Ο πνευματικός αγώνας ενός σύγχρονου λογοτέχνη απέναντι στο διεθνή διασυρμό και στην κατασυκοφάντηση του ελληνικού έθνους

Δισέγγονος του ποιητή Αριστοτέλη Βαλαωρίτη, σύγχρονος Έλληνας ποιητής με διεθνή αναγνώριση (πρεσβευτής του ελληνικού πολιτισμού στη Δύση), πεζογράφος, δοκιμιογράφος, θεατρικός συγγραφέας και πολιτικός σχολιαστής, ο Νάνος Βαλαωρίτης επεδίωκε πάντα και ιδίως σήμερα επιδιώκει μέσω των γραπτών  του να διαφωτίσει τους σύγχρονους Έλληνες και να τους βοηθήσει να δουν την αλήθεια πίσω από τα γεγονότα και με αυτό τον τρόπο να συνειδητοποιήσουν την αιτία και τα αποτελέσματα της σημερινής πολιτικής κατάστασης.

Από το 1968 έως το 1993 δίδαξε συγκριτική λογοτεχνία, δημιουργική γραφή και ελληνική ποίηση στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο του Σαν Φρανσίσκο, στις ΗΠΑ. Έχει ζήσει επίσης στο Λονδίνο και στο Παρίσι όπου συναναστράφηκε με τους Τ.Σ. Έλιοτ, Γ.Χ Όντεν, Ντίλαν Τόμας και Αντρέ Μπρετόν, γνώρισε τους υπερρεαλιστές και βίωσε τον γαλλικό Μάη του ’68. Πρώτος μετέφρασε στα αγγλικά τον Σεφέρη, τον Ελύτη, τον Εμπειρίκο, τον Εγγονόπουλο, τον Γκάτσο. Παρά τη μακρά διαδρομή του στο εξωτερικό, ποτέ δεν ξεχνά την Ελλάδα και τους Έλληνες. Το 2009 τιμήθηκε με το Μεγάλο Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου του. Βιβλία του έχουν εκδοθεί στο εξωτερικό σε αγγλικές και γαλλικές μεταφράσεις.

Από την αρχή της οικονομικής κρίσης ο Νάνος Βαλαωρίτης, ως πνευματικός άνθρωπος με το λόγο του και τη γραφή του, ήταν κοντά στους Έλληνες, διατυπώνοντας με καίρια διορατικότητα τις απόψεις του για την κατάσταση της Ελλάδας, το μέλλον της, το ρόλο της Γερμανίας και για την άνοδο του νεοφασισμού.

Συγκεντρώθηκε η αρθρογραφία του των δύο τελευταίων ετών και έτσι γεννήθηκε το νέο έργο του με τίτλο «Ή του ύψους ή του βάθους. Πρόσφατα άρθρα γύρω από τον πολιτισμό στην Ελλάδα της κρίσης». Τα άρθρα αυτά φωτίζουν πτυχές της ιστορίας με στόχο την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας και την υπεράσπιση της ελληνικής μας ταυτότητας και των δικαιωμάτων μας. Στόχος του είναι να τονώσει το ηθικό των Ελλήνων, ανασύροντας από την ιστορία γεγονότα και μνήμες που εκμηδενίζουν τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις που έχουν δημιουργηθεί τον τελευταίο καιρό εναντίον του ελληνικού έθνους: «Δεν είναι η πρώτη φορά που έχουμε θεωρηθεί, οι Ελληνόγλωσσοι, οι παρίες της Ευρώπης. Ο Γκίπον ήδη μας κατατάσσει στον πάτο. Και ποιους; Τους βυζαντινούς λόγιους (βέβαια πρόσφυγες από το κατακτημένο Βυζάντιο). Τους θεωρεί μίζερους απατεώνες που προσπαθούν να επιβιώσουν μαθαίνοντας στους “δυτικούς” τα ελληνικά, που ούτε καν τα κατέχουν. Η κρίση αυτή είναι κατάφωρα άδικη. Γιατί ούτε αγράμματοι ήσαν, ούτε απατεώνες. Απλώς, είχαν ανάγκη να επιβιώσουν» (σελ. 28).

