«Μπορεί για να δηλώσουν απλώς και μόνο την παρουσία τους. Για να αποκτήσουν ταυτότητα και να πουν είμαστε και εμείς εδώ, είμαστε μάγκες. Θαυμάστε μας γιατί εσείς δεν μπορείτε να το κάνετε, εμείς όμως μπορούμε να σας παίρνουμε τα αυτιά. Σας φτύνουμε κατάμουτρα, φάτε τη σκόνη μας» (σελ. 167, «Η σούζα»)
Η συλλογή διηγημάτων του Θοδωρου Φέστα Ιστορίες με φίδια αρχίζει και τελειώνει .… με φίδια («Ο βόας του Χαλανδρίου», «Πώς βγάζεις το φίδι από την τρύπα»). Στο πρώτο, ήρωες είναι δύο φτωχοδιάβολοι στην Αθήνα της εποχής της αντιπαροχής∙ στο τελευταίο, ο πρωτοπρόσωπος ήρωας βρίσκεται αντιμέτωπος με τον εαυτό του, τις αμφιβολίες και τις φοβίες του. Σε όλα τα διηγήματα της συλλογής υπάρχει ένα ρεαλιστικό υπόβαθρο, αλλά από εκεί και πέρα η ιστορία μπορεί να εξελιχθεί εντελώς απροσδόκητα (όπως στο «Τρεισήμισι ανεκπλήρωτοι έρωτες»), και η αφήγηση να αναπτυχθεί και σε άλλους άξονες («Πόλτεργκαϊστ», «Δύο κανονικοί άνθρωποι»), ενώ τις περισσότερες φορές το τέλος επιφυλάσσει εκπλήξεις.
Ο «Στρατιώτης Στέργιος Σεϊτανίδης» και «Ο γέρος που φορούσε ένα καπέλο Νο 2» αρύονται, θα μπορούσε να πει κανείς, από το αστυνομικό δελτίο: στο ένα η αφήγηση περιστρέφεται γύρω από έναν νεαρό γιατρό που πιστεύει ότι θα θεραπεύσει τον στρατιώτη (και διαψεύδεται πανηγυρικά), στο άλλο ρέπει προς ένα μπορχικού τύπου φανταστικό χωρίς όμως να αποκολλάται από την πραγματικότητα, που αποδεικνύεται συντριπτική.
Το διήγημα «Ο Μπόμπυ Σαντς έχει ξεχαστεί» είναι το εκτενέστερο της συλλογής: η διαδρομή δύο νέων από τα φοιτητικά τους χρόνια στη Θεσσαλονίκη μέχρι τη μέση ηλικία, μέσα από συζητήσεις των δυο τους που εναλλάσσονται με φλας μπακ και σχόλια του συγγραφέα-αφηγητή. Μπορεί το αποτέλεσμα να φαίνεται ότι πλατειάζει λίγο, ωστόσο το διήγημα αποτυπώνει το κλίμα της πολιτικοποιημένης στην αριστερά φοιτητικής νεολαίας στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και στις αρχές της δεκαετίας του 1980.
Ο συγγραφέας κινείται με άνεση σε διάφορες ηλικιακές κατηγορίες και κοινωνικές τάξεις, στην πόλη και στην επαρχία: τέτοια είναι, για παράδειγμα, η περίπτωση του λαχειοπώλη στο «Δυο πόρτες έχει η ζωή», των δύο νεαρών παιδιών στη «Σούζα», της οικογένειας που γιορτάζει την αποφοίτηση της πτυχιούχου στην «Καλή σταδιοδρομία», του χαρτοπαίκτη στο «Ο παίζων χάνει», του ψαρά στο «Κουμπί», όπου το παρόν εισέρχεται με έναν αμετάκλητο τρόπο στη ζωή ενός πρώην «καμακιού». Αλλά και η Ιστορία, ελληνική και παγκόσμια αποτελεί το φόντο ιστοριών όπως η συγκινητική «Φράου Ντόκτορ», το συγκλονιστικό, κατά τη γνώμη μας, «Σταθερό χέρι», το «…Όλοι χορεύουν την Ιτιά». Το «Βίβερε περικολοζαμέντε» θυμίζει, αν μη τι άλλο λόγω του θέματος, το διήγημα του Βαγγέλη Σιαφάκα «Με μια χιλιάρα Καβασάκι» στην ομώνυμη συλλογή, παρ΄όλο που η προσέγγιση και το ύφος των δύο συγγραφέων διαφέρουν σαφώς.
Ο Θόδωρος Φέστας γεννήθηκε το 1959 στην Αθήνα. Ζει στη Θεσσαλονίκη όπου εργάζεται ως οδοντίατρος στο ΕΣΥ. Η πρώτη του συλλογή διηγημάτων Ο γέρος που φορούσε ένα καπέλο κυκλοφόρησε επίσης από τις εκδόσεις Άγρα το 2016.