Πρωτοεμφανιζόμενη η Δέσποινα Μπάτρη (Αθήνα, 1970), κι όμως φαίνεται να έχει μελετήσει πολύ και τον τρόπο έκφρασης και το θέμα της – που μπορεί να μοιάζει, εκ πρώτης όψεως, ασυνήθιστο στον καιρό μας: είναι η θυσία. Πέντε ζευγάρια χαρακτήρων, ο ένας εμπνευσμένος από υπαρκτό πρόσωπο, ο δεύτερος προϊόν μυθοπλασίας. Πέντε διαφορετικά περιβάλλοντα –διαφορετικές χώρες– όπου εκτυλίσσεται η πλοκή. Μόνο σε ένα διήγημα ο τόπος είναι η Ελλάδα. Μορφές γυναικείες και ανδρικές που καρφώνονται στο μυαλό κάνοντάς σε να θες οπωσδήποτε να συνεχίσεις. Τραχιές, όπως η αλβανίδα σότα που γίνεται άντρας μετά τον θάνατο του πατέρα.  Ηρωικές, όπως ο αρμένιος πρωταθλητής της κολύμβησης ή ο γερμανός καπετάνιος  του πολεμικού πλοίου. Και δίπλα τους, σε αντίστιξη, άλλες υποφωτισμένες μορφές. Διαβάστε αυτές τις ιστορίες για να δείτε πώς μια συγγραφέας για την οποία γνωρίζουμε ελάχιστα (μόνο ό,τι αναφέρεται στο λεγόμενο αυτί του βιβλίου), μπορεί να δουλέψει με τόσο «ξένα» υλικά, να τα πλάσει και να τα αναστήσει, για να μας παραδώσει μια από τις καλύτερες συλλογές διηγημάτων των τελευταίων χρόνων. Προσέξετε τους τίτλους (που λίγα αποκαλύπτουν): «Ή όλοι ή κανείς», «Το ρολόι», «Η κουκκίδα», «Η φωτογραφία της νύφης», «Αν δεν πολεμήσεις, σημαίνει ότι ηττήθηκες;» Η (τριτοπρόσωπη) αφήγηση γίνεται στον ενεστώτα αλλά παρεισφρέει σε αυτήν κάπως παράδοξα ο αόριστος: προβολή του μέλλοντος που ο δρων ήρωας δεν γνωρίζει ακόμη; Οι περιγραφές, χωρίς περιττά στοιχεία και αχρείαστες λεπτομέρειες, είναι γεμάτες ένταση αλλά δεν υποβάλλουν∙ αυτός/αυτή που τις διαβάζει αφήνεται να σκεφτεί. Ποια είναι η θέση της θυσίας στη σύγχρονη εποχή; Τι να σημαίνει αυτό το «Όλοι ή κανείς» για τον καθένα μας σήμερα; Πόσος χώρος υπάρχει για ηρωισμό και ποιο το σύγχρονο νόημά του; Τι γίνεται στις παραδοσιακές κοινωνίες όπου η γυναίκα δεν έχει πολλές επιλογές; Και ποιος είναι άνθρωπος με όλη την έννοια της λέξης; Αυτά και πολλά άλλα ερωτήματα προκαλούν τα διηγήματα-νουβέλες της Δέσποινας Μπάτρη. Μακάρι και η συνέχεια να είναι ανάλογη.