Όψεις του ίδιου νομίσματος

Καλκούτα, 1916. Ένας άντρας τρέχει μέσα στη νύχτα με δυο βρέφη στην αγκαλιά του. Ρίχνει ανήσυχες ματιές πίσω του. Κάτι απόκοσμο και σκοτεινό τον κατατρέχει. Μόλις φτάνει στο κατώφλι ενός σπιτιού, χτυπά μανιωδώς την πόρτα. Ανοίγει μια ηλικιωμένη κυρία, η οποία αμέσως τον αναγνωρίζει. Καταλαβαίνει. Ο άντρας παραδίδει τα βρέφη στην ηλικιωμένη και εξαφανίζεται μέσα στη νύχτα.

Δεκαέξι χρόνια αργότερα η παρέα επτά νέων, που μεγαλώνει σε ένα ορφανοτροφείο, έχει συστήσει την Τσάουμπαρ Σοσάιετι, μια κλειστή λέσχη που περιλαμβάνει μόνο τους επτά εφήβους και συγκεντρώνεται σ’ ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο, το οποίο έχουν ονομάσει Παλάτι του Μεσονυκτίου. Η Ίζομπελ, ο Ρόσαν, ο Σιράτζ, ο Μάικλ, ο Σεθ, ο Μπεν και ο Ίαν, λίγες ημέρες πριν κλείσουν τα δεκαέξι και αφεθούν ως ενήλικες να ενσωματωθούν στο κοινωνικό γίγνεσθαι, προσπαθούν να προετοιμαστούν για την ημέρα που θα αφήσουν πίσω τους την πόρτα του ορφανοτροφείου και θα αναζητήσουν την τύχη τους. Όμως, η έλευση μιας ηλικιωμένης κυρίας με την εγγονή της στο ορφανοτροφείο θα αλλάξουν ριζικά το μέλλον των επτά μελών της λέσχης. Μια κατάρα που αναδύεται από το σκοτάδι των πιο βαθιών στοών θα τους κυνηγήσει προκειμένου να εκπληρώσει τον σκοπό της, φέρνοντας στην επιφάνεια μυστικά που είχαν μείνει καλά κρυμμένα για πολλά χρόνια.

Το συγκεκριμένο μυθιστόρημα είναι το δεύτερο δημοσιευμένο μυθιστόρημα του συγγραφέα το 1994 και το δεύτερο της τριλογίας υπό τον τίτλο «Η τριλογία της ομίχλης» και δεν σχετίζεται η πλοκή του με τον πρώτο τόμο, αλλά πρόκειται για μια εντελώς διαφορετική ιστορία. Ο Θαφόν και στο δεύτερο μέρος της τριλογίας χρησιμοποιεί την κατάρα που έρχεται από το παρελθόν για να κυνηγήσει τους ήρωες, κάτι αντίστοιχο συνέβαινε και στο πρώτο μέρος. Η αφήγηση ξεκινάει με τον Ίαν που αποφασίζει να εξιστορήσει την περίεργη ιστορία που του συνέβη όταν ήταν νέος. Πέραν των προσωπικών καταθέσεων στην αρχή και στο τέλος του βιβλίου που καταγράφει ο Ίαν και γίνονται σε πρώτο πρόσωπο, η αφήγηση στο υπόλοιπο βιβλίο είναι τριτοπρόσωπη. Μεγάλα κεφάλαια συνθέτουν τη δομή του κειμένου, με εκτενείς περιγραφές των σκηνικών και του τοπίου. Ο Θαφόν διατηρεί μια ισορροπία στην αφήγηση που αφορά τα επτά μέλη της λέσχης, αποδίδοντας τη σημασία του ρόλου που έχει καθένα από αυτά. Οι χαρακτήρες στοιχειοθετούνται τόσο από τις αναφορές του συγγραφέα όσο και από τις πράξεις των ίδιων των προσώπων.

Ένα πολύ καλό βιβλίο, προάγγελος των εντυπωσιακών μυθιστορημάτων που ακολούθησαν, με δυνατές σκηνές και περιγραφές.