“Μια ασύνδετη αρμονία”
ή
Εικόνες κάτω από το τραπέζι σε πρώτο πλάνο.

Ο Δημήτρης Μητσοτάκης μουσικός, η ψυχή του συγκροτήματος Ενδελέχεια, μας γίνεται γνωστός και στο χώρο του βιβλίου με το  ΚΑΥΤΗ ΣΟΥΠΑ.

Πρωταγωνιστής αυτός και ο εσωτερικός του κόσμος. Μέσα από ασύνδετα και όμως τόσο συνδεδεμένα διηγήματα, από τα παιδικά του χρόνια μέχρι σήμερα, γίνεται ο καθρέπτης μιας κοινωνίας που έφυγε και της οποίας, ίσως να είναι από τους τελευταίους μάρτυρες,  Με γεγονότα άλλοτε πραγματικά, φανταστικά, ή ανατρεπτικά, αναφέρεται,  σε όλους  όσους  υπήρξαν στη ζωή του για να τον μάθουν να έχει χώρο μέσα του, για  τον έρωτα, τη φιλία, την ελπίδα, τη φαντασία, τ΄άστρα, την απάτη, το θάρρος, το φόβο, τη νοσταλγία, τα όνειρα, τα φαντάσματα, τις προσδοκίες, τη μαγκιά, τη μουσική, το θάνατο, το ξεσπίτωμα, το απαγορευμένο, το εξωπραγματικό, την πλάκα, το θυμό, την εκδίκηση. Στην τελευταία μένει λίγο παραπάνω με δύο πολύ δυνατά κείμενα το Η Συνταγή και το Πρέπει να φύγεις, όπου η εκδίκηση προβάλλει σαν η Κάθαρση για την ψυχική του ίαση. Οι προσωπικοί λαβύρινθοι, ίσως και τεχνητοί, καθώς και  τα αδιέξοδα δεν λείπουν. Ούτε το φάντασμα του Δάσκαλου/ Προφήτη, που εμφανίζεται κάθε φορά για να τον κάνει να μετρήσει και να αυτομετρηθεί.  Η ευφυής δομή και σύλληψη των κειμένων Ο Πύργος  και το 30Χ7, αποδεικνύουν το ένα την μαεστρία του στην χρήση της γλώσσας με την οποία δομεί κτίσματα και το άλλο την καταγραφή του χρόνου, με  την πληκτική επανάληψη του. Ενώ το ανατρεπτικό εισαγωγικό κείμενο Τα εγκλήματα θα μπορούσε να λεγόταν, Τα εγκλήματα που μου έγιναν. Ωστόσο το σύνολο των διηγημάτων μοιάζει σαν ένα παιχνίδι, όπου το «ποδοσφαιράκι» γίνεται γήπεδο ζωής που άλλοι χάνουν, άλλοι κερδίζουν και μετά φεύγουν.

Με χρήση γλώσσας πληθωρικής ανάλογης της προσωπικότητάς του, η οποία άλλοτε φορά το κοστούμι της ευπρέπειας, άλλοτε σαν ξυπόλυτο αλητάκι τρέχει στους δρόμους και σπάζει τζάμια και άλλοτε με το θράσος της εφηβείας βγάζει την γλώσσα της στην κοινωνία, αναδεικνύει τον πλούτο της, με μέτρο. Ακόμη και η αθυροστομία προβάλλει σαν μια πλευρά της  γλώσσας η οποία έρχεται να τονίσει δύο αντίθετες ιδιότητές του συγγραφέα, τον Ρεαλισμό και την τρυφερότητα. Εμφανέστατες στα κείμενα του. Επίσης και το χιούμορ, ενίοτε πικρό, έχει μεγάλη θέση, με αποτέλεσμα ο αναγνώστης να παίρνει με κάθε τρόπο την απόλαυση.
Μικρές κοφτές προτάσεις δίνουν ζωντάνια και ταχύτητα στα κείμενα κάνοντας σε μερικές φορές να νοιώθεις τον ρυθμό της ανάσας του συγγραφέα, που άλλοτε δομεί και άλλοτε δεν διστάζει να αποδομεί τον εαυτόν του. Κείμενα μουσικά, νωθρά ή γρήγορα,  όμως πλήρη αρωμάτων, εικόνων και συναισθημάτων.
Τέλος θα μπορούσαμε  να πούμε ότι το σύνολο των διηγημάτων είναι ένα πλυσταριό που βγάζει μόνο ασπρόρουχα, ή μια καταγραφή  γεγονότων σαν Σούπα χυμένα, γεμάτα πάθος. Καυτά. Νομίζω, πως τον Πήραμε πρέφα και μας άρεσε. Τα εμπνευσμένα σκίτσα του Γιώργου Τσεριώνη, συντροφεύουν άριστα τα κείμενα απεικονίζοντας τις ελλειπτικές μάσκες του συγγραφέα.