Αναλύοντας τις ζωές των άλλων
Ο Γιάννος συναντά, έπειτα από πολλά χρόνια, στη Θεσσαλονίκη του σήμερα, την Ειρήνη. Παλιά του φίλη, συνοδοιπόρο και μεγάλο του –ανεκπλήρωτο περισσότερο– έρωτα κατά τα χρόνια του μεταπτυχιακού του στο Παρίσι. Η Ειρήνη, τότε, είχε διακόψει την ερωτική τους σχέση, επειδή ήταν ερωτευμένη, κατά τα λεγόμενά της, με έναν «απόντα» εραστή, με τον οποίο ωστόσο, όπως ήρθαν τα πράγματα, μέχρι το παρόν της αφήγησης, και ακόμα περισσότερο, είναι μαζί του.
Εκείνη, αστή, εγκαταλείπει την Αθήνα και την Αρχιτεκτονική, σπουδάζει στη Σχολή Καλών Τεχνών στο Παρίσι και γίνεται ζωγράφος. Εκείνος, μεσοαστός από τη Θεσσαλονίκη, επιστρέφοντας στη γενέτειρά του, πραγματοποιεί το όνειρό του να γίνει συγγραφέας, ενώ σταδιοδρομεί επιτυχώς ως δημοσιογράφος.
Με αφετηρία το σήμερα, πότε ο Γιάννος και πότε η Ειρήνη αφηγούνται τις προσωπικές ιστορίες τους. Το τότε της σχέσης τους και της φιλίας τους, το σήμερα των ζωών τους, το πριν από τη γνωριμία τους, την πορεία τους στον χρόνο. Ποιοι ήταν τότε και ποιοι είναι σήμερα. Τις συγκυρίες και τα βιώματα που τους άλλαξαν. Τις αμφιβολίες για το αν έπραξαν ορθά, αν έκαναν τις σωστές επιλογές και τι θα γινόταν αν…, που έχουν ριζώσει μέσα τους και τους ταλαιπωρούν.
Με ενσωματωμένες σκέψεις της συγγραφέα, με παραθέματα σημαντικών συγγραφέων ως motto στην αρχή κάποιων κεφαλαίων, αλλά και στο κυρίως σώμα του κειμένου, με λόγο απλό, αλλά και πιο σύνθετο, εξίσου στέρεο πάντα ωστόσο, η Τζένη Μανάκη γράφει ένα μυθιστόρημα για τις ανθρώπινες σχέσεις –φιλικές, ερωτικές, κοινωνικές–, για την πορεία των ανθρώπων μέσα στον χρόνο, για τις σωστές ή λανθασμένες επιλογές που κάνουμε και πού μπορούν να οδηγήσουν αυτές, για τον έρωτα και τη δύναμή του.
Οι ζωές δύο ανθρώπων, του Γιάννου και της Ειρήνης, μπαίνουν στο μικροσκόπιο και βήμα βήμα από την αρχή μέχρι το τέλος αποκαλύπτονται στους αναγνώστες. Με αναδρομική αφήγηση και σε πρώτο πρόσωπο. Συνοδεία σκέψεων, σχολιασμών, εξομολογήσεων. Δύο ζωές κοινότοπες, με μεγάλους έρωτες, φιλίες, επιτυχίες, απογοητεύσεις, αποτυχίες, βάσανα, προδοσίες, αμφιβολίες, αλλά ταυτόχρονα τόσο ξεχωριστές. Δύο, κατ’ ουσίαν, «αρχετυπικές» ζωές.