Σε μια Ιαπωνία του μέλλοντος, η κυβέρνηση δημιουργεί ένα πρόγραμμα που υποτίθεται ότι θα βοηθήσει τους πολίτες να εκτιμήσουν τη ζωή στο μέγιστο βαθμό και να γίνουν παραγωγικά μέλη της κοινωνίας. Για να το πετύχει αυτό, εμβολιάζει όλα τα μικρά παιδιά και ένα στα χίλια θα πεθάνει στην ηλικία των 19 με 25 ετών από μια νανο- συσκευή που εμφυτεύεται μέσα του.

Κάθε άτομο που πρόκειται να πεθάνει λαμβάνει, 24 ώρες πριν, ένα σημείωμα που το πληροφορεί για την ακριβή ώρα του θανάτου του. Το σημείωμα αυτό ονομάζεται ικιγκάμι.

Ο Φουτζιμότο, ο πρωταγωνιστής της ιστορίας, εργάζεται ως διανομέας αυτών των μηνυμάτων. Κάθε τεύχος της σειράς έχει δυο ιστορίες, τις οποίες τις βλέπουμε τόσο μέσα από τα μάτια των καταδικασμένων να πεθάνουν όσο και του Φουτζιμότο, ο οποίος πρέπει να αντέξει το βάρος αυτής της δουλειάς, ενώ μέσα του γεμίζει αμφιβολίες για το αν πραγματικά λειτουργεί αυτό το σύστημα.

Το Ικιγκάμι δεν είναι μια ιστορία για ‘ελαφρύ’ διάβασμα. Ο συγγραφέας (Μοτόρο Μάσε) ξεδιπλώνει θαυμάσια την οργή, την έκπληξη, τον πόνο και την προσπάθεια αυτών που πρόκειται να πεθάνουν να αποδεχτούν τον επικείμενο θάνατό τους και να εξιλεωθούν για το παρελθόν τους. Παράλληλα, ο προσωπικός αγώνας του πρωταγωνιστή να καταλάβει γιατί συμβαίνει όλο αυτό, καθώς έρχεται σε επαφή με τόσες ζωές, κλιμακώνεται σταδιακά αφήνοντας σε αγωνία τον αναγνώστη.

Το σχέδιο, ρεαλιστικό, απλό και άμεσο, στηρίζει τις ιστορίες, παίζοντας πάντοτε με επικείμενες σκιές που διαγράφονται στον ορίζοντα. Τα πάνελ πιάνουν μεγάλο χώρο καθώς πολλά συμβαίνουν σε μια σκηνή και η όλη ατμόσφαιρα θα θυμίσει σε πολλούς ατμόσφαιρα των κόμικς του ’80.

Το πρώτο τεύχος ακολουθεί την ιστορία του Γιοσούκε, ο οποίος κακοποιούνταν συστηματικά στο σχολείο από συμμαθητές του και αφού λάβει ένα ικιγκάμι, αποφασίζει να εκδικηθεί. Η δεύτερη ιστορία παρουσιάζει δυο φίλους που παίζουν κιθάρα στο δρόμο και πώς η σχέση τους δοκιμάζεται ενόψει  μιας μεγάλης επιτυχίας.

Το Ikigami προορίζεται περισσότερο για αναγνώστες που θέλουν κάτι περισσότερο από ένα απλό Μάνγκα. Είναι σκληρό, συναισθηματικά δυνατό και θέτει εύλογα ερωτήματα για το τι θα έκανε κανείς, αν γνώριζε ότι πρόκειται να πεθάνει σε μια ημέρα, την ηθική και την ανατομία της κοινωνίας, η οποία θυσιάζει μέλη της στο βωμό μιας πιο παραγωγικής πραγματικότητας… ή όχι ;