Ένα μυστήριο καλύπτει το όνομα Έλενα Φεράντε, καθώς κανείς δεν γνωρίζει την πραγματική ταυτότητα του/της συγγραφέως που βρίσκεται πίσω από το λογοτεχνικό ψευδώνυμο. Όλο αυτό το μυστήριο, αφενός προωθεί κατά κάποιο τρόπο τα μυθιστορήματα –όλοι θέλουν να εντοπίσουν στοιχεία που θα τους οδηγήσουν στην ανακάλυψη της πραγματικής ταυτότητας του συγγραφέα– αφετέρου αναγκάζει τον αναγνώστη να εστιάσει αποκλειστικά στο γραπτό κείμενο, απαλλαγμένος από τις πληροφορίες και την πρότερη γνώση στοιχείων της ζωής του συγγραφέα.

«Η υπέροχη φίλη μου» αποτελεί το πρώτο μέρος της Τετραλογίας της Νάπολης. Η ιστορία ξεκινά τη δεκαετία του 1950 σε μια φτωχογειτονιά της Νάπολης και εστιάζει στα πρώτα χρόνια της φιλίας δυο γυναικών, της Έλενα και της Λίλα. Η φιλία τους ξεκινά από τα πρώτα χρόνια του σχολείου και ανθίζει με το πέρασμα του χρόνου. Η Λίλα, κυρίαρχη προσωπικότητα, δυναμική και πανέξυπνη, καταφέρνει εύκολα να κυριαρχήσει στη σχέση χωρίς ουσιαστικά να το επιδιώκει. Η Έλενα, περισσότερο συγκρατημένη και λιγότερο τολμηρή, φωτίζεται από τη λάμψη της φίλης της και σε μια προσπάθεια να την φτάσει καταφέρνει να χτίσει μια αξιόλογη πορεία στο σχολείο. Η Λίλα αναγκάζεται να σταματήσει το σχολείο και να εργαστεί στο τσαγκαράδικο του πατέρα της, ενώ η Έλενα συνεχίζει να διαπρέπει στο σχολείο. Η εφηβεία, τα πρώτα φλερτ και οι πρώτες ερωτικές απογοητεύσεις με φόντο μια γειτονιά που αλλάζει, μια πόλη που αλλάζει.

Το μυθιστόρημα ανοίγει με έναν σύντομο πρόλογο τοποθετημένο στο σήμερα, όταν η Έλενα μαθαίνει για την εξαφάνιση της παιδικής της φίλης. Θυμωμένη μαζί της, αποφασίζει να καταγράψει την ιστορία της κοινής τους πορείας από τα παιδικά τους χρόνια μέχρι εκείνη τη στιγμή. Με αφηγήτρια την Έλενα, η Φεράντε ξεδιπλώνει μια ιστορία ενηλικίωσης με επίκεντρο τα δύο κορίτσια, τον καλυμμένο ανταγωνισμό τους, την προσπάθειά τους να ενσωματωθούν σε έναν κόσμο που αλλάζει. Δύο δυνατές προσωπικότητες, η κάθε μια με τον δικό της τρόπο, αποφασισμένες να ξεφύγουν από τα στενά όρια που η κοινωνία έχει ορίσει για αυτές. Δίπλα τους κινούνται φιγούρες οικείες: οι αυστηροί γονείς που διστάζουν να αποδεχτούν το δικαίωμα των κοριτσιών στη μόρφωση, οι νεαροί που αποτελούν την παρέα τους, διχασμένοι ανάμεσα στην πρόοδο και στον συντηρητισμό των γονιών τους. Με αυτό τον τρόπο η Φεράντε χτίζει ένα μυθιστόρημα χαρακτήρων, γεμάτο ηθογραφικά χαρακτηριστικά, μια αφήγηση ζωής που μαγνητίζει το ενδιαφέρον, γιατί είναι γεμάτη από ήχους και εικόνες οικείες, της γειτονιάς, των παιδικών φίλων, των σωματικών και συναισθηματικών αλλαγών, του άγνωστου κόσμου της εφηβείας, της ανάγκης να ανήκεις κάπου, να είσαι απαραίτητος για κάποιον. Γράφει ένα μυθιστόρημα με απλά συστατικά, αλλά με συναρπαστική αφήγηση και ένα τέλος που απαιτεί μια εξήγηση, μια συνέχεια.

Πολύ καλή η μετάφραση της κυρίας Δότση.