Μια…καμηλοπάρδαλη με αρχιτεκτονική ματιά

Ο Αλέξανδρος Ν. Τομπάζης γεννήθηκε στις Ινδίες στις 10 Απριλίου 1939. Σπούδασε αρχιτεκτονική στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, όπου αρίστευσε και τιμήθηκε με το βραβείο Θωμαΐδιο και Χρυσοβέργειο. Έχει λάβει μέρος σε αναρίθμητους διαγωνισμούς και έχει τιμηθεί πολλές φορές, ενώ έχει κάνει πλήθος μελετών. Έχει δώσει διαλέξεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό και άρθρα του έχουν δημοσιευτεί σε διάφορα περιοδικά. Παράλληλα ασχολήθηκε και με τη ζωγραφική. Σήμερα έχει γραφείο που αποτελείται από περισσότερο από 60 άτομα.

Το βιβλίο του Αλέξανδρου Τομπάζη «Η όμορφη καμηλοπάρδαλη» είναι το αποτέλεσμα μιας αυθόρμητης, κατά κύριο λόγο, καταγραφής απόψεων και αναμνήσεων. Αφού ξεκινά με μια σύντομη αναφορά στις ρίζες της οικογένειάς του, στη συνέχεια παραθέτει ποιες ήταν οι πρώτες εντυπώσεις του όταν πρωτοήρθε στην Ελλάδα και πώς πέρασε τα παιδικά του χρόνια στο Ψυχικό. Ακολουθεί η εισαγωγή του στο πανεπιστήμιο και η πρώτη ενασχόληση με την αρχιτεκτονική, όχι ως επάγγελμα αρχικά, αλλά ως ιδέα και αντίληψη. Η ενασχόλησή του με την αρχιτεκτονική και παράλληλα με τη ζωγραφική και οι πρώτες συμμετοχές σε διαγωνισμούς, τον περνούν στο επόμενο επίπεδο ωριμότητας.

Κατόπιν ο συγγραφέας αναφέρεται στα πρώτα τεχνικά γραφεία στα οποία εργάστηκε και στη συνεργασία του με σπουδαίους αρχιτέκτονες και μηχανικούς. Επίσης αναφέρεται στα πρώτα χρόνια που άνοιξε το δικό του γραφείο και στις δυσκολίες, αλλά και στις ιδιαίτερα ευτυχισμένες στιγμές, που ένα τέτοιο εγχείρημα προκαλούσε. Σε αρκετά σημεία μνημονεύει τους συνεργάτες του όλες αυτές τις δεκαετίες, παλαιούς και νεότερους – όπως και το μήνυμα στην πρώτη σελίδα σ’ αυτούς απευθύνεται. Καθ’ όλη τη διάρκεια της περιήγησής του στο χρόνο, ο συγγραφέας δεν παραλείπει να κάνει και την αυτοκριτική του, παραθέτοντας τις σύγχρονες σκέψεις του για ένα απώτερο παρελθόν.

Ένα από τα πρώτα χαρακτηριστικά που με κέρδισε εκ προοιμίου στο βιβλίο του Αλέξανδρου Τομπάζη, ήταν η ειλικρίνεια και η φρεσκάδα που είχε το κείμενο. Μολονότι, όταν ξεφύλλισα στην αρχή το βιβλίο, δίστασα πριν το διαβάσω, μέχρι να φτάσω στην εικοστή σελίδα όλοι οι ενδοιασμοί μου είχαν ανατραπεί. Με έναν τρόπο γραφής πέρα για πέρα αληθινό και αυθόρμητο, ο Τομπάζης πετυχαίνει να κάνει τον αναγνώστη να αγαπήσει την αρχιτεκτονική, χωρίς να χρειάζεται να έχει ιδιαίτερες γνώσεις, ενώ παράλληλα αγκιστρώνει τον αναγνώστη στην προσωπική διαδρομή του συγγραφέα.

Πολλές φορές το να διαβάσεις ένα βιβλίο που καταγράφει τη διαδρομή και τις σκέψεις του συγγραφέα του ενέχει κινδύνους, καθώς είναι δύσκολο εξ ορισμού για τον καθένα μας να καταλάβει απόλυτα τον άλλο άνθρωπο. Όμως αυτό εδώ το κείμενο, που ρέει χωρίς δυσκολία και διαθέτει στοιχεία που το καθιστούν ιδιαίτερο, θα βρει πολλούς αναγνώστες που θα νιώσουν την ιδιαίτερη υφή και κράση του.