Ένα αλληγορικό παραμύθι για την ψυχή του ανθρώπου

Τις περισσότερες φορές η πραγματικότητα που αντιλαμβανόμαστε είναι όσα βιώνουμε με άμεσο ή έμμεσο τρόπο, καταστάσεις που άπτονται της δικής μας υπόστασης, καθώς σχηματοποιούν τον κόσμο στα δικά μας μάτια. Όμως έξω από εμάς υπάρχει και μια πραγματικότητα που μπορεί να μην ακουμπά στο δικό μας δέρμα, αλλά επηρεάζει και πολλάκις καθορίζει τη ρότα που εμείς θα χαράξουμε.

Ο τόπος, στη νουβέλα του Γιώργου Πετρέλλη, είναι ένα αποκλεισμένο μέρος που βρίσκεται στον κόλπο που διαχωρίζει τη μέσα από την έξω θάλασσα. Εκεί οι άνθρωποι ζουν αρμονικά με τη φύση, η οποία τους χαρίζει απλόχερα τις ομορφιές της, ενώ κάθε επτά χρόνια ο χρόνος γυρίζει πίσω, κάνοντάς τους όλους πιο νέους. Σύνδεση με τον έξω κόσμο δεν υπάρχει, παρά μόνο ένας έμπορος και ο βοηθός του, οι οποίοι, ακολουθώντας ένα μυστικό μονοπάτι, ανταλλάσσουν την πραμάτειά τους με ό,τι έχουν να διαθέσουν οι κάτοικοι.

Κι όλα μοιάζουν ιδανικά για τους απομονωμένους κατοίκους, ώσπου ένα σεντούκι με χρυσές λίρες ανακαλύπτεται. Οι κάτοικοι αρχίζουν να παίρνουν ένα μικρό μερίδιο από τις λίρες, μα μόλις κλείσουν το σεντούκι, το σεντούκι ξαναγεμίζει λίρες μέχρι πάνω. Αποφασίζουν ότι πρέπει να παίρνει ο καθένας μεγαλύτερο μερίδιο, ώστε να μπορούν να αγοράσουν περισσότερα από τον έμπορο.

Ξαφνικά, όμως, η φύση ξεσπά, καθώς το ηφαίστειο ξυπνά, η θάλασσα φουρτουνιάζει, το περιβάλλον εξανίσταται και ο μικρός, μοναχικός τόπος μοιάζει αφιλόξενος. Και οι κάτοικοι αντιλαμβάνονται ότι πλέον πρέπει να τον εγκαταλείψουν.

Η νουβέλα του Γιώργου Πετρέλλη με τον ιδιαίτερο τίτλο «Κάθε εφτά και πέντε μήνες» είναι γραμμένη σε τριτοπρόσωπη αφήγηση, δομημένη σε μικρά κεφάλαια. Η γλώσσα πλημμυρίζει από λυρισμό, ενώ το ύφος του συγγραφέα σκεπάζει μ’ έναν αληθινό συναισθηματισμό τον αναγνώστη, καθώς γυρίζει τις σελίδες.

Διαβάζοντας το βιβλίο του Γιώργου Πετρέλλη ομολογώ ότι μου ήρθαν στο μυαλό μνήμες όταν διάβαζα βιβλία πιο μικρός και μαγευόμουνα από τη γλώσσα και τις εικόνες. Και όσα εξ εκείνων των βιβλίων ξαναδιάβασα μεγαλύτερος τότε κατάλαβα και το εύρος του νοήματός τους. Έτσι και το «Κάθε εφτά και πέντε μήνες» είναι ένα υπέροχο παραμύθι για τον άνθρωπο, στην πάροδο του χρόνου, στις εκφάνσεις του ψυχισμού του, στην έκφραση των συναισθημάτων του.

Μια αλληγορική ιστορία που, με βασικό όχημα τον λυρισμό, αφήνει να ξεδιπλωθεί το κουβάρι γεμάτο από ανθρώπινα στίγματα που στοιχειοθετούν όσα αποκαλούμε με μια λέξη «ζωή».