Ένα τρυφερό φιλί σε μια ολόχρυση αγκαλιά, κι ο έρωτας αναιδώς άνθισε. Ένα εξώφυλλο, ο τίτλος και η μαγεία μιας όμορφης λογοτεχνικής ανακάλυψης, στο νέο βιβλίο της ποιήτριας και πεζογράφου Μαρίας Στασινοπούλου, που κυκλοφορεί απ’ τις εκδόσεις Οδός Πανός.
Θα μπορούσαμε να πούμε, γενικά, ότι πρόκειται για μια συλλογή διηγημάτων για τον έρωτα. Αισθάνομαι, όμως, ότι θα το αδικούσαμε κατάφωρα – κρίνοντας κι από το τι αντιλαμβάνεται πλέον ο μέσος αναγνώστης όταν του προτείνεις ένα βιβλίο ως συλλογή ερωτικών διηγημάτων. Θα ήθελα, λοιπόν, να σας συστήσω αυτό το έργο ως μια ερωτική γιορτή, ως μια σχεδόν νοσταλγική και γι’ αυτό δυνατή ερωτική συμφωνία γραφής, τέχνης και συναισθημάτων.
Στα συνολικά εννέα διηγήματα, με τους έντονα εικονοπλαστικούς τίτλους, η ποίηση παίρνει μορφή πεζογραφίας και η πεζογραφία μπαίνει στα ακριβά και εκλεπτυσμένα ρούχα της ποίησης. Εικόνες, αισθήσεις, νοήματα και σπάνιες αποχρώσεις του λόγου, χορεύουν σε έναν ιδιαίτερο ρυθμό που δεν θα πάρει αμέσως τον αναγνώστη από το χέρι για να τον βάλει στο κέντρο του χορού, θα πρέπει πρώτα να μυηθεί, να αφήσει την ψυχή και την καρδιά του ν’ ανοίξει φτερά.
Ο έρωτας είναι τέχνη και η ίδια η τέχνη είναι μια έκφραση έρωτα που καρπίζει και ζωντανεύει παντού μέσα στις μόλις 104 σελίδες του βιβλίου, με κυρίαρχη τη ζωγραφική, έρωτας και της ίδιας της συγγραφέως, που δανείζει χρώματα, τάσεις και συμβολισμούς στις αφηγήσεις. Μια πραγματική έκρηξη χρωμάτων που αγκαλιάζουν τη ζωή και δημιουργούν δαιδαλώδεις δρόμους μέσα σε φως και σκιές, δρόμους που παρασύρουν σε ηδονές πνεύματος. Δε βρίσκεται τυχαία, άλλωστε, στο εξώφυλλο το ολόλαμπρο, θαυμάσιο «Φιλί» του Γκούσταφ Κλιμτ.
Και πόσο ταιριαστά, επίσης, τα λόγια του Ράινερ Μαρία Ρίλκε στην προμετωπίδα του πρώτου διηγήματος:
«Έρχεσαι εσύ και φεύγεις. Οι θύρες κλείνουν
πολύ πιο μαλακά, σχεδόν χωρίς πνοή.
Και είσαι ο πιο σιγανός απ’ όλους όσοι
μέσα στα σιωπηλά διαβαίνουν σπίτια».