Το παράδοξο ως πτυχή της καθημερινότητας

Σκοτεινή φαντασία και ψυχολογικό τρόμο συναντάμε σε αυτή τη συλλογή του Γιώργου Λαγκώνα με το καλαίσθητο εξώφυλλο. Οι πέντε παράξενες, πιο σωστά παράδοξες, ιστορίες που μπορεί να συμβαίνουν δίπλα μας (ή και σε εμάς), έχουν ως πρωταγωνίστριες πέντε παράξενες θηλυκές υπάρξεις – αν και στις περισσότερες εξ αυτών, πλην μίας, ο ήρωας είναι άντρας και η αφήγηση γίνεται από τη δική του οπτική: πώς βιώνει εκείνος αυτή τη σχέση με το παράδοξο θηλυκό στοιχείο που εμφανίζεται ή κυριαρχεί ήδη, στη ζωή του. Και αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον, διότι ο συγγραφέας αποδίδει εξαιρετικά την αντρική ψυχολογία σε σχέση με τη δύναμη της γοητείας αλλά και την ισχύ της “εξουσίαςˮ, που ασκεί το γυναικείο στο αντρικό φύλο, μέσα από διάφορους κοινωνικούς ρόλους και μορφές σχέσεων, με εκείνη της μητέρας-γιου να αναδεικνύεται ως κυρίαρχη, πανίσχυρη και τυραννική ενίοτε.

Οι ήρωές του είναι άντρες που συναντάμε λίγο-πολύ στην καθημερινή μας ζωή ως συναδέλφους, γνωστούς, γείτονες, μπορεί και στον πιο άμεσο περίγυρό μας, οι οποίοι είτε κουβαλάνε μέσα τους είτε συναντούν στην αφήγηση της ιστορίας μία “παράξενη γυναίκαˮ που καθορίζει τη ζωή τους και τη μοίρα τους, έχοντας επάνω τους δύναμη ζωής και θανάτου, όπως είναι άλλωστε και η φύση του θηλυκού. Η μητρότητα, ως μητρική φροντίδα αλλά και ως αυταρχική επιβολή, η ερωτική επιθυμία, το συναίσθημα της αγάπης αλλά και η γυναικεία εκδίκηση, είναι οι βασικές θεματικές των ιστοριών της συλλογής, οι οποίες είναι πρωτότυπες ως σύλληψη και καλογραμμένες ως συγγραφικό αποτέλεσμα.

Προσωπικά ξεχώρισα δύο, τη στοιχειωμένη ιστορία της Λάγιας στο ομώνυμο διήγημα, και την εξαιρετική από κάθε άποψη και δυνατή συναισθηματικά ιστορία με τον τίτλο «Ο Διάμεσος», που τη διάβασα δύο φορές, και τη θεωρώ ως ένα από τα καλύτερα διηγήματα από Έλληνα συγγραφέα που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια. Εκτιμώ ότι ο Γιώργος Λαγκώνας σε αυτό το διήγημα δείχνει τη στόφα του ως συγγραφέας: διότι εκτός από τη φαντασία και το ταλέντο ο καλός συγγραφέας έχει την ικανότητα να “βλέπειˮ πραγματικά και να διαβάζει τους ανθρώπους γύρω του – και γνωρίζει πως κάθε άνθρωπος είναι μία ιστορία που περιμένει κάποιον να την αφηγηθεί.