Ονειρική καθημερινότητα
Ο Κυριάκος Ρόκος γεννήθηκε στα Γιάννενα το 1945.Σπούδασε γλυπτική στη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας και ύστερα με υποτροφία της Ακαδημίας Αθηνών δούλεψε στο Παρίσι. Μέσα σε 35 χρόνια έχει κάνει 31 ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό, ενώ πολλά έργα του κοσμούν διάφορες πόλεις της Ελλάδας και της Ευρώπης. Συνεργάστηκε με το Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν και από το 1975 δημοσιεύονται κείμενά του σε εφημερίδες και περιοδικά. Εργάζεται ως καθηγητής πλαστικής στο τμήμα Συντήρησης Αρχαιοτήτων και Έργων Τέχνης του ΤΕΙ Αθηνών.
Το συγκεκριμένο βιβλίο είναι μια συλλογή από 18 διηγήματα, όπου πρόθεση του συγγραφέα δεν είναι να δημιουργήσει ιστορίες εκ του μη όντος, αλλά να δώσει στις ιστορίες, που ο ίδιος έχει βιώσει, έναν διαφορετικό τόνο, πιο ονειρώδη, πιο παραμυθένιο, αλλά και ταυτόχρονα πιο ζωντανό. Στις σελίδες του βιβλίου αποτυπώνονται οι νοητές ή μη συζητήσεις με τον εαυτό του, οι σκέψεις απέναντι στην τέχνη, οι συμβουλές προς τους νεότερους. Επίσης, προσεγγίζεται ο ρόλος της τέχνης στη ζωή και την καθημερινότητα του ανθρώπου, ιδίως από τη σκοπιά του καλλιτέχνη, τα ερεθίσματα που γεννώνται απέναντι σ’ ένα έργο οποιουδήποτε είδους τέχνης, αλλά και οι στιγμές έμπνευσης του δημιουργού, όταν ξεκινάει από το μηδέν για να δημιουργήσει έναν καινούργιο κόσμο.
Με ύφος απόλυτα ειλικρινές και αγνό ο Κυριάκος Ρόκος φωτογραφίζει διάφορες πτυχές της ζωής του. Αφηγούμενος σε πρώτο πρόσωπο, καταφέρνει εξαιρετικά να δώσει αμεσότητα στο κείμενό του, ενώ η γλώσσα που χρησιμοποιεί διαφαίνεται πως είναι και η γλώσσα που χειρίζεται στην καθημερινότητά του. Τα διηγήματά του είναι πραγματικά ιδιαίτερα, κυρίως για την κατάθεση ψυχής που έχει κάνει στις σελίδες τους. Οι διάλογοι είναι έξυπνοι και αφοπλιστικοί, με μια δόση ιδιόμορφης και ωραίας τρέλας, αφού οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, δίνουν την αίσθηση ότι ο συγγραφέας συνομιλεί με τον εαυτό του. Επίσης, χαρακτηριστική είναι η επίδραση των εικαστικών στις ιστορίες του βιβλίου, οι οποίες όμως σε καμία περίπτωση δεν αφήνουν αδιάφορο τον αναγνώστη που δεν έχει καμία ιδέα για το συγκεκριμένο είδος τέχνης. Φυσικά, χαρακτήρες δεν υπάρχουν, αλλά αυτό δεν κουράζει, παρά δίνει μια περίεργη ομορφιά στο κείμενο. Ίσως από τα πιο σημαντικά στοιχεία του βιβλίου είναι μια ονειρική διάθεση του συγγραφέα απέναντι στην πραγματικότητα, να αντικρίζει τη ζωή με ελπίδα και να αφήνει την ψυχή του εκτεθειμένη στο φως του ήλιου.
«Η πεταλούδα του Ίνσενμπορν» είναι ένα βιβλίο καλλιτεχνικό από κάθε άποψη, γιατί ενέχει τις εμπειρίες που χρειάζεται η λογοτεχνία για να εκφραστεί, τη φαντασία που απαιτεί η γλυπτική ή η ζωγραφική για να μετατρέψει ένα κομμάτι ύλης ή ένα λευκό χαρτί σε μια εικόνα, την όμορφη τρέλα που έχει ανάγκη το θέατρο για να εξωτερικεύσει την αγωνία κάθε χαρακτήρα, αλλά και την υπομονή που διαθέτει ο φωτογράφος για να απαθανατίσει ένα δευτερόλεπτο μιας ολόκληρης κίνησης.