Στο άρθρο του «Η Ελλάδα στην εποχή της κρίσης», επισημαίνει και εξηγεί την άνευ προηγουμένου επίθεση εναντίον της Ελλάδας από την πλευρά της Γερμανίας, «μια επίθεση που έχει πολλές ομοιότητες με το λιντσάρισμα, θυμίζει την περίπτωση όπου στις πλάτες ενός λάθους φορτώνονται και άλλα αναρίθμητα και με αυτό τον τρόπο κρύβουν τα λάθη τα δικά τους» (σελ. 81). Μας παρουσιάζει το ιστορικό της κατάρρευσης από την αρχή της εισόδου της Ελλάδας στην Ευρωζώνη με βιαστικό και παράνομο τρόπο, «… κρυφή συμφωνία δανείου με τον διεθνή καρχαρία των δανείων, το Ίδρυμα Goldman Sachs» (σελ. 82), και το εξηγεί χρησιμοποιώντας ψυχολογικούς όρους, λέγοντας ότι «Αυτή η ψυχολογία του φτωχού και κατατρεγμένου έθνους ποτέ δεν έσβησε από τον μέσο Έλληνα, ακόμη και από την πολιτική και πνευματική ελίτ της χώρας» (σελ. 82).

Συνεχίζει κάνοντας ιστορικές νύξεις, όπως ότι καμιά άλλη χώρα δεν υπέστη τέτοια καταστροφή με 600.000 νεκρούς από τη Γερμανία όσο η δική μας χώρα και παρ’ όλα αυτά δεν μας έχει δοθεί κανενός είδους αποζημίωση (αυτά που μας χρωστάνε ξεπερνούν τα 180 δισεκατομμύρια ευρώ με τόκους). «Μια υποσυνείδητη μνησικακία εναντίον της σύγχρονης Ελλάδας και των Ελλήνων υποκρύπτεται και πίσω από τις πρόσφατες επιθέσεις των γερμανικών ΜΜΕ και φυσικά συμπληρώνει την επίσημη άρνηση ενοχής» (σελ. 83). Στη συνέχεια προβάλλει το έργο πολλών ποιητών της γενιάς του 1930 στην Ελλάδα που δίνει απαντήσεις σχετικά με τη διείσδυση του αρχαίου φαντασιακού στο σύγχρονο όπως των Εγγονόπουλου, Γκάτσου, Εμπειρίκου, Ελύτη, Σικελιανού, Κοσμά Πολίτη, Σεφέρη κ.ά., καταλήγοντας: «Αυτή είναι η Ελλάδα και οι Έλληνες, τους οποίους ο γερμανικός Τύπος και πολλοί από τους αξιωματούχους τους αποκαλούν τεμπέληδες, άχρηστους και καλοπερασάκηδες στις παραλίες. Εάν λοιπόν η Τέχνη είναι άχρηστη, τότε πώς θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς τα ιδεολογικά κατασκευάσματα που έχουν οδηγήσει σε καταστροφές, όπως ο Ναζισμός;» (σελ. 88). Όσον αφορά τη συμπεριφορά των Ελλήνων, ένα από τα χαρακτηριστικά που σημειώνει είναι ότι στους σημερινούς Έλληνες τους αρέσει να κρύβονται. «Είναι κρυψίνοες, μυστικοπαθείς. Κρύβονται και από τον εαυτό τους ακόμα» (σελ. 24).

Το βιβλίο αυτό περιλαμβάνει πρόσφατα άρθρα του Νάνου Βαλαωρίτη γύρω από τον πολιτισμό στην Ελλάδα της κρίσης, γραμμένα σε μια εποχή  ταπείνωσης οικονομικής, ηθικής, πολιτιστικής και πολιτικής. Αναφέρεται στους Έλληνες και στη συμπεριφορά τους ανά τους αιώνες χρησιμοποιώντας ιστορικές πληροφορίες και προβάλλοντας όλα τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις που έχουν δημιουργηθεί τον τελευταίο καιρό και αφορούν το ελληνικό έθνος και την επίθεση που δέχεται, ιδίως από τη Γερμανία. Σε απλή γλώσσα και αρκετά ειρωνικός σε αρκετά σημεία, προσπαθεί να βοηθήσει στην έξοδο των Ελλήνων από αυτό το πνευματικό κυρίως τέλμα και το αδιέξοδο με απώτερο σκοπό να τους υποψιάσει για τα πραγματικά αίτια της πολιτικής κατάστασης στην οποία έχει βρεθεί η Ελλάδα.