Η Χαρά Κοσεγιάν διαλογίζεται γράφοντας. Δοκίμιο για την ποίηση και τον πεζό λόγο, δοκίμιο για τη γράφουσα και τον γράφοντα συνδημιουργό αναγνώστη. Δοκίμιο για τη γραφή, δοκίμιο για την Τέχνη, δοκίμιο για την απέλπιδα ανάγκη του ανθρώπου να εξοικειωθεί με το Άγνωστο, που εικονοποιείται με τον επαπειλούμενο Θάνατο. Κι η αιωνιότητα της στιγμής ως υπόμνηση του αναπόδραστου Χρόνου. Τελικά, γιατί γράφουμε, γιατί ανταλλάσσουμε απόψεις; Γιατί ομιλούμε; Γιατί έχουμε την ανάγκη να σκοτώνουμε την ώρα μας στην τηλεόραση πριν ή και μετά το δείπνο, πριν ή και μετά το βραδινό τσιγάρο που ακολουθεί μια αγάπη μαραγκιασμένη; Η απουσία του Έρωτα είναι αισθητή, ειδικά αν –υποτιθέσθω, λέω– αυτή η γενεσιουργός δύναμη θα ήταν ίσως το αντίπαλον δέος του Θανάτου. Όμως τα ωάρια είναι ανενεργά κι ομφαλοσκοπούμενα, η μήτρα αδυνατεί να τα κρατήσει, να τα συγκρατήσει, να τα υποβαστάξει, να τα θρέψει. Η μεταφυσική ως συνέχεια της βιολογικής αλυσίδας στο αφήγημα «Ένα μικρούλι αυγό στη λεωφόρο».

Τα ποιήματα της Χαράς Κοσεγιάν που εκτίθενται σε αυτόν τον τόμο είναι δοκιμιακά, καθώς επίσης και τα πεζά της. Η επιστημονική της κατάρτιση και η μεταδιδακτορική της έρευνα, ο ρόλος της ως σχολικού συμβούλου (που την οδηγεί σε καρυωτακικό αυτοσαρκασμό στο ποίημα «Εξετάσεις υποψηφίων» της σελ. 122), η αγάπη της για τη γλώσσα, το μέλημά της για τη λογοτεχνία, η αγάπη της για το παιδί, η ανιδιοτελής ανησυχία της για τον συνάνθρωπο, που θα ισοζυγιαζόταν ίσως με ανάλογες δόσεις εγωισμού που δυστυχώς λείπει (σελ. 114 κ.ε.), οδηγούν στο αυτοκαταστροφικό λιώσιμο του κεριού πάνω στο τραπέζι (σελ. 116), αφού ο ευαίσθητος αποδέκτης της επιθετικής βουλιμίας των παράσιτων κατατρώγεται ανηλεώς (όπως στο ποίημα «Τα μανιτάρια»).

Ποιήματα ποιητικής είναι τα κείμενα του δεύτερου μέρους αυτού του «ημερολογίου γραφής» όπως θα το ονόμαζα, ενώ τα πεζά του πρώτου μέρους χαρακτηρίζονται από την ίδια τη Χαρά Κοσεγιάν ως «Ταξίδια στον τρικυμισμένο χωρόχρονο» με υπότιτλο εντός αγκύλης [Ημερολόγιο]. «Ανατρέχεις στο παρελθόν να φωτίσεις το μέλλον» (σελ. 7). Αυτή η ανάγκη του ανθρώπου να ξαναδεί τη ζωή του σε fast forward και flash back πριν από την αναγκαστική σύνοψη του τέλους, εκεί που για όσους σκότωσαν το χρόνο τους μπροστά στην τηλεόραση θα απομένει μόνο η γελοία ομολογία στο φρικτό βήμα ότι είναι ένοχοι που άφησαν το «τώρα», την αιώνια στιγμή να ξεφύγει από τα χέρια τους σαν χέλι, σαν νεράκι, «χωρίς να πιουν ούτε μια στάλα» (όπως θα έλεγε ο Σεφέρης).

Η Χαρά Κοσεγιάν μπορεί να βαδίσει στο μέλλον της ευθυτενής, γιορτάζοντας το παρόν κι αδιαφορώντας για το παρελθόν (αφού μ’ αυτό έχει ξεμπερδέψει γράφοντας). Είναι παράδειγμα γενναίας αυτοαναδίφησης εις αναζήτησιν του ουσιώδους, αφού το φαινομενικό μάς κατακλύζει εκόντες άκοντες και μας καταπλακώνει.

Στα χρόνια της Κρίσης οι προσωπικές μας κρίσεις (όχι επικρίσεις, διακρίσεις, κατακρίσεις) παίρνουν τη σωστή τους διάσταση κι αυτό μας ανακουφίζει. Ομοιοπαθητικώς. Το μέρος αντί του όλου. Συνεκδοχή.