«Όταν ήσουν παιδί προσπαθούσες να σβήσεις μια κηλίδα φως.

Όταν μεγάλωσες κατάλαβες τι θα πει σκοτάδι»

(σελ. 22)

Ο Γιάννης Κοντός γεννήθηκε στο Αίγιο το 1943. Σπούδασε οικονομικά και εργάστηκε ως ασφαλιστής. Στα γράμματα πρωτοεμφανίστηκε με ποίηση το 1965, και με το πρώτο του βιβλίο, το 1970. Το 1973 πήρε τη χορηγία του Ιδρύματος Ford. Έχει κατά διαστήματα συνεργαστεί με περιοδικά της Ελλάδας και του εξωτερικού καθώς και με το “Το Βήμα της Κυριακής”. Το 1980 κυκλοφόρησε δίσκος με μελοποιημένα ποιήματά του από τον συνθέτη Νίκο Καλλίτση, με τον τίτλο “Απόπειρα”. Το 1998 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης για την ποιητική συλλογή “Ο αθλητής του τίποτα”. Το 2009 τιμήθηκε με το Βραβείο του Ιδρύματος Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών για το σύνολο του ποιητικού του έργου.

Με την ποίηση στην Ελλάδα συμβαίνει κάτι παράδοξο. Πολλοί είναι εκείνοι που γράφουνε στίχους, ενώ ελάχιστοι είναι αυτοί που διαβάζουν ποίηση, ακόμα και σε αραιά διαστήματα. Πώς μπορείς να γράψεις, όταν δεν διαβάζεις; Άλλωστε οι περισσότεροι μπερδεύουν τους στίχους για μουσική με τους ποιητικούς στίχους. Είναι κάτι τελείως διαφορετικό, με διαφορετική έκφανση και προορισμό και φυσικά διαφορετικής υφής και δυσκολίας.

Γι’ αυτό λοιπόν, θα πρότεινα ανεπιφύλακτα το βιβλίο του Γιάννη Κοντού «Η στάθμη του σώματος», ποίηση σε όλο της το φάσμα και την έκφανση. Συμπαγές, ακέραιο ποιητικό έργο, βγαλμένο από τα ενδότερα της ανθρώπινης ψυχής με σκοπό να την κατανοήσει, αλλά και να την εκφράσει. Η ποιητική συλλογή είναι γεμάτη εικόνες και συναισθήματα, επενδυμένα με βαθιά αντίληψη και συνείδηση, δοσμένα μ’ έναν τρόπο καθόλα ανθρώπινο, φιλοσοφημένο και ρεαλιστικό.

Στα ποιήματα του Γιάννη Κοντού γίνεται αντιληπτό το σταυροδρόμι της φύσης με τον άνθρωπο, της πραγματικότητας με τα όνειρα και τις ελπίδες. Ένα σταυροδρόμι που, όποιον δρόμο και να διαλέξεις, θα σε βγάλει σε μια ιδεώδη συνειδητότητα για το άτομο, το σύνολο, τον κόσμο. Τα ποιήματα είναι σαν πινελιές που καθένα συμπληρώνει τον πίνακα που εξαιρετικά ονομάστηκε «Η στάθμη του σώματος». Γιατί δεν είναι μόνο το σώμα ως κορμί, αλλά και το σώμα ως ύλη απέναντι στο πνεύμα, απέναντι σε μια πανδαισία εννοιών που δημιουργούν, στηρίζουν και ολοκληρώνουν αυτό που ονομάζουμε ζωή. Αναγνωρίζοντας λοιπόν, την ελλειπτική εκ προοιμίου υφή του σώματος, αποθεώνεται η άυλη φύση του ανθρώπου, χωρίς να παραγκωνίζεται η ύλη. Γιατί στο τέλος δεν είναι εκείνο που δεν μπορούμε να ακουμπήσουμε που καθορίζει τη διαδρομή μας, αλλά εκείνο που ποτέ δεν θα το αντιληφθούμε με ανοιχτά μάτια.

Πρόκειται για μια εξαιρετική συλλογή από κάθε άποψη, που διαβάζεται ξανά και ξανά, γιατί σε κάθε ανάγνωση έχει κάτι καινούργιο να προσφέρει, κάποιο νέο μυστικό να αποκαλύψει.