C’ est la pluie qui tombe…
”Η βροχή στα χέρια της” είναι ένα καθαρόαιμο μυθιστόρημα: ιστορία, έρωτας και αστυνομικό μυστήριο διαπλέκονται στις σελίδες του με τρόπο ευφυή και δημιουργούν έναν ξεχωριστό κόσμο, στον οποίο ο αναγνώστης ”ζει” παράλληλα με τους ήρωες μέχρι το τέλος του βιβλίου. Δύο εκ πρώτης όψεως ασύνδετες μεταξύ τους ιστορίες εκτυλίσσονται στο Παρίσι: μια παιδοκτονία το 1867, όταν ένα νεκρό αγοράκι ανασύρεται από το Σηκουάνα και οι υποψίες βαραίνουν την εξαθλιωμένη μητέρα του και μια παθιασμένη ερωτική σχέση το 1990, ανάμεσα στον Γερμανό αφηγητή Μπρούνο που γράφει μια διατριβή για την αρχιτεκτονική της εποχής του Ναπολέοντα Γ΄ και μια Γαλλίδα που μελετά εκείνο τον ανεξιχνίαστο φόνο. Γνωρίζονται στη βιβλιοθήκη όπου μελετούν έγγραφα της ίδιας ιστορικής περιόδου, ζουν έναν έρωτα και επιχειρούν να ”ξαναγράψουν” την τραγική εκείνη ιστορία του 1867 με ένα διαφορετικό τέλος…
Με γραφή δυνατή που σε κερδίζει εξαρχής και έντονο συναίσθημα, ο συγγραφέας χτίζει σταδιακά και με μαεστρία τις δύο παράλληλες πλοκές, σαν γειτονιές σε διαφορετικές όχθες του Σηκουάνα, κρατώντας αόρατη σχεδόν μέχρι το τέλος τη γέφυρα που τις ενώνει – ο αναγνώστης αναρωτιέται, υποψιάζεται, υποθέτει αλλά όταν πια κατανοεί, συνειδητοποιεί ότι έχει ήδη διασχίσει αυτή τη γέφυρα χωρίς να το καταλάβει.
Στα μεγάλα ατού του βιβλίου, οι δύο πρωταγωνιστές του: όχι, δεν είναι το ερωτικό ζευγάρι, είναι το Παρίσι που αποδίδεται ολοζώντανα αλλά ρεαλιστικά, χωρίς μακιγιάζ και κλισέ και στις δύο εποχές και βέβαια η βροχή που στοιχειώνει την πόλη – όπως ακριβώς το υπέροχο ποίημα του Cummings, ”Κάπου που δεν ταξίδεψα ποτέ”, στοιχειώνει την ερωτική ιστορία. Στο σύνολό του είναι ένα καλογραμμένο και άκρως συγκινητικό μυθιστόρημα που αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση, ένα άγγιγμα τρυφερό και μαζί σκληρό, όπως ακριβώς είναι η ζωή.
