Η γειτονιά των αναμνήσεων

Τα βιβλία τα οποία χαρακτηρίζονται εξ αρχής από τον ίδιο τους τον τίτλο ως ένα νοσταλγικό ταξίδι στον χρόνο και τον τόπο, κερδίζουν εκ προοιμίου την ευαρέσκειά μου. Ο λόγος; Απλώς, διότι είναι θελκτικό να γνωρίζεις τους ανθρώπους μέσα από τις αναμνήσεις τους, ακόμα κι αν έχουν επιδεχθεί μια επεξεργασία προς λογοτεχνική παρουσίαση.

Η πρώτη γνωριμία μου με τον συγγραφέα Γιάννη Μπασκόζο ομολογώ ότι ήταν πολύ θετική. Το βιβλίο του με τον τίτλο «Ιστορίες από το Μετς» προϊδεάζει τον αναγνώστη ότι στο συγκεκριμένο έργο υπάρχουν 14 μικρές ιστορίες, στιγμιότυπα ζωής, με αίτια ή αφορμή την εν λόγω περιοχή της Αθήνας. Ιστορίες που γυρνούν τον αναγνώστη πίσω στον χρόνο, σε γνώριμα στέκια όπως ο Λέντζος, σε νεανικές παρέες, στη μουσική στίξη και την εμβληματική κινηματογραφική είσοδο περασμένων εποχών. Έξοχο το διήγημα όπου ο αφηγητής μαζί με τον ποιητή Γιάννη Βαρβέρη διασκέδασαν με την παρέα τους στο μαγαζί όπου εμφανιζόταν ο Γιάννης Φλωρινιώτης.

Ο Γιάννης Μπασκόζος απεκδύεται τον μανδύα των ετών που έχουν περάσει, και αφηγείται τα γεγονότα ζωντανά, φρέσκα, γεμάτα νιότη, αναμνήσεις και ζωή. Το μινιμαλιστικό του ύφος δεν κουράζει, αντιθέτως βάσει και της εμπειρίας του ως δημοσιογράφος, η έκταση των ιστοριών του είναι όση χρειάζεται, ώστε να αποτυπώσει και να εκφράσει όσα θέλει. Η αφήγηση είναι πρωτοπρόσωπη συνάδοντας με το ύφος του βιβλίου. Το κλείσιμο κάθε διηγήματος είναι ένα στακάτο χτύπημα προς τον αναγνώστη, φιλικό, ευπροσήγορο, μεστό από ουσία.

Όλο το κείμενο διαπνέεται από νοσταλγία, χωρίς να απομακρύνεται από τη δυσάρεστη πλευρά του περασμένου, αφήνοντας ωστόσο να διαφανεί ότι η ουσία της ζωής βρίσκεται σ’ αυτά τα στιγμιότυπα που περνούν χωρίς να τα αντιληφθούμε, αλλά με έναν μοναδικό τρόπο αποτυπώνονται εντός μας και τρόπον τινά καθορίζουν τη μετέπειτα ζωή μας. Γιατί οι γειτονιές που μεγαλώσαμε αποτελούν τον πυρήνα της ύπαρξής μας, κρατώντας ένα παιδικό, αγνό κομμάτι του εαυτού μας που κάπου, ενδεχομένως, έχουμε αφήσει στην πορεία.