Το άβατο της ανθρώπινης ψυχής

Ο Κόρμακ ΜακΚάρθυ γεννήθηκε το 1933 στο Τένεσι. Ήδη με το πρώτο του μυθιστόρημα, «The Orchard Keeper» (1965) κέρδισε το βραβείο του πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα του ιδρύματος Φώκνερ. Ακολούθησαν τα μυθιστορήματα «Child Of God» (1973), «Suttree» (1979) και «Blood Meridian» (1985). Το 1992, εκδίδοντας το «Όλα τα όμορφα άλογα», γνωρίζει μεγάλη εμπορική επιτυχία και κερδίζει δύο δύσκολα βραβεία, το Εθνικό Βραβείο Βιβλίου και το Βραβείο Κριτικών. Την ίδια μεγάλη επιτυχία έχουν και τα δύο επόμενα βιβλία της τριλογίας του, «Το πέρασμα» και «Πεδινές πολιτείες». Το πιο πρόσφατο μυθιστόρημά του, «Ο δρόμος»  βραβεύτηκε με το Βραβείο Πούλιτζερ. Σήμερα θεωρείται ένα από τους σπουδαιότερους Αμερικανούς συγγραφείς.

Το «Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους» είναι ένα μυθιστόρημα, που μας μεταφέρει σε μια μικρή πολιτεία του Μεξικό. Ένας τριανταπεντάρης τυχοδιώκτης βρίσκει μια βαλίτσα γεμάτη λεφτά σε μια ερημική τοποθεσία, ανάμεσα σε πτώματα ανθρώπων και ζώων και αυτοκίνητα γεμάτα τρύπες από σφαίρες. Εξετάζοντας τον χώρο, αντιλαμβάνεται πως πρόκειται για εμπόριο ναρκωτικών. Χωρίς δεύτερη σκέψη παίρνει την βαλίτσα και εξαφανίζεται. Ήδη έχουν αρχίσει να τον καταδιώκουν. Το ίδιο βράδυ στέλνει την γυναίκα του στη μητέρα της και ο ίδιος διαμένει σ’ ένα φτηνό μοτέλ. Στα ίχνη του βρίσκεται ένας αμείλικτος εκτελεστής, που θα μπορούσε να παρομοιαστεί, αν και όχι να ταυτιστεί, με τον ίδιο τον θάνατο. Αρχίζει ένα κυνηγητό γεμάτο σκοτεινότητα και ευστροφία, με την αγωνία διαρκώς να κορυφώνεται, καθώς οι ήρωες ξετυλίγουν, παράλληλα με την πορεία τους, το νήμα της ανθρώπινης ψυχής.

Ό, τι και να αναφέρουμε ή να αναλύσουμε για το βιβλίο του Κόρμακ ΜακΚάρθυ έχω την αίσθηση ότι θα είναι λίγο. Ένα βιβλίο πλήρες και μεστό από κάθε άποψη. Η καταπληκτική στοιχειοθέτηση των χαρακτήρων και η δημιουργική ανάλυση της ανθρώπινης υπόστασης δίνει μια απλοϊκή, αλλά τόσο ουσιαστική σημασία στο κείμενο. Η ροή εξελίσσεται σ’ ένα σταθερό, σχετικά γρήγορο μοτίβο, που «υποχρεώνει» τον αναγνώστη να διαβάσει το βιβλίο απνευστί. Η αφήγηση γίνεται κυρίως σε τρίτο πρόσωπο, ενώ παρεμβάλλονται ανά κεφάλαιο μια ή δυο σελίδες, ως προσωπική κατάθεση ενός τρίτου προσώπου, που παρατηρεί την όλη υπόθεση. Το πιο εξαιρετικό σημείο του έργου είναι οι διάλογοι, οι όποιοι, έχοντας ως κυριότερο χαρακτηριστικό τους την αφοπλιστική ειλικρίνεια, προωθούν την πλοκή, αλλά και αποτελούν τροφή για σκέψη.

Το «Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους» είναι ένα βιβλίο, που «απαιτεί» την αφοσίωση του αναγνώστη, αλλά τον κερδίζει καθ’ όλη την εξέλιξη, αλλά και μετά την τελευταία του σελίδα. Η μετάφραση του Αύγουστου Κορτώ είναι εξαιρετική, διατηρώντας ακέραια και έντονα τα δυνατά στοιχεία του κειμένου.