Διπλό πορτρέτο

Η Βρετανίδα συγγραφέας του λογοτεχνικού best seller «Το Κουκλόσπιτο», στο δεύτερο βιβλίο της αποτυπώνει αριστοτεχνικά το διπλό πορτρέτο δύο δημιουργικών γυναικών, σε δύο διαφορετικές ιστορικές περιόδους: στη Βρετανία στα τέλη της δεκαετίας του ’60 και στην Ισπανία του 1936, εν μέσω του εμφυλίου.

Η νεαρή Οντέλ έχει έρθει από τις «αποικίες» στο Λονδίνο για να εργαστεί, και διαπιστώνει ότι ενώ εκείνη θεωρεί τον εαυτό της Εγγλέζα στη μόρφωση και στην κουλτούρα, οι Άγγλοι τη βλέπουν απλώς σαν μία «μαύρη».

Καθώς εξασκεί κρυφά το συγγραφικό της ταλέντο, καθόλου σίγουρη για τις ικανότητές της, δύο σημαντικά γεγονότα θα αλλάξουν την πορεία της ζωής της: θα βρει δουλειά σε ένα κάπως σκιώδες ινστιτούτο για τις τέχνες ενώ θα συναντήσει τον έρωτα στο πρόσωπο ενός Άγγλου, που κι αυτός όμως κρατάει τον μίτο ενός μυστηρίου: έναν άγνωστο στην επίσημη ιστορία της τέχνης πίνακα που του άφησε κληρονομιά η μητέρα του, ο οποίος φαίνεται να είναι έργο ενός ταλαντούχου Ισπανού ζωγράφου που σκοτώθηκε πρόωρα στον εμφύλιο της χώρας του. Και σε αυτό το σημείο, ανοίγει η δεύτερη γραμμή της αφήγησης, όπου πηγαίνοντας πίσω στον χρόνο, αρχίζουμε να μαθαίνουμε σταδιακά την ιστορία αυτού του πίνακα αλλά κυρίως τις ιστορίες των ανθρώπων που οδήγησαν στη δημιουργία αυτού του πίνακα…

Δεν έχω διαβάσει το πρώτο βιβλίο της Jessie Burton, όμως θα το αναζητήσω άμεσα, διότι το δεύτερο με γοήτευσε πραγματικά: οι δύο εποχές και οι πολλοί χαρακτήρες που πλαισιώσουν τις δύο πρωταγωνίστριες αναδύονται ολοζώντανα μέσα από τις σελίδες, με όλες τις λεπτομέρειες αλλά και τις πιο λεπτές αποχρώσεις, ενώ το μυστήριο του πίνακα είναι στ’ αλήθεια ένα εξαιρετικό καλοφτιαγμένο «δόλωμα» για τον αναγνώστη. Αλλά το πιο σημαντικό νομίζω, είναι ότι πραγματικά η συγγραφέας ξέρει να γράφει: η γραφή της είναι βαθιά, συναισθηματική, ρέουσα και ταυτόχρονα εξαιρετικά προσεγμένη ενώ η πλοκή απλά σε γοητεύει και σε παρασύρει ακριβώς εκεί που η Burton επιθυμεί, τυλιγμένο στο μικρό της δαχτυλάκι, να διαβάζεις τις σελίδες του βιβλίου απνευστί…