Ζωές ανθρώπων καθημερινών

Ένας οικογενειακός τάφος που δεν γεμίζει ποτέ και μετατρέπεται σε κενοτάφιο. Ένα βρέφος που εξαφανίζεται από τον τάφο του. Η υιοθεσία ενός αγοριού, το οποίο καταλήγει σε μια αιρετική σέχτα. Ένα κορίτσι που μεγαλώνει μαζί με τη γιαγιά του και αργότερα φεύγει για τη Γερμανία αναζητώντας τους μετανάστες γονείς του. Μια σκιά που ακολουθεί τη δίδυμη αδερφή της. Ένα βρέφος που χάνεται σε σεισμό κι ένα άλλο που χάνεται σε ναυάγιο.

Είκοσι μία ιστορίες, είκοσι ένα διηγήματα με κύρια χαρακτηριστικά τους τη μικρή έκταση, μία γλώσσα πιο εκλεπτυσμένη –ή πιο καθημερινή, ανάλογα με την περίσταση– και μία ιδιαίτερη δομή. Όλες τους αφορούν αυστηρά τη ζωή ανθρώπων άσημων, καθημερινών, που στην ουσία δεν έχουν να επιδείξουν κάτι αξιομνημόνευτο, ατόμων που απλώς γεννήθηκαν, έζησαν τη ζωή που τους αναλογούσε και έφυγαν από τον κόσμο τούτον. Άλλοι πρόωρα, άλλοι σε βαθύ γήρας. Η πλειονότητα των ιστοριών είναι γραμμένες με τη μορφή χρονολογίου, ξεκινώντας από το έτος γέννησης, περνώντας σε έτη αξιομνημόνευτα για το ίδιο το άτομο και καταλήγοντας σε αυτό του θανάτου. Ενώ υπάρχουν και κάποιες, σε μορφή μικροδιηγήματος, που συμπυκνώνουν μια ολόκληρη ζωή μέσα σε λίγες αράδες, μέσα από ένα αγγελτήριο θανάτου, μέσα από ένα χρονικό σε εφημερίδα ή μέσα από μία συνοπτική είδηση ναυαγίου.

«Ιστορικός ενεστώς» του Θανάση Χατζόπουλου, λοιπόν, και η αφήγηση δίνει την εντύπωση ότι όλα συμβαίνουν στο εδώ και τώρα, μπροστά στα μάτια του αναγνώστη. «Ιστορικός ενεστώς» και οι αναγνώστες έχουν την ευκαιρία να ανακαλύψουν τις ζωές των άλλων, να κρυφοκοιτάξουν μέσα από την κλειδαρότρυπα, να κατανοήσουν εντέλει ότι οι ζωές των ανθρώπων στην πλειονότητά τους, στα βασικά τους σημεία, είναι όμοιες με όλων των άλλων.