Ένα σενάριο για το μέλλον και μια προτροπή

Μετά τη «Μαύρη πέτρα» (Κέδρος, 2011), ένα μυθιστόρημα για την Ελλάδα του Εθνικού Διχασμού (1916), παραμονές του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου , ο δικηγόρος Γιάννης Γρηγοράκης (Θεσσαλονίκη, 1950) επανέρχεται με ένα μυθιστόρημα για τη σύγχρονη εποχή της οικονομικής κρίσης που «ακουμπά», όπως και τα προηγούμενα βιβλία του, στην Ιστορία. «Η καταιγίδα έρχεται συνέχισε να τρέχεις» επιγράφεται ως πολιτικό-αστυνομικό μυθιστόρημα, αλλά έχει και μία σαφή υπαρξιακή διάσταση, όπως θα προσπαθήσουμε να καταδείξουμε από την παρουσίαση.

Ένας επιστήμονας, ειδικός στη διαχείριση των οικοσυστημάτων, ο μαθηματικός Αλμπέρ Βιντάλ, δολοφονείται στις Κάννες, λίγες εβδομάδες πριν την έναρξη του διάσημου κινηματογραφικού φεστιβάλ της γαλλικής λουτρόπολης. Ο Βιντάλ, που γεννήθηκε στις ΗΠΑ από Γαλλοεβραίους γονείς, ήταν διευθύνων σύμβουλος σε μία από τις μεγαλύτερες εταιρείες παγκοσμίως με αντικείμενο τους υδάτινους πόρους, της γαλλικής Mediterranee. Ο επιθεωρητής Ζιλμπέρ Λεσπές της Αστυνομίας του Παρισιού, που αναλαμβάνει να διερευνήσει το φόνο, διαθέτει ελάχιστα στοιχεία, το κυριότερο εκ των οποίων είναι μια φωτογραφία αξιωματούχων της γαλλικής κυβέρνησης του Βισί με τους Γερμανούς κατακτητές στην οποία εικονίζεται και ένας άγνωστος άντρας. Ο Λεσπές θα προσπαθήσει να διαλευκάνει το φόνο με τη βοήθεια ενός δημοσιογράφου που έχει αποσυρθεί και τώρα καλλιεργεί τον κήπο του και ενός παιδικού του φίλου, ο πατέρας του οποίου, μαχητής της Αντίστασης, είχε βάλει σκοπό της ζωής του να ξετρυπώσει όλους τους δωσίλογους. Καταλυτικό ρόλο στην έρευνα του επιθεωρητή θα παίξει ένας Έλληνας μπλόγκερ, ο άνεργος πτυχιούχος Κοπρίτης Κέιν (Cur Kane), που με τις αναρτήσεις του στο Διαδίκτυο θα βοηθήσει, χωρίς να το επιδιώξει, την αστυνομία να προσανατολιστεί ως προς τα κίνητρα του/των δολοφόνων.

Το βιβλίο αποτελείται από 27 ολιγοσέλιδα κεφάλαια με χαρακτηριστικούς, σύντομους τίτλους και η εξέλιξη της πλοκής είναι ευθύγραμμη. Διαδραματίζεται στη Γαλλία, κυρίως στο Παρίσι και στα προάστια, ενώ η Ελλάδα «παρεισφρέει» μέσω των αναφορών στη βαθιά οικονομική κρίση που διέρχεται και των σχεδίων για τη διαχείριση των υδάτινων πόρων της. Λαμπροί επιστήμονες, όπως ο Βιντάλ, επιχειρηματίες και τραπεζίτες ενσαρκώνουν το πνεύμα της εποχής, αν δεν το επινοούν κιόλας. O κόσμος, η Ελλάδα, βρίσκεται σε μια αλλαγή φάσης και σε μια μετάπτωση της τάξης σε στροβιλισμό. Η οικονομική εξουσία διαπλέκεται με την πολιτική, η εξέλιξη της αστυνομικής έρευνας καθορίζεται από τους πολιτικούς και ο επιθεωρητής Λεσπές αναζητά την αλήθεια που δεν ενδιαφέρει κανέναν. Να γιατί, εκτός από πολιτικό και αστυνομικό, η «Καταιγίδα…» είναι και υπαρξιακό μυθιστόρημα. Η επιστήμη έχει εκπέσει ηθικά, ο φόνος μπορεί να ιδωθεί ως ένα έργο τέχνης γεμάτο συμβολισμούς και ο επιθεωρητής ακολουθεί το σκονισμένο δρόμο του πεπρωμένου του (όλα τα παραπάνω είναι παρμένα από το βιβλίο). Κάπου στο βάθος υπάρχει για κείνον (και για μας) ο σκοπός να αποδοθεί δικαιοσύνη.

Με γλώσσα απλή, που συνδυάζει την επιστημονική και την ιστορική γνώση- ιδιαίτερα της περιόδου του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όπως μαρτυρεί και η βιβλιογραφία που παραθέτει στο τέλος- ο Γιάννης Γρηγοράκης έγραψε ένα μυθιστόρημα που απευθύνεται στο σημερινό αναγνώστη. Η δομή του μυθιστορήματος υπακούει σε μία στέρεη σύλληψη, ενώ στο τελευταίο μέρος ο συγγραφέας επιχειρεί μία πρόβλεψη για το μέλλον. Έτσι ο τίτλος λειτουργεί και ως προειδοποίηση, όπως η φράση πίσω από τη φωτογραφία που προσπαθεί να αποκωδικοποιήσει ο Λεσπές, αλλά και ως προτροπή, θα λέγαμε εμείς, για μια έξοδο από την πολύπλευρη κρίση που περνάμε.