασμένα) ότι το Φανταστικό στην Ελλάδα δεν έχει παράδοση, κοινό και μέλλον, η ελληνική λογοτεχνική παραγωγή είναι γεμάτη διαμάντια του είδους τα οποία απλά πρέπει να έχεις τις «κεραίες» για να τα ανακαλύψεις και να τα απολαύσεις. Το «Κοράκι σε άλικο φόντο», το πρώτο μέρος της σειράς «Οι Γιοι της Στάχτης», του Ελευθέριου Κεραμίδα, ανήκει σε αυτή την κατηγορία και λυπάμαι που άργησα αρκετά να το διαβάσω. Όμως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και έτσι ανήκω πλέον σε εκείνους, τους πολλούς, που περιμένουν τη συνέχεια με αδημονία.
Η πλοκή του βιβλίου που ανήκει στο είδος της επικής φαντασίας, είναι τοποθετημένη σε μια περιοχή που μοιάζει με τη βυζαντινή αυτοκρατορία και την Ευρώπη την εποχή του Μεσαίωνα, αλλά ταυτόχρονα ανήκει σε έναν μυθικό χώρο και χρόνο που δημιούργησε ο συγγραφέας με εξαιρετική τέχνη και πειστικότητα. Ηρωικές μάχες μεταξύ αντιπάλων στρατών, δολοπλοκίες για τον αυτοκρατορικό θρόνο, μάγοι («φαρμακοί» για την ακρίβεια), δράκοι και πλάσματα που αποτελούν υβρίδια μεταξύ του ανθρώπινου είδους και όντων που δεν ανήκουν σε αυτό και η αέναη σύγκρουση μεταξύ των δυνάμεων του καλού και του κακού, συνθέτουν το σκηνικό του βιβλίου – ή πιο σωστά του κόσμου που χτίζει με σωστές δόσεις φαντασίας και ρεαλισμού ο Ελευθέριος Κεραμίδας.
Τρεις άντρες με διαφορετική πορεία, οι οποίοι αγνοούν ο ένας την ύπαρξη του άλλου, ακολουθούν ο καθένας τον δύσκολο και μοναχικό του δρόμο σε αυτή την παρηκμασμένη αυτοκρατορία. Ο πρώτος είναι πολεμιστής, φυγάς από τον τόπο του και τον σκληρόκαρδο μάγο πατέρα του, και φυγάς από παντού, αφού οι άριστοι πάντα ενοχλούν τους μέτριους. Ο δεύτερος είναι ένας διεφθαρμένος αξιωματούχος που δολοπλοκεί με κάθε μέσο για να φτάσει στο θρόνο, ώσπου ο θάνατος τού γιου του θα τον κάνει να συνειδητοποιήσει τις λάθος επιλογές του και να προσπαθήσει να σώσει την αυτοκρατορία από τους εχθρούς της. Και ο τρίτος, ένας χαρισματικός νεαρός που μεγάλωσε ως ορφανός σε μια μονή, διχάζεται ανάμεσα στη διπλή φύση του, που είναι ικανή για το μεγαλύτερο καλό και το πιο αδυσώπητο κακό. Οι μοίρες τους είναι συνδεδεμένες και ας μην το γνωρίζουν, ενώ καθοριστικό ρόλο στις εξελίξεις θα παίξει η αδελφότητα των «Γιων της Στάχτης»: τα μέλη της έχουν ιδιαίτερες δυνάμεις και τους δικούς τους σκοπούς…
Εκτός από την καλοδουλεμένη γραφή που ρέει γεμάτη δυνατές εικόνες και ανατροπές στην πλοκή, το βιβλίο με κέρδισε και για τον όγκο της έρευνας και της δουλειάς που είναι ολοφάνερο ότι έκανε ο συγγραφέας προκειμένου να συνθέσει με τόση επιτυχία τον κόσμο που οραματίστηκε. Τα στοιχεία από την πραγματική ιστορία της Ευρώπης του Μεσαίωνα, όπως εκείνα για την αίρεση των Καθαρών και τη σφαγή των οπαδών της που οργανώθηκε από την επίσημη εκκλησία της εποχής, έχουν δεθεί με μαεστρία με εκείνα της μυθοπλασίας και το αποτέλεσμα σε καμία περίπτωση δεν θυμίζει πρώτη συγγραφική προσπάθεια – μία ακόμα απόδειξη για το πόσο πολύ δούλεψε ο Κεραμιδάς το έργο του.
Συμπερασματικά, και ανεξάρτητα με το πότε θα κυκλοφορήσει το δεύτερο μέρος αυτής της φιλόδοξης τετραλογίας, αν αγαπάτε το είδος σας συστήνω να διαβάσετε οπωσδήποτε το «Κοράκι σε άλικο φόντο», ως ένα από τα καλύτερα (και πιο σοβαρά από άποψη δουλειάς και έρευνας) δείγματα της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας του Φανταστικού.
