Μια μουσική σύνθεση που όλοι θέλουν να σολάρουν

Στο νέο βιβλίο της Χίλντας Παπαδημητρίου με τον εξαίρετο τίτλο «Η συχνότητα του θανάτου» συναντούμε ξανά τον αστυνόμο Χάρη Νικολόπουλο. Προηγήθηκαν τα «Για μια χούφτα βινύλια» (Μεταίχμιο 2011) και «Έχουνε όλοι κακούς σκοπούς» (Μεταίχμιο 2013).

2009. Η κρίση έχει κάνει ορατά τα πρώτα σημάδια της. Μια άστεγη γυναίκα βρίσκεται νεκρή στο κέντρο της Αθήνας. Ο θάνατός της αποδίδεται σε δολοφονική ενέργεια. Ο αστυνόμος Χάρης Νικολόπουλος και η ομάδα του θα κληθούν να εξιχνιάσουν την υπόθεση. Ο Χάρης, που δεν βρίσκεται και στην καλύτερη περίοδο της ζωής του, αφού η σύντροφός του τον εγκαταλείπει και φεύγει για το εξωτερικό, θα πέσει με τα μούτρα στη δουλειά. Οι έρευνες θα τον οδηγήσουν στην MP3, μια εταιρεία που στεγάζεται στο κέντρο της Αθήνας και διαθέτει ένα μπαρ, ένα περιοδικό και έναν ραδιοφωνικό σταθμό.

Στην MP3 ο Χάρης θα βρει την ξαδέρφη του ως διευθύντρια προγράμματος του σταθμού, αλλά και παλιούς του γνώριμους. Οι συνθήκες στην εταιρεία βαίνουν από το κακό στο χειρότερο: ο ιδιοκτήτης απών, οι εργαζόμενοι απλήρωτοι, η εταιρεία υπό κλείσιμο και μια πυρκαγιά στο κτίριο έρχεται ως κερασάκι στην τούρτα. Κι ο Χάρης μαζί με την κόρη του ιδιοκτήτη θα βρεθούν στο μάτι του κυκλώνα, καθώς προσωπικές φιλοδοξίες, σκοτεινά μυστικά κι ενοχικά δεσμά του παρελθόντος έχουν ξεπεράσει προ πολλού τα ανθρώπινα όρια.

Το αστυνομικό μυθιστόρημα της Χίλντας Παπαδημητρίου είναι γραμμένο σε τριτοπρόσωπη αφήγηση. Οι χαρακτήρες διαπνέονται από τον ρεαλισμό που είναι διάχυτος σε όλη την έκταση του κειμένου. Ο λόγος της συγγραφέως είναι κοφτός και μεστός, συνταιριάζοντας με την ατμόσφαιρα της ιστορίας, αποδίδοντας άρτια μια «καταραμένη» υφή στα πρόσωπα της υπόθεσης και στα σκηνικά που τα περιβάλλουν.

Φυσικά, δεν θα μπορούσε να λείπει από βιβλίο της Χίλντας Παπαδημητρίου η μουσική. Στίχοι, συγκροτήματα, νότες, βρίσκονται διάσπαρτα στις σελίδες για να συντροφεύουν τους ήρωες –και τον αναγνώστη– σε τέτοιο βαθμό που έχεις την αίσθηση ότι η συγγραφέας πιθανόν να άκουγε τα αναφερόμενα τραγούδια όσο έγραφε το βιβλίο, ενώ καθώς διαβάζεις πιστεύεις ότι ακούγονται οι μελωδίες που «τραγουδιούνται» στις γραμμές του κειμένου. Μια μουσική πανδαισία που απλουστεύει την πολυπλοκότητα των καταστάσεων και καταπραΰνει την αγριότητα των παθών.

Το βιβλίο της Χίλντας Παπαδημητρίου είναι μια ρεαλιστική καταβύθιση στα μύχια της ανθρωπινής ψυχής, στα σοκάκια πίσω από τη λαμπερή όψη των βιτρινών, στα πάθη που δυναστεύουν την προσωπικότητα και αποζητούν τη λύτρωση σε κάποιον στίχο ή σ’ ένα ποτό.