Η λογοτεχνία είναι η τέχνη του λόγου, το παιχνίδι των λέξεων. Έτσι, ο συγγραφέας-λογοτέχνης δεν είναι υποχρεωμένος να επινοεί μια ιστορία και να την αναπτύσσει με κάποιον τρόπο –γραμμικά ή όχι– μέχρι να φτάσει στο τέλος που έχει προαποφασίσει. Μπορεί να ξεδιπλώνει μία ή περισσότερες ιδέες μέσα από μία φόρμα – ή όπως υπαγορεύει η έμπνευσή του. Ο αναγνώστης δεν θα αισθανθεί εξαπατημένος, αν το κείμενο καταφέρει να δημιουργήσει μέσα του μια σκέψη (ή αμφιβολία), μια εικόνα (ή έναν ήχο), ένα συναίσθημα ή μια παρόρμηση.

Το νέο βιβλίο του Σωτήρη Δημητρίου, «Κοντά στην κοιλιά», δεν μπορεί εύκολα να ταξινομηθεί ως είδος. Ας το ονομάσουμε «αφηγηματικό πεζό». Ξεκινά από μία λέξη που βλέπαμε (και βλέπουμε ακόμη) σε αθηναϊκούς τοίχους: «βασανίζομαι». Θα την έχετε δει όσοι κινείστε στο κέντρο και στις παρυφές του, πεζοί, καθ΄οδόν προς μια πιεστική υποχρέωση. Η λέξη αυτή γρήγορα «γέννησε» μια άλλη, όπως θα έχετε επίσης προσέξει: «λάθος». Οι δύο αυτές λέξεις δίνουν το έναυσμα στον συγγραφέα προκειμένου να μιλήσει για την κρίση με τρόπο απελευθερωτικό, (αυτό)σαρκαστικό και να προβάλει ένα μέλλον διαφορετικό απ΄ό,τι συνήθως φανταζόμαστε, στο πλαίσιο πάντα μιας επινοημένης πραγματικότητας που μοιάζει να περιγράφει αρκετά τη δική μας.

Σ’ αυτή τη χώρα του μαρασμού και του φαλιμέντου, λοιπόν, και ενώ οι κατηγορίες των εταίρων εναντίον της Ελλάδας (των Ελλήνων) μετατρέπονται σε κατηγορίες του ενός εναντίον του άλλου, σε αυτοκατηγορία («Εγώ φταίω») και σε κοινωνικό αυτοματισμό (π.χ.  ιδιωτικοί εναντίον δημοσίων υπαλλήλων), οι πολιτικοί έχουν γίνει πλέον «βοηθοί της συλλογικής ζωής» και αναφύονται διάφορα κόμματα όπως: της παραμυθίας, των ενθέων, των αντιαυταπιστών, των σιωπηλών, των αγνωστικιστών, των φυρών, των ονειριστών, του αρχικού εφησυχασμού ή κοντά στην κοιλιά. Το κόμμα «Γεια σου κωλοτρυπίδα» και (το αντίθετό του) «Γεια σου θαυμάσιο ον» (η στίξη είναι επιλογή του συγγραφέα), της εξομολογήσεως, της καμήλας. (Για τους ορισμούς του κάθε κόμματος σημειώστε τις αντίστοιχες σελίδες όπου πρωτοαναφέρονται μαζί με άλλες σέχτες ή τάσεις.) Αφού περιδινηθεί σε ένα υπαρξιακό, θα λέγαμε, χάος, η χώρα θα βρει τελικά τον προσανατολισμό της για να χαθεί, μαζί με όλη την ανθρωπότητα, σε έναν (ακόμη) πόλεμο.  Καταλαβαίνει ο αναγνώστης τη σκωπτική διάθεση του συγγραφέα και την πρόθεσή του, την οποία αποτυπώνει και το εξώφυλλο με τη μικρή Γη σε ένα μεγάλο σύμπαν πλανητών.

Το «Κοντά στην κοιλιά»  δεν θα ενθουσιάσει, ίσως, τους αναγνώστες των διηγημάτων του Σωτήρη Δημητρίου που τον ακολουθούσαν μέχρι τώρα πιστά. Για την υπογράφουσα, παραμένει ένας από τους πιο αυθεντικούς σύγχρονους Έλληνες συγγραφείς που κατορθώνει και σε αυτό το βιβλίο να μετουσιώσει αυτό που ζούμε σε ένα λογοτεχνικό κείμενο που αξίζει να διαβαστεί.